De edelman

De edelman

De edelman is charmant en aardig maar ook egoïstisch en met een eigen willetje.
Een man die als geen ander zijn eigen pad bewandelt.
Van buiten net een zonnetje, dat schijnt, een glimlach die telkens weer verschijnt.
De edelman is toch niet eenzaam, de edelman die is iedereen te vriend.
Waarom kijkt hij dan zo treurig als ik hem aankijk.
Wat gebeurt er als ik naar hem uitreik.
Hij draait zijn hoofd en loopt weer verder.
Zijn eigen pad, zijn eigen wereld.
Wat hij met niemand wil delen.
En toch eenzaam, alleen en snel vergeten.
Zo bewandelt de edelman het lange pad.
Zal er in de verte iets verschijnen?
Een schim die nooit meer zou verdwijnen.
Haar haren wapperen in de wind.
Iemand die de edelman zo aardig vind.
Hij pakt haar bij de hand.
De hand die hij nooit had willen geven.
En zo wandelen ze samen, hand in hand.
Het pad over, de verte in.
Hij kijkt haar even aan.
Zij draait haar hoofd.
Hij knipoogt en geeft haar een kus.
Zij is gelukkig en hij ook.
De edelman en met zijn geliefde.
En zij met haar edelman.