de Verzetsstrijder

De Verzetstrijder

Er lag een man in het ziekenhuis.
Hij lag vlak bij de deur, die hem uitzicht bood op de gang.
Liever had hij misschien bij het raam gelegen, maar ja het was niet anders.
Toch lag hij daar niet zo slecht, want de bewegingen op de gang en de passanten, gaven hem meer afleiding dan de wolken in de lucht.
Hij zag ze allemaal langskomen de voorbijgangers, lopend, liggend of rollend, omringd door het ballet van witte jassen.
Eerst de voetstappen en dan de beelden.
Hij zag met jaloersheid de dagelijkse stroom van mensen in gewone kleren, die op bezoek kwamen.
Om 4 uur stroomden ze naar links en om 5 uur weer naar rechts.
Hij zag ze allemaal, de geoprereerden, de herstellenden, de blijvend beschadigden en de kramenden.
Ja , hij lag daar zo gek nog niet, zo vlak bij de deur.
Er was er een met brandwonden, die wel 10 keer langs was geweest, omringd door de veilige armen van slangen en draden.
En elke keer, als hij hem zag, was hij een stukje beter geworden, een stukje heler.
Het was alsof hij ze allemaal kende, zijn lotgenoten, alsof ze allemaal familie van hem waren geworden.
Hij was vertrouwd geraakt met het ziekenhuis, de artsen en de verplegenden.
Maar vooral met zijn medepatiënten, vriendschappen waren er gesloten.
Hij was een nuchter mens, en benaderde een ziekenhuisopname dan ook zo.
Letterlijk zei hij: “Een ziekenhuis is een pachtige instelling. De mensen zorgen goed voor je, je krijgt goed te eten en ze repareren je ook nog. Wat wil je nog meer ?”
En dan die saamhorigheid onder elkaar, dat was iets heel moois.
Dat deed hem denken aan de oorlog, toen hij met zijn vrienden voor ons op de bres was gaan staan.
Walter, was zijn schuilnaam, maar ja, nu was er niemand meer die hem Walter noemde.
Zijn vrienden waren dood en hij was een vereenzaamde bejaarde oud-verzetsstrijder geworden, maar dat wist niemand.
Toen zijn vrienden nog leefden, spraken ze er elke dag over, maar nu sprak niemand er meer over.
Als hij op 4 mei bij het monument op de Dam stond, jankte alleen tram in de bocht met hem mee.
Gek eigenlijk, dacht hij wel eens: als ik vrolijk wil worden moet ik terug denken aan de oorlog.
Hij begreep deze tijd van vrede maar slecht.
Hier in het ziekenhuis, werd het hem weer wat duidelijker.
Nee, hij lag hier zo slecht nog niet.
Hij voelde geen wroeging of spijt.
Hij voelde geen verdriet of pijn, en stapte uit zijn bed.
Vanuit de deuropening keek hij om de ziekenzaal in en zag doktoren en verpleegsters rond zijn bed staan.
" 't Is gebeurd," hoorde hij de dokter zeggen," breng hem maar weg en bel zijn familie op om het mee te delen. Als ze er zijn, stuur je ze naar mij toe, want ik wil hen verslag doen van zijn overlijden."
Hij glimlachte in de deuropening en voelde zich bevrijd, gelukkig en proefde voor het eerst zijn zo zwaar bevochten vrede..