Binnenkomst

Een roodharige- en blonde meid komen achter een jongen aan naar binnen in de hal van het kantoor; alledrie kennen ze elkaar niet. Omdat het ijs nog niet gebroken is wordt er niet gesproken; niemand kijkt elkaar te lang aan, maar lang genoeg om ongemakkelijke lachjes uit te wisselen als een blijk van de erkenning van aanwezigheid van de ander, terwijl de drie door de hal schuifelen om de jassen op te hangen en hun bestemming op kantoor te zoeken. Het moment van de eerst gesproken woorden uitstellend kijken ze verwachtingsvol naar de balie en het viertal meiden die achter de balie aan het werk zijn. Als er niet meer dan “goeiemorgen” of “hoi” achter de balie vandaan komt, breekt de blonde meid in de hal het ijs met een vraag die iedereen in de hal in haar- of zijn hoofd had zitten, maar niet vroeg in de hoop dat het duidelijk zou worden voordat het nodig zou zijn om te spreken: “Zijn jullie hier ook voor de bijeenkomst?”. Een minieme periode van tijd -niet te meten in milliseconden- gaat voorbij, waarin de gebruikelijke “angst” van mensen om een vorm van sociale afwijzing te zien en/of horen te krijgen (in dit geval een verwarde blik van een van de personen tegenover haar, wel of niet in combinatie met een vragende “nee?”) is te zien in haar ogen. Met voelbare opluchting antwoorden de jongen en roodharige meid allebei instemmend. De “angst” voor sociale afwijzing verdwijnt uit de ogen van de meid. De sociale semi-ongemakkelijkheid wordt verder afgenomen door het feit dat er een meid de hal instapt, die vraagt of iedereen in- en net buiten de hal er zijn voor de informatiebijeenkomst.