De schreeuw

De schreeuw die ik wil slaken, blijft verstokt hangen. Hoe kon ik het nu ook zover laten komen. Steeds weer neem ik me voor, vandaag doe ik het niet, ik houd mijn ogen open en loop niet meer in haar voetsporen.
Het gebeurde nu echt te vaak, nu ga ik echt zeggen dat ik dit niet meer pik. Wie denkt ze wel dat ze is! Vandaag zeg ik dat het zo niet meer kan, ik wil het niet meer!!!
Schreeuwend in mijn gedachten uit ik deze kreten, als ik dan weer voor haar sta en ze me aankijkt met die doordringende priemende bruine ogen, weet ik niet wat er met gebeurt, dan zakt al mijn moed als lood naar mijn schoenen, kan ik zelfs geen stap meer verzetten. Stom, stom zeg ik telkens weer tegen mezelf.
Maar vandaag laat ik de moed niet zakken, ik zal het anders aan gaan pakken.
Alles wat we de afgelopen 20 jaar samen hebben beleefd zal ik niet helemaal vergeten, ik zal de mooie herinneringen bewaren als in een foto-album. Je kent dat wel, meestal van die plaatjes waar we gemaakt op staan, niet zoals we werkelijk zijn, want ik weet dat jij zo bent, al die jaren die we zogenaamd vriendinnen waren heb jij nooit je ware ziel laten zien, terwijl je mij alles liet blootleggen, niets kon ik voor je verzwijgen, wat ik uiteindelijk op dat moment ook niet wilde verzwijgen, want we waren immers echt hartsvriendinnen.
Hoe kon je me dit aandoen, al onze geheimen die we deelden, of waren het alleen mijn geheimen, shit ja, nu ik dit zo schrijf, het waren vooral mijn geheimen en die van jou hield je wijselijk voor jezelf, immers jij wist dat ik ooit de waarheid over jou zou ontdekken. Nog stommer voel ik me nu.
Zo razend word ik van binnen dat ik de schreeuw eindelijk uit.

Dit alles heb ik opgeschreven en je toegestuurd, ik durfde het niet openlijk aan je te vertellen, dat is mijn zwakheid, die ik van mezelf inmiddels wel weet.

Dagen heb ik gewacht met zweet in mijn handen bij elk telefoontje, met angst om mijn hart als ik de voordeurbel hoorde, maar je zweeg.
Wie zwijgt stemt toe?
Vaak heb ik dit gedacht en weet je, nu dit al weer jaren achter me ligt en ik je laatst zowaar tegen kwam deed je net of je me niet kende. Weet je toen kon ik eindelijk zeggen tegen mezelf, ja ik had gelijk.

Het ga je goed, dat wil ik je toewensen, ik ben niet zo haatdragend, in mijn hart heb ik je vergeven, want weet je, uiteindelijk had ik toch altijd een keuze, ik ging met je mee of niet. Al die jaren ben ik met je meegegaan, totdat die dag kwam, die jezelf ook wel weet, ik zal het niet hier zwart op wit zetten, het zit veilig opgeborgen nu, dat heb ik met therapie geleerd.
Met mij gaat het goed, met jou gaat het goed en laten we het hierbij maar laten.