Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Koud

Koud

Het was een vreemde camping daar aan de Moezel in Luxemburg.
Het terrein was heel klein, net genoeg voor een stuk of tien caravans.
Grote en kleine behoeftes deed je in een alleenstaand boerenschuurtje, waarin ook twee zinken bakken waren, waar men zich kon wassen.
Er was een klein afgetimmerd hokje , waarin een tuinslang met een douchekop aan een haak in het plafond hing, die ons uitsluitend op koud water trakteerde.
We wilden eens weg van die grote massacampings met hun drukte en lawaai, dus zochten we een eenvoudige kampeerplaats met niet te veel comfort.
Het waren ook vreemde mensen, dat redelijk bejaarde beheerdersechtpaar.
Sjofeltjes en slonzig zagen ze eruit en hadden een glazige blik in hun ogen, alsof ze meer dingen zagen dan er waren.
Zo'n blik, die je ook wel tegenkomt bij mensen, die lid zijn van een of andere geheimzinnige sekte.
Mensen, waar je een beetje de kriebel van krijgt, als je met ze praat.
's Nachts was het terrein onverlicht, behalve dan het buitenpeertje aan de schuur.
Een ietsje verderop, achter een tiental meters brede bebremde houtwal, lag het vervallen boerderijtje waar dat echtpaar in woonde.
Overdag was het daar altijd verlaten en die stilte had de natuur de vrijheid gegeven om zich daar uitbundig te buiten te gaan.
Volledig overwoekerd door wild onkruid, wat overigens overvloedig bloeide, en overal de lange staken van de wilde braam, die zich als een prikkeldraadversperring rond het huis slingerden.
Een smal paadje was er in uitgehakt en vormde de enige toegangsweg tot het pand.
Verder was er niets aan leven te bespeuren in de wijde omgeving.
Alleen de ruisende bossen, die de berghellingen bedekten.
Een smalle beek begrensde het terrein om een eind verderop uit te stromen in de Moezel.
Stilte was er, stilte en nog eens stilte, slechts het zoemen en gonzen van de miljoenen insecten. Ongetwijfeld een ideale plek om tot rust te komen na een jaar van hard gepensioneerd zijn.
Zo desolaat stil als het er overdag was, zo levendig kon het er soms 's nachts zijn.
Dan slopen en kropen er ongegeneerd dieren om de caravans heen , aangelokt door etensgeuren, op zoek naar hun nachtelijke kost.
Maar er waren ook andere geluiden te horen, die we niet goed thuis konden brengen.
Soms klonken er stemmen in de verte, vaag en van ver weg komend door de nachtelijke nevels.
Soms ook hoorde je zanggeluiden van onbestemde liederen in onbestemde toonsoorten.
Meestal kwamen die geluiden uit de richting van de boerderij, waar 's nachts vrijwel altijd licht brandde.
Op een nacht wilden we, mijn vrouw en ik, wel eens precies weten, wat zich daar afspeelde op die verlaten plek. Waren het bezweerders, was het hekserij of was er een gewone begrijpelijke verklaring voor.
De nieuwsgierigheid was ons te machtig geworden, dus op een nacht , toen de geluiden zich weer voordeden, gingen wij op onderzoek uit.
Nauwelijks waren we stilletjes naar de houtwal geslopen, toen we aan de andere kant van de wal een vrouwenstem zachtjes hoorde zingen, neuriën meer.
Kippenvel vloog ons over de rug, maar het willen weten won het van de angst.
Toen we tot in het midden van de smalle bosstrook waren gekomen, zagen we een vage vrouwenfiguur heen en weer lopen, afgetekend tegen de verlichte vensters.
Mijn vrouw kneep hard en lang in mijn arm en ik pakte haar hand vast.
We zagen hoe ze zich van het huis af bewoog, maar al snel werd staande gebracht door de ondoordringbare concertino van de wilde brem.
Dan draaide ze zich weer om en zong luider. Vanuit de boerderij klonk gestommel en de beheerder kwam naar buiten. Hem konden we gemakkelijk herkennen, omdat hij zo'n specifiek loopje had doordat zijn ene been iets korter was, als gevolg van een auto-ongeluk lang geleden.
Hij ging naar haar toe en sloeg zacht zijn arm om haar heen.
Voorzichtig nam hij haar schuifelend mee naar de deur onder zachte gedempte woorden. Ze liet zich gemakkelijk meenemen.
Eenmaal binnen hoorden we de vrouw huilen, hardop als een klein kind, maar toch weer niet zo hardop, dat het geluid ver droeg.
Meer een klaaglijke huil van verdriet dan een huil van pijn.
Verbijsterd hadden we het tafereel gadegeslagen en vonden we het tijd worden ons terug te trekken.
