Elektricien in Venetië

Het was nog steeds zomer in Amsterdam, 22 augustus 2017 om precies te zijn.
Ik deed nieuwe contacten op tijdens het bezoeken van de datingplaneet Romeo.

Een van de mannen die ik op de datingplaneet tegenkwam was de atletische Alex. Hij was virtueel in Amsterdam komen wonen maar hij woonde eigenlijk in Venetië. Het was van oorsprong een Fransman, een elektricien, net zoals de Rus die ik kende van het internet.

Terwijl ik dit verhaal aan het schrijven was gaf hij mij virtuele kusjes op mijn Skype-account. Hij wist dat ik een schrijver was, hij vroeg of er misschien boeken van mij in zijn boekenkast stonden, maar ik had hem niet verteld dat er bij mij een draadje los zat, omdat ik behoedzaam wilde blijven.
Hij had iets over liefde, seksualiteit en vriendschap geschreven waardoor alle andere mannen een beetje naar de achtergrond werden verwezen. Ik vond hem grappig en aanhankelijk, het was een gespierde man, een top, maar hij was heel open en ik kon merken dat hij behoefte had aan platonisch contact met een man die naar hem wilde luisteren.

Terwijl ik dit verhaal aan het schrijven was brak hij open op de chatpagina van mijn Skype-account.
Hij was eenzaam, zijn man had hem bedrogen met zijn beste vriend, zijn moeder was gestorven toen hij jong was, zijn vader was homofoob en die had hij al lange tijd niet meer gezien.
Hij hield net zoals ik niet zo van het homowereldje, hij zocht iemand om echt contact mee te hebben.

Hij had een vertaalprogramma om in het Frans te kunnen schrijven en dan kon ik het in het Nederlands lezen, met de gebreken van het vertaalprogramma. Het voordeel was dat ik het originele Frans met een klik op de muisknop ook kon lezen, zodat ik tegelijkertijd mijn kennis der Franse taal wat kon bij spijkeren.

Hij was net als de bodybuilder uit Rusland, die ook een top was, erg lief en zachtaardig.
Nadat we elkaar een fijne nacht hadden toegewenst keerde ik terug naar mijn biertje en de koptelefoon met muziek, het was al nacht.

Het liedje “Don’t look back” van Peter Tosh en Mick Jaggger klonk in dubbel mono door de koptelefoon. Ik had een eigen opname gemaakt om het achterbuurtgeluid te benaderen.
Er was een anekdote aan dat lied verbonden uit de tijd van toen mijn broertje Tom nog leefde.
We hadden allebei, toen we jong waren, de vinylsingle gekocht en hoge zwarte leren dr Martens boots, op dezelfde dag toen dat nummer een grote hit was in Nederland, zonder dat we het van elkaar wisten.