Zielepijn, onbekend gemis

Uiterlijk een schoonheid en blakend gezond,
geweldig gaaf, geheel zonder zichtbare wond
maar achter die fris ogende fraaie façade
verzucht zij zware zielepijn zonder genade.

Lange nachten woelend wakker waarin zij wacht
en hoopt op iemand die haar pijn verzacht
en des daags komt er ook niemand opdagen
die met gezag haar hartepijn komt verjagen.

Die pijn die drukt haar neer,
haar hart bonst hevig en 't gaat heftig te keer,
die haar knecht en waartegen zij al zolang vecht,
waarvan zij het nog steeds niet weet te winnen.

Die pijn houdt in dat mooie lijf ongenood zijn verblijf
zit daar zo ver en diep verstopt van binnen
en zij weet niet wat hiertegen toch te beginnen.

Die pijn voelt als een gevoelig groot gemis
dat zij niet kent of weet wat het nu werkelijk wel is
en als zij het dan 's nachts opeens meent te weten
valt zij prompt in slaap en ……….
…….is zij het 's morgens vroeg al weer vergeten.

Een uiterlijke schoonheid is zij; door iedereen gewaardeerd
maar praten doet ze niet en is zo stil en in zichzelf gekeerd
waardoor zij onbedoeld elke toenadering van zich weert
precies zoals zij ook haar eigen probleem halsstarrig blokkeert.

Na jaren psychische nood heeft zij uiteindelijk zelf moeten leren
om over haar zielpijn heel openlijk te communiceren
zich niet langer te verschuilen en dat probleem verdringen
maar rustig laten komen en die zielepijn trotseren.
Nu eindelijk bevrijd is zij wel zo uitzinnig verblijd
dat ze het wel heel uitbundig uit kan zingen.

Zij weet dus eindelijk wat dat eerdere gemis nu is.
Ja, 't is waar en misschien wel wat raar
dat ik hier nu tegen u zeg
maar zij zat zichzelf al die jaren lang
zichzelf ……..gewoon een beetje in de weg.

Ja het is soms wel even wennen
voordat jij jezelf hebt leren kennen.[i/]