Met stomheid geslagen zaten we even later in de caravan.
"God," zei mijn vrouw," wat vond ik dat doodeng."
"Ik geef toe," antwoordde ik haar," dat ik het er ook koud van kreeg. Maar het wil er bij mij niet in, dat er geen verklaring voor te vinden is. Morgen ga ik het hem gewoon vragen."
Die nacht sliepen we niet meer, hoewel we ons wel ter ruste legden, maar de ogen bleven open en de oren bleven scherp.
Nog eenmaal die nacht hoorden we dezelfde serie geluiden mistig naar ons toe komen. Tenslotte tegen de morgen, het eerste licht kwam al achter de heuvels vandaan en kleurden de ochtendnevels goud, vielen we toch in slaap.
Toen ik buiten kwam was de dag al vergevorderd en de morgen was voorbij. Na de tuinslangdouche bezocht te hebben, slenterde ik naar de boerderij in de hoop de man aan te treffen. Ik had geluk, want hij kwam juist, met de oude bromfiets aan de hand het paadje af in mijn richting.
"Wat was dat nou vannacht?" vroeg ik hem. "Eerst horen we een weemoedig gezang van Uw vrouw, neem ik aan en dan zie ik dat U haar mee naar binnen neemt om vervolgens haar te horen huilen. Hoe zit dat nou precies, want mijn vrouw en ik vinden dat een griezelige zaak, zo midden in de nacht."
Hij zette zijn bromfiets tegen een boom, zuchtte diep en keek mij met zijn lichte ogen lang en doordringend aan.
"Mijnheer," begon hij langzaam sprekend," U heeft inderdaad mijn vrouw gezien. Zij heeft in het verleden vreselijke dingen meegemaakt, die haast elke nacht in dromen weer terugkomen. U moet weten, dat zij in een concentratiekamp heeft gezeten tijdens de oorlog. Daarbij komt, dat ze een slaapwandelaarster is. Altijd als ze droomt, gaat ze het bed uit, en loopt ze naar buiten. Vroeger liep ze de bossen in en nog verder naar de rivier. Dan zocht ik soms urenlang naar haar. Ik was altijd bang, dat haar iets zou overkomen. Ze kon wel verdrinken.”
Hij zuchtte diep en staarde enige tijd voor zich uit. Ik zei niets, want ik wilde de indrukwekkende stilte van pijnvolle herinnering niet verbreken. Toen vervolgde hij:
”De vrouwen in dat kamp zongen 's nachts de joodse liedjes uit hun kindertijd om elkaar en zichzelf op te beuren . Dat is wat U hebt gezien. Speciaal om haar niet meer de gelegenheid te geven om ver weg te lopen, heb ik rond de hele boerderij de wilde braam laten groeien. De prikkels maken haar meestal wakker, en dan wordt ze bang als dat kleine kind, wat die liedjes zong. Meestal roept ze me dan, maar zo langzamerhand ben ik er zo aan gewend, dat ik vanzelf wakker wordt als ze opstaat.
Dan laat ik haar begaan, want vaak ook komt ze uit zichzelf terug in bed. Maar altijd huilt ze na afloop van het verdriet, dat ze nooit meer van zich af zal kunnen zetten. Doet U mij een plezier, meneer, laat U haar hier niets van merken. De andere kampeerders weten het allemaal wel, die komen hier al jaren. Die zullen er nooit met haar over praten. Nu weet U het ook, maar ik vraag U dringend om het haar niet te laten merken. Dat zou ze niet aan kunnen, de schaamte die ze dan zal voelen. 't Is een goede vrouw, meneer, maar overdag is ze altijd moe, omdat ze 's nachts zo druk is. Kan ik op U rekenen, meneer?"
Ik knikte nadrukkelijk en had het kouder dan de koudste rillingen van de afgelopen nacht.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

iakon

Geplaatst op

19-04-2016

Over dit verhaal

De geschiedenis leeft voort in de mens

Geef uw waardering

Er is 5 keer gestemd.

Social Media

Tags

Confrontatie Oorlogstrauma Vakantie

Reacties op ‘Koud’

  • Ongelooflijk mooi en ontroerend. Je kreeg bij die oude vrouw hier ook kippenvel én vochtige ogen voor elkaar. Ik heb je vandaag al twee keer 5 sterren mogen geven.

    Irene O. - 20-04-2016 om 15:32

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Laatste nieuwsberichten

  • 21-02 - Spanning voelen bij online spelen

    Als online casino liefhebber, wil ik graag mijn ervaringen delen van het online spelen en andere spelers ook tips geven. Het is van belang dat je gaat kijken naar De beste online poker strategieën

    In Nederland mogen we sinds 1 oktober 2021 legaal online gokken. Dit betekent dat de Nederlandse Kansspelautoriteit vergunning verleend aan gokbedrijven die voldoen aan alle eisen...

Bekijk oudere nieuwsberichten »


Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd