De Academie - Jake

Jake werd wakker van zijn verdoving in een grote, luxe kamer, op een groot, luxe bed. De zachte kussens onder hem waren een weldaad na zo veel dagen op de grond slapen, maar tegelijkertijd brachten ze ook herinneringen terug van de nachten in zijn slaapkamer. Herinneringen die hij liever zou vergeten.
Het duurde even voordat hij besefte dat hij niet geketend was. Hij kon zich vrij bewegen, had dus de mogelijkheid om te ontsnappen. Vreemd. Normaal zou zijn vader nooit zo onvoorzichtig zijn. Tenzij...
Zijn mond werd droog en angst greep hem om de keel. Nee, geen angst, paniek. Panische doodsangst. Niet weer. God, alstublieft, niet weer...
Jake merkte dat er tranen in zijn ogen kwamen, en geïrriteerd veegde hij ze weg. Met janken en panikeren zou hij hier niet wegkomen. Hij zou ze eens laten zien dat het een vergissing was om hem zo te onderschatten.
Vlug stond hij op en scande de kamer. Er waren ramen, maar een vlugge inspectie vertelde hem dat die op slot waren. Hij zou niet ver komen met het glas inslaan, want zelfs als het niet sterk bleek te zijn, had je altijd nog het feit dat hij erg hoog zat. Anders dan Bird was hij geen Gedaanteverwisselaar, en hij kon dus niet in een adelaar veranderen en wegvliegen.
Bird! Dat hij niet eerder aan haar had gedacht! Hij was zo’n egoïst. Een nutteloze klootzak. Hij zat hier, in deze luxe kamer, zich druk te maken om zichzelf, terwijl hij alleen maar kon raden wat Bird moest ondergaan. Tenslotte was zij degene die had gevochten, terwijl hij niks anders kon doen dan rennen... Altijd maar weer. Eerst van huis, dan van de toorn van zijn vader, en als laatste van het gevecht.
Zelfs Anna was dapperder geweest dan hij, hoewel zij blind was en dus voortdurend moest uitkijken dat ze niet ergens tegenaan liep. Lieve, zachtaardige Anna. Wat zouden ze met haar gedaan hebben? Hij had geen moment aan haar gedacht. Hij was een rotkind. Geen wonder dat Lars genoeg van hem had gekregen.
Een bekende pijnscheut schoot door hem heen terwijl hij aan zijn broer dacht. ‘Rot op, Jake. Ik haat je. Niemand moet je. Ik wou dat je nooit geboren was.’
Geërgerd veegde Jake de tranen weg die weer in zijn ogen sprongen. Er was geen tijd voor zelfmedelijden. Hij moest zorgen dat Bird en Anna veilig waren.
Hij verplaatste zijn aandacht naar de deur. Op slot, natuurlijk. Jake legde zijn oor tegen het hout, checkend of hij iets hoorde. Toen dat niet het geval was, strekte hij zijn geest uit, precies zoals Bird hem dat had geleerd. Geestvoelen was iets dat alle para’s kunnen, hoe zwak hun krachten ook waren. En dus kon hij het ook.
Bijna onmiddellijk werd zijn onderbewustzijn geblokkeerd. Het was alsof hij in volle vaart tegen een betonnen muur was gerend. Zachtjes kreunend van de pijn viel hij op de grond. Er was dus een paranormale bewaker buiten. Duidelijk.
Nu zou hij niet eens kunnen voelen of Bird en Anna veilig waren. Met een mengeling van bezorgdheid en frustratie ging hij weer op het bed zitten. Nu had hij alle tijd om te piekeren over wat hem te wachten stond.
Net toen hij op het punt stond om dat te gaan doen, hoorde hij stemmen buiten. Jake spitste zijn oren, in een poging om iets op te vangen. De ene stem herkende hij. Zijn vader. De andere kwam hem vaag bekent voor, maar hij kon hem niet duiden.
