Het privé stoplicht

Ken je dat?
Je staat te wachten voor rood licht.
Het lijkt een eeuwigheid te duren en wil maar niet op groen springen. Je kijkt om je heen, zit voor je uit te turen en je gedachten dwalen overal en nergens.
Dat had ik vanmiddag. Ik stond voor het stoplicht te wachten en ineens zag ik het weer voor me.
Als de dag van gisteren.
Het was een stoffige dag en we reden in een open truck dwars door Afrika. Onderweg waren we zeker drie keer getroffen door zandtornado’s die dwars door onze truck raasde. En onze gezichten zagen eruit als 22 stoffige maskers.
Na enkele uren rijden op een saaie lange weg waren we allemaal door het geronk van de motor in slaap gesukkeld tot we opeens tot stilstand kwamen.
Ervan overtuigt dat er weer iets bijzonder te zien was waren we allemaal ineens weer klaar wakker en alert
Als het maar niet weer een gazelle is fluisterde iemand. Nee, die hadden nu onderhand wel genoeg gezien. ’n Olifant misschien, of een neushoorn? Gespannen rekte we ons uit, gingen rechtop zitten en keken naar buiten.
Wat we zagen overtrof al onze verwachtingen.
Een stoplicht.
Jawel, langs de kant van kilometers rechte weg stond zowaar een stoplicht.
Geen kruising te bekennen. Ook was er geen spoor van een zijweg of iets dat er maar enigszins opleek, maar wij stonden stil voor het volgens ons enige stoplicht wat er in heel Afrika te vinden was.
We keken om ons heen. Rechts van ons was zover het oog kon reiken, behalve wat vliegjes en enige struikjes niets te zien.
Aan de linker kant van de weg stond een klein primitief huisje
Daar stonden wij dan. 22 man en één truck moederziel alleen te wachten voor rood.
Drie minuten, vijf minuten. Helemaal niets. Na zes minuten ging het deurtje van het huisje open en een oud vrouwtje stapte naar buiten. In haar hand droeg zij een krukje.
Statig en met opgeheven hoofd stak zij parmantig de weg over, plaatste het krukje naast de paal waar het stoplicht aan hing en ging trots zitten.
Ze bewoog niet.
Zes minuten lang heeft zij daar bewegingloos op dat krukje gezeten met het stoplicht op rood. En zes minuten lang hebben wij ademloos en met volle verbazing naar haar zitten kijken. Toen stond zij even plotseling als zij gekomen was op, pakte haar krukje, stak de weg over en verdween in haar huisje. Toen zij binnen was sprong eindelijk het stoplicht op groen en konden wij doorrijden.
Vijftien gazelle, vier giraffe en tien olifanten later spraken wij nog over de vrouw met het krukje daar bij het enige stoplicht van Afrika.
Achter mij werd hevig claxonneert.
Ik was weer terug in de realiteit. Het licht was groen. Ik zette de koppeling in zijn een en begon te rijden.