Het nieuwe Wij: holle vaten op mars

Het was een mooie dag toen wij op weg togen naar het forum voor demagogen. De zon scheen, de vogels zongen, de eerste bloemen geurden in het ontluikend groen. Wij hulden ons derhalve in een plastic regencape om ons te beschermen tegen de zware buien die wij achter de horizon vermoedden. Onderweg beklaagden wij ons over de warmte en het weer dat niet meezat.

Toch was het een mooie dag, want het was de dag van de overwinning. Of preciezer, de dag dat wij de overwinning vierden. Of wezenlijk juister, profetischer: de dag dat wij het pad betraden van onze nieuwe toekomst. Een toekomst die begon in ons hoofd.

Wij kwamen op het spreekterrein, waar een massa zich verzameld had. De buitenstaander ziet hier alleen een betonnen vlakte met enkele halfhoge wanden van hardboard, maar wij wisten wel beter. Het waren de eerbiedwaardige restanten van ons glorieus verleden dat wij in ere zouden herstellen. Dat konden wij, dat zouden wij, dat moesten wij. De massa mensen die hier vol verwachting stond was daarvan het sprekend bewijs.

Onze voorman nam het woord. Hij heette ons hoffelijk welkom, keek ieder van ons persoonlijk in de ogen."Wij laten ons leven niet bederven door de barre realiteit. Het heerlijke visioen van onze toekomst, onafscheidelijk geworteld in ons aller verleden, leidt ons naar de lokkende verte. Zie het uiterste punt op de gezichtseinder! Dat is niet de warme lucht die trilt, zoals men u wijs wil maken. Nee, het is het herrezen land van ons collectief onderbewustzijn, dat met elke stap van ons wint aan glans en levenskracht. Hoe minder wij ons laten leiden door de huidige, beperkte werkelijkheid, des te meer krijgt onze toekomst vorm. Het is geen beeld, het is geen illusie. Het is de nieuwe werkelijkheid, die altijd bestaan heeft, omdat ze bestaat in ons hoofd, en ons hoofd niet kan bestaan buiten de werkelijkheid."

De buitenstaander hoort alleen het fluiten van de wind, maar wij wisten wel beter. Wij hoorden onze voorman sprakeloos en vol bewondering aan. Hij sprak uit wat wij dachten, hij dacht in scherpe trekken wat wij vaag vermoedden, hij vermoedde wat nog buiten ons blikveld lag. Hier stond de man die ons visioen gestalte gaf. Hij gaf vlees aan onze botten, troost voor ons existentieel verdriet. Hij liet ons opstaan uit onze knagende dagelijkse onbenulligheid. Met hem gingen wij op weg.

"Het is waar wat u ziet, want wij kijken vanuit ons eigen hoofd. Het is de buitenstaander die ons beeld wenst te vertroebelen. Zijn werkelijkheid is echter niet onze werkelijkheid. Zijn toekomst valt buiten onze werkelijkheid, want hij heeft geen oog voor ons aller grootse verleden. Wie geworteld is in ons verleden houdt stand tegen de storm van de tijd. De buitenstaander is een rondvliegend stuk wrakhout, waartegen we ons moeten en kunnen beschermen. Sta vast in ons visioen, beweeg niet, laat de dwaas maar waaien! Het gepraat van de buitenstaander snijdt alleen hout als wij hem aandacht schenken, als wij hem de kans geven ons door hem te laten afleiden. Sta in ons visioen, sta in onze toekomst!"

De woorden van onze voorman gaven ons kracht. Wij stonden en zagen, wij keken elkaar aan; wij zagen alleen elkaar, wij gelijkgestemden, die zien en staan. "De buitenstaander staat niet meer," hernam onze voorman. "Hij is neergeworpen door de tijd, en wij hoeven geen medelijden met hem te hebben. Wie ligt, ligt omdat het zo moest zijn; wie staat, staat in en en door ons aller verleden. Put kracht uit uw staan, beweeg nooit!"

Wij waren vastbesloten nooit meer te bewegen, niet meer te veranderen. Wij zagen alleen elkaar, wij zagen onze voorman, wij zagen ons visioen. Zo staan wij in de toekomst terwijl wij staan in het verleden. Denk niet dat wij veranderen, al gebeurt er nog zoveel. Zie ons staan, o buitenstaander, wij die boven u uit torenen terwijl u krachteloos neerligt, gerafeld, vermolmd en verpulverd door de tijd. Zie ons en huiver.