Hij kromp ineen toen de deur openging. Hij had allang geraden wat er nu zou gaan gebeuren. Al zijn gedachten liepen vast. Niet weer. Niet weer. God, niet weer.
Zijn vader kwam binnen. De ijsblauwe ogen die precies op de zijne leken gleden over zijn lichaam. Vlug trok Jake zijn knieën op, zodat hij minder had om naar te kijken. Hij liet zijn hoofd tussen zijn knieën zakken, maar nog steeds voelde hij zijn vaders blik over zijn lijf gaan. Jake voelde de honger en het verlangen in die blik.
Zijn vader stond nu over hem heen gebogen. Zachtjes trok die Jake’s hoofd tussen zijn knieën vandaan, om vervolgens tegen zijn voorhoofd te drukken. Met lichte dwang duwde hij Jake achterover op het bed. Jake wilde gillen, trappen, schreeuwen, maar in de plaats daarvan liet hij hem begaan en perste zijn lippen op elkaar toen hij voelde hij zijn benen plat op het matras gedrukt werden.
Hij voelde het matras verschuiven toen zijn vader naast hem kwam liggen. Tristan Fisher plantte zijn mond in zijn zoons nek, vlak onder zijn oor. Zijn ademhaling ging raspend. Met zijn handen begon hij de knopen van zijn uniform los te maken.
‘En, hoe voelt het nou,’ fluisterde hij zachtjes in Jake’s oor. ‘om een complete mislukking te zijn?’ Jake had zijn ogen stijf dichtgeknepen, maar kon niet ook zijn oren en huid uitschakelen. Hij voelde hoe zijn vaders handen aan zijn shirt begonnen te rukken totdat het aan flarden lag, en hoe hij, toen dat klaar was, zijn handen over zijn bovenlijf begon te verplaatsen. Hij voelde de woorden hem aan flarden rijten.
‘Om helemaal niks goed te kunnen doen?’ Tristan’s handen waren bij zijn benen aangekomen maar vermeden het midden, duwden zijn benen langzaam uit elkaar. Een klein beetje maar, net genoeg om twee handen aan de binnenkant van zijn bovenbenen te kunnen leggen. ‘Want jij kunt helemaal niks. Je bent waardeloos. Een mislukte schepping van de natuur. Een misbaksel. Een doelloos, lelijk stuk afval.’
De handen begonnen zijn bovenbenen te masseren. Jake wenste dat zijn vader het maar meteen zou doen, in de plaats van hem zo te kwellen. ‘Je zou blij moeten zijn dat ik je een doel geef.’ Eén van de handen trok zicht terug, en Jake hoorde een gulp openritsen. ‘Zonder mij ben je niets.’ Die woorden! Ze maaiden zijn breekbare beetje zelfvertrouwen neer als een grasmaaier een boterbloem neermaait.
‘Dat heb je wel bewezen toen je wegliep.’ De tweede hand was terug, waaruit Jake opmaakte dat zijn vader zijn broek had uitgedaan. Hij werd misselijk van het idee dat die vent hier naast hem lag in zijn boxershort. Heel, heel langzaam voelde hij de handen naar boven bewegen, totdat ze precies tussen zijn benen lagen. Toen knepen ze, hard, en Jake kreunde van de pijn.
‘Oh? Vind je dat lekker?’ Ze knepen nog harder en deze keer beet Jake op zijn tong om te voorkomen dat hij het uitschreeuwde. ‘Waar was ik? O ja, toen je wegliep heb je wel bewezen hoe nutteloos je wel niet bent. Weet je dat het jouw schuld is dat we jullie te pakken hebben gekregen? Je hijgde zo hard dat het door het hele bos te horen was. Wat heb je toch een slechte conditie. En niet eens proberen om het meisje dat je zo goed geholpen heeft te redden. Tss, tss, tss, Jake, zo heb ik je toch niet opgevoed?’
