Djakarta

Djakarta

“Is dit de trein naar Djakarta?” vroeg Boy aan de conducteur die langskwam om zijn kaartje te controleren. Het antwoord kwam snel en gevat.
“Nou meneer, als u lang genoeg blijft zitten, zie ik het er nog wel van komen dat deze trein verkocht gaat worden, en dan wordt dan vast aan een of ander derde- wereldland en als het allemaal meezit gaat de trein naar Djakarta”, antwoordde de conducteur.
Daar moest Boy even over nadenken, maar hij wilde toch absolute zekerheid.
“Kunt u mij garanderen meneer dat deze trein aan Indonesië verkocht wordt, en niet aan een of ander vies Afrikaans land?” besloot Boy te vragen. Maar nee, dat kon de conducteur niet.
Boy besloot dat hij nu een probleem had, want hoe kwam hij nu met zekerheid naar Djakarta toe?
Hij besloot het te vragen aan de mevrouw die naast hem was komen zitten. Ze zag er erg vriendelijk uit, en hij stelde dezelfde vraag aan haar die hij zonet aan de conducteur had gesteld.
De mevrouw vroeg hem waarom hij naar Djakarta wilde, maar Boy besloot hier geen antwoord op te geven. Zij had er toch niets mee te maken waarom hij naar Djakarta moest?
Maar de mevrouw had wel een heel goed idee, Hij mocht met haar mee naar huis, ze woonde vlakbij, bij het volgende station, en of hij het dan leuk zou vinden om daar een kopje thee met haar te gaan drinken?
Nou ja, hij wilde eigenlijk nog steeds liever naar Djakarta, maar hij wist op dit moment ook niet precies hoe hij daar moest komen, dus ja, hij had wel even tijd voor een kopje thee.
Zo gezegd, zo gedaan, en even later zaten de mevrouw en hij gezellig een kopje thee te drinken.
De mevrouw, Tanja heette ze had ze inmiddels gezegd, vertelde dat ze ook een tijd erg druk was geweest om op een plekje op de wereld te komen waar ze dacht naar toe te moeten, net als hij. De meeste mensen zijn op weg naar zo’n plekje, zei ze.
“Maar je vind dit plekje juist niet als je op zoek gaat! Als je om je heen kijkt en geen haast hebt, en dan nog eens nog beter om je heen kijkt, dan zie je opeens dat je helemaal niet naar Djakarta, of waar dan ook, heen moet. Dan zie je ineens dat je al op de beste plek op de wereld bent” zei Tanja.
Boy nam de proef op de som en keek maar eens de tuin in, en zag daar tot zijn stomme verbazing Mickey Merel, David Duif, Victor Vink, Rudi de Reiger, Piet Putter, Erik Ekster en Karel Kat. Waar kwamen die zo ineens vandaan? Hij maar denken dat ze met zijn allen naar Djakarta waren gevlucht omdat ze het te druk vonden worden in Nederland! Daarom was hij vanochtend al zo vroeg op de trein gestapt, omdat zijn vriendjes opeens zomaar weg waren, naar Djakarta, dacht hij. En nu zitten ze met zijn allen in de tuin van deze geheimzinnige mevrouw!
Blijkbaar zag Lidy dat Boy verbaasd was want ze vertelde nu dat ze al zijn vriendjes naar zijn huis, het huis van Boy, terug zou sturen, en dat ze dan voor altijd daar zouden blijven. Dat wist ze zeker.
’s Avonds kwam Boy moe weer terug in zijn huis. Zijn begeleidster Caroline zei hem vriendelijk gedag. Ze wist niet dat hij niet naar zijn werk was geweest, anders had ze er vast wel naar gevraagd.
Snel liep Boy de tuin in, en hij zag meteen dat Tanja woord gehouden had; ze had al zijn vriendjes teruggestuurd. Daar zag hij ze allemaal. Zo was het goed. Hij hoefde niet meer naar Djakarta.
“Dank je wel, Tanja”, fluisterde hij zacht.