Greg en ik

Na je lang niet te hebben gezien, zag ik je vandaag weer.
Wat zag je er weer gelikt uit,
Godver...
Ik had je liever gezien in een spijkerbroek, met grote wallen onder je ogen ofzo.
Iets wat me liet zien dat je kapot bent gegaan doordat ik die dingen tegen je hebt gezegt.

Ik voed mezelf met de gedachte dat je van binnen instort als je mn gezicht ziet.
En ik heel mezelf met het feit dat je nogsteeds mijn foto's bekijkt die ik op internet zet.

In die 3 seconden dat ik langs je liep heb ik zo veel mogelijk imperfecties gezocht aan je.
Maar het enige wat ik kon vinden is dat de schoenen een andere kleur zwart waren als je broek.
Shit.

Het is een halfuur terug dat ik je heb gezien, en hoopte dat je in die tussentijd al een berichtje naar me had getyped.
Elke tril die mijn mobiel maakt laat me denken dat jij dat bent om te zeggen dat ik er goed uit zag.
Wat natuurlijk niet echt gemeent is, want ik zag er niet uit; joggingbroek, vertrapte all stars en een shirt met een koffievlek.

Je vertelde me een tijd geleden dat dat was wat je leuk aan me vond. Mijn slonzigheid.
Ik vertelde je dat ik je leuk vond om je netheid.

Waar is de tijd gebleven?
Ik wil je vragen nog eens een kopje koffie en een sigaretje te doen.
Te filosoferen over het leven en de keuzes die we maken, zoals we vroeger altijd deden.

Neem je me mee terug?