Zijn vader had gelijk. Hij was een mislukking. Hij was een lafaard, een gore lul, hij verdiende alles wat hij kreeg.
‘Waarom laat jij altijd alle mensen die je helpen stikken?’ Zijn handen ritsten zijn gulp open, trokken zijn broek naar beneden. Jake voelde gal naar boven borrelen. Tristan rukte eerst zijn eigen boxershort af, voordat hij langzaam die van Jake uittrok. Jake voelde hoe zijn laatste beetje bescherming verdween en besefte dat hij volledig aan de genade van zijn vader was overgeleverd.
‘Eerst je moeder, toen Lars, nu 4323...’ Hij voelde Tristan zijn hoofd schudden. ‘Hoeveel levens ben je nog van plan te gaan verzieken?’
De woorden verscheurden hem. In een flits zag hij Lars’ haatdragende ogen voor zich, omringd door het wit van zijn ziekenhuisbed. ‘Dit is jouw schuld,’ zei hij zacht, omdat hard praten pijn deed. ‘Zonder jou was dit nooit gebeurd. Waarom heb je niet ingegrepen, Jake? Waarom liet je je door mij beschermen? Je hàd ertussen kunnen springen. Je had ervoor kunnen zorgen dat hij me niet verbrandde. Maar nee hoor, laat die broer van je maar stikken, net zoals dat je iedereen in je verrotte leven laat stikken.’
‘Dat doe ik niet,’ had hij met tranen in zijn ogen geantwoord.
‘O nee?’ Lars’ stem klonk grauw van woede. ‘Je hebt mam anders wel laten stikken. Je hebt gewoon toegekeken hoe hij haar vermoordde. Ik kwam veel te laat thuis, maar jíj... Jij had zo kunnen ingrijpen. Je bent verrot, Jake. Tot op het bot verrot. Een psychopaat.’
‘Het spijt me,’ fluisterde hij zacht. ‘Het spijt me zo. Ik zal onzichtbaar zijn. Minder nodig hebben. Niemand zal me zien. Niemand zal last van me hebben. Het spijt me. Het sp–’
‘Rot op, Jake.’ Ogen die hem donker van haat aanstaarden. ‘Ik haat je. Niemand moet je. Ik wou dat je nooit geboren was.’
Hij boog zijn hoofd en huilde geruisloos.
Een tong die in zijn mond werd gestoken bracht hem weer bij kennis. Ruw wrikte zijn vader met die tong zijn tanden van elkaar en liet hem door Jake’s gehemelte glijden. Jake huiverde bij het gevoel van andermans speeksel in zijn mond, maar hij was dankbaar dat de herinnering verdrongen werd.
Toen Tristan zich eindelijk terugtrok, verplaatste hij zijn lichaam totdat die op handen en knieën boven dat van Jake hing. Jake keek nog altijd niet, maar hij voelde hoe het gewicht aan vier kanten langs hem werd verdeeld. Hij draaide zijn hoofd weg en ontspande zijn spieren. Hij wilde zich net op zijn buik draaien toen zijn vader hem tegenhield.
‘Had ik gezegd dat je mocht?’ vroeg hij woedend. ‘Wil je zo graag?’ Hij spuugde en sloeg hem in zijn gezicht. Jake’s wangen branden van schaamte en pijn. ‘Hoer. Je bent een gore jongenshoer, een schandknaap.’ Tristan’s handen betasten hem. Ze kneedden en masseerden hem, zorgden ervoor dat de schaamte zich verspreidde.
Uiteindelijk plaatste hij allebei zijn handen aan de zijkanten van Jake’s lichaam en draaide hem op zijn buik. Zijn ademhaling ging met horten en stoten. Zijn handen gleden tussen Jake’s benen en schoven ze uit elkaar. Plotseling, alsof hij het niet langer hield, liet hij zijn lichaam op dat van zijn zoon vallen en stortte zich kreunend naar voren, zodat hij bij Jake naar binnen gleed.
