Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

De nacht die ik wil vergeten

Het was dinsdagmiddag wanneer sara mij stuurde.

"wat doe je vanavond?"
Niks waarom ?
" heb je zin om iets te gaan doen?

En natuurlijk zei ik met alle overtuiging ja graag, al is dat antwoord het eerste in m'n leven waar ik zo veel spijt van had.
we gingen gezellig iets drinken, er waren nog vrienden van Sara bij die ik niet echt kenden. Ik begon met hen te praten en het was echt leuk we hadden allemaal wat gedronken en gingen nog even naar vrienden thuis.

Ik werd ineens super moe en zij tegen Sara dat ik niet meer lang ging blijven en naar huis wou gaan, maar natuurlijk wou zij dit niet ze bleef maar smeken of ik niet iets langer kon blijven.
Ik had besloten dan toch maar de laatste bus naar huis te nemen, ik moest ook nog gaan werken de dag er na daarom dat ik het zeker niet te later wou maken.
Maar ja dan had je Sara weer "blijf nog wat langer" "komaan" "plees" " we vinden wel een plaats om te slapen".
Nee liever niet ik ben echt moe en wil naar huis.
Dan zij ze oké dat is goed ik zal je even mee naar de bus brengen, ik had al het gevoel dat ze gewoon aan het treuzelen was zo dat ik men bus niet haalde en ja ik was te laat ze lachte en zij nu moet je toch blijven haha, ik lachte terug zonder dat ik het meende.

Dan stelde één van de vrienden voor om bij hem te blijven slapen hij woonde niet zo heel ver en had genoeg plaats, Sara zij direct ja en sleurde me mee zonder me zelfs te vragen of ik het wel wou, maar ik liet me maar doen en ging gewoon mee zonder iets te zeggen.

Toen we binnen waren kreeg Sara ruzie met haar vriend, de jonge waar we bleven slapen stelde voor om even naar buiten te gaan hij moest toch nog iets gaan halen bij iemand en dan konden Sara en haar vriend rustig praten, Sara keek naar me met een blik dat ik met hem mee moest gaan, ik wou niet lastig zijn dus ik ging maar mee ook al was dat niet echt wat ik wou.

We waren de hele tijd aan het praten maar ik voelde al de hele tijd dat hij meer van me wou dan gewoon vrienden te zijn, ik had al gezegd dat ik nooit iets met een jongen zou willen en altijd al wist dat ik voor de meisjes was. Maar toch bleef hij maar proberen.
We waren net langst zijn vriend ge gaan waar hij iets van drugs had gekocht. Ondertussen was het al half twee s'nachts ik was dood op en wou niks liever dan gewoon gaan slapen, rond tien voor twee waren we eindelijk terug thuis ik ben in de zetel gaan liggen en ben meteen in slaap gevallen.

Maar dan... ik werd wakker en ik wist niet wat ik moest doen of moest denken of wat dan ook ik was gewoon in shock, mijn rok was naar boven en hij zat aan mijn lichaam, ik hielt mijn ogen gesloten alsof ik nog steeds aan het slapen was ik kon niks doen ik was bang en precies verlamd alsof alles van me werd afgenomen en ik in een zwarte put viel ik voelde mijn eigen hart breken, tijdens dat ik nog steeds m'n ogen dicht hielt hopend dat het direct over zou zijn.
Want wat kon ik doen.
Ik voelde me zo vies ik liet het gewoon toe denk ik nu, het was al te laat maar vanaf dat ik het door had liet ik hem gewoon verder doen bij die gedachte voel ik me zo slecht ik liet het gewoon verder gebeuren zonder ook maar iets te zeggen.

Door de shock denk ik, daarom dat ik niks kon doen. Ik voelde me zo machteloos en was bang om ook maar iets te doen of te zeggen.

Toen het over was heb ik niet meer geslapen, ik kreeg het maar niet uit men hoofd ik sliep. Hoe kun je zo iets doen bij iemand wanneer die slaapt? Hoe krijg je zo iets in je hoofd? Was ik maar naar huis ge gaan dan was dees nooit gebeurt...

Wanneer hij sliep heb ik mijn spullen gepakt en ben meteen naar buiten ge gaan, ik zetten nog geen één stap buiten en de tranen liepen al van men wangen.
Ik ben thuis gekomen en dé alsof er niks was gebeurd.

Twee dagen later stuurde hij mij,
"Hey, wanneer zie ik je nog is?"
Ik negeer het bericht denkend "Hoe kan je zo iets zelfs nog sturen" tijdens dat men ogen begonnen te tranen.

Een paar uur later,
"Waarom antwoord je niet? heb ik iets verkeerd gedaan?

"Je wou het toch zelf ook, je hebt niet gezegd dat je het niet wou?"

Ik geef geen antwoord maar ondertussen maak ik mezelf boos ik denk de hele tijd aan dat berichtje "heb ik dan ja gezegd nee dat heb ik niet gedaan" " ik was aan het slapen" " ik had het pas door toen je al bezig was" " Wanner had ik de kans om te zeggen dat ik het niet wou?" Maar ik geef geen antwoord, wand als ik er aan denk weet ik niet wat ik kan zeggen dan weet ik de juiste woorden niet om het uit te legen hoe ik me nu voel.
Leeg denk ik, ja leeg dat is hoe ik me voel vanbinnen als ik er aan denk maar toch gaat er zo veel door m'n hoofd alsof ik elke moment kan ontploffen.

Kon ik dit maar gewoon vergeten.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

lexi

Geplaatst op

22-10-2018

Over dit verhaal

...

Geef uw waardering

Er is 3 keer gestemd.

Social Media

Tags

Verdrietpijn

Reacties op ‘De nacht die ik wil vergeten ’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd