Mijn gedachten

‘Denk aan een plek waar je nu graag zou willen zijn. Het maakt niet uit waar.’
Dat vindt ik niet moeilijk te bedenken. Ik doe mijn ogen dicht en zie de weg naar de kleine molen voor me op poefen.
‘Oké, wat zie je nu? Neem alles in je op, elk klein detail. Wie zie je? Of ben je alleen?’
Ik loop voorbij het huis van de buren. Er is niemand thuis.
Als ik voorbij het tweede en laatste huis ben begin ik iets harder te lopen. Op het land zijn kauwen in de grond aan het pikken. Donkere wolken schuiven voorbij de zon. Ik ben me bewust van de takjes die breken als ik op ze stap.
‘Wat ruik je? Wat doe je? Ben je gelukkig?’
Terwijl ik rustig verder jog rijd er een auto voorbij. De uitlaatgassen vermengen zich met het groen, de aarde en de vochtige windt die mijn haar omhoog doet stuiven.
Ik voel me vrij, je ik ben gelukkig, vaak wordt er gezegd dat mensen die joggen wegrennen voor de werkelijkheid. Dat is ook zo. Al de gedachten die heel de dag door mijn hoofd hebben gespookt zijn weg.
Door de druppels water die uit de wolken worden geschut, schrik half wakker. Nog een paar meter en dan ben ik er. Dan wordt dit de eerste keer dat ik heel het stuk achter elkaar haal. Spontaan begint er een vogeltje te fluiten ergens ver weg in een boom. Mijn ademhaling hou ik onder controle.
Ik ben er. Ik heb het gehaald!!!!!!!
Het dringt pas tot me door als het stopt met regenen en ik doorweekt op het hekje ga zitten.
‘’Oké, doe je ogen maar weer open.’’
Met een trots gevoel kom ik weer terug in het klaslokaal. Ik realiseer me dat het maar een gedachte was. Het heb het niet echt gered.
Toch hoor ik het vogeltje nog fluiten en doen mijn benen pijn van het renen. Zou ik het dan toch kunnen?