Jake balde zijn vuisten en trok zich terug in het diepste van zijn geest, waar niets en niemand hem kon bereiken.

Nadat zijn vader weg was bleef Jake nog een lange tijd roerloos liggen. Zijn onderlichaam deed vreselijk pijn en hij voelde een vloeistof uit hem stromen, sperma of bloed, hij wist het niet. Maar dat was niet het ergste.
Zijn langzaam opgebouwde, breekbare zelfvertrouwen was volledig weggevaagd. Al Bird’s werk voor niks. In stilte vervloekte hij zichzelf om zijn zwakheid. Hij had dit nooit mogen laten gebeuren. Dat had Bird letterlijk gezegd. ‘Zorg ervoor dat hij je nooit meer kan gebruiken,’ had ze gezegd, met haar indringende blik. ‘En als hij het toch probeert, vecht dan in elk geval. Laat hem weten dat je een mens bent. Niet zomaar één van zijn vele speeltjes. Je hebt rechten. Je verdient beter dan dit.’
Dat deed hij niet. Dit was exact wat hij verdiende. Hij verdiende het niet om te leven. Hij was waardeloos, nutteloos, doelloos. Hij bracht mensen ongeluk. Lars en zijn vader hadden al die tijd gelijk. Hij was tot op het bot verrot.
Kreunend lukte het Jake om overeind te komen. Zijn broek en boxershort lagen naast het bed, en hij deed die snel aan. Het viel hem op dat de gespen van zijn broekzakken scherp waren. Opgelucht duwde Jake zijn arm in één van de gespen en haalde die langzaam door zijn vlees. Hij moest pijn lijden. Dat verdiende hij. Zo veel mogelijk pijn.
De deur ging open. Geschrokken verborg Jake zijn arm en keek op. Mijn vader, was het eerste wat hij dacht. Hij is teruggekomen om me te straffen. Ik heb het blijkbaar niet goed genoeg gedaan. Zijn maag draaide om.
Maar het was zijn vader niet. Een jongeman van een jaar of achttien kwam de kamer binnenlopen, met in zijn handen een bord soep. Hongerig keek Jake ernaar. Hij had al twee dagen niks gegeten.
De jongen kwam steeds dichterbij. Jake begon in paniek te raken. Wat als hij hetzelfde wilde doen als zijn vader? Of als hij hem op een andere manier zou martelen? Hij verdiende de pijn, dat wel, maar dat zorgde niet dat hij er niet bang voor was.
De man glimlachte geruststellend naar hem. ‘Rustig maar,’ zei hij op kalmerende toon, zoals je ook tegen een gewond dier zou praten. ‘Ik doe je niks.’
Hij knielde voor Jake, zodat hij ongeveer op ooghoogte was, en reikte hem de kom soep aan. ‘Hier,’ zei hij zacht. ‘Drink op.’
Dat liet Jake zich geen twee keer zeggen. Gretig, maar niet te snel, dronk hij kleine slokjes soep. Als hij te snel zou eten, zou hij over zijn nek gaan.
Toen hij klaar was draaide Jake zich naar zijn weldoener. Zijn huid was hazelnootbruin, en zijn haar zwart en golvend. Zijn ogen waren donkerbruin en stonden vriendelijk. Hij herkende hem. Bird had geprobeerd hem bij zinnen te brengen. Jake keek in de ogen van de jongeman. Het was haar blijkbaar gelukt.
‘Bedankt,’ zei Jake zachtjes tegen hem. ‘Heel erg bedankt. Hoe heet je?’
De jongen stond op. In zijn ogen gloeide iets, iets onverzettelijks. Jake kon het niet benoemen.
‘Mijn naam is Luke,’ zei hij. ‘En ik ga je hier weg halen. Ik ga die hele zooi platbranden. Dat zweer ik.’