Peukie

Peukie

Ze had altijd een sigaret in haar mond en ze woonde alleen.
Haar gezicht was vierkant en doorgroeft, hier en daar opgesierd met al of niet behaarde wratten. Ze was trouwens helemaal een vierkante vrouw. Ook haar bewegingen waren hoekig en schonkig.
Haar stem was laag en aan de schorre kant. Zeker geen reclame voor Bols en Drum, die hier waarschijnlijk wel de oorzaak van waren. Echt vriendelijk heb ik haar eigenlijk nooit zien doen. Je zou kunnen zeggen, dat het een kwaaie kerel van een vrouw was.
De buurt meed haar een beetje, want ze had meestal wel een laaggebaste opmerking klaar. Haar kleding was altijd in overeenstemming met haar lichaam.
Slobbertruien en oude spijkerbroeken, alsof ze zo achter het stuur van een tankauto vandaan kwam. Een rossig-grijs permanentje plakte op haar kubus.
Ze zal ongeveer zestig jaar geweest zijn.
Ook de kinderen in de buurt vonden haar kwaadaardig en met Sint Maarten sloegen ze steevast haar deurtje over. Ze stond bij iedereen te boek als een sacherijn, waar geen kraak of smaak aan was. En omdat ze altijd een eindje sigaret tussen de schrale lippen had bungelen, noemde iedereen haar 'Peukie'.

Ach, je vormt je een beeld van zo'n vrouw en dat is het dan. Toch is de waarheid vaak heel anders, want wat weet je nou in werkelijkheid van haar? En de waarheid was anders, dat bleek, toen ik haar na lange tijd eindelijk eens echt sprak.
Het was een wintermorgen vroeg en ik had zojuist brood gehaald bij het bakkertje op de hoek. De eerste ochtend-zonnestralen waren bezig de sterren uit te wissen, want het was een heldere vriesnacht geweest.
Net toen ik mijn tuinhekje wilde binnengaan, klonk haar gebarsten bariton achter me:"Ach, mag ik U wat vragen?"
"Natuurlijk," zei ik," maar komt U toch even binnen. 't Is hier zo koud."
In dikke ochtendjas kwam ze de straat over.
In het kleine halletje, dat mijn huis rijk was, zei ze:"Moet U luisteren, m'n dochter komt straks met de kleine en dan ken ze d'r auto niet kwijt. En ze heb zoveel koffers te sjouwen. Zou U Uw auto een stukkie verderop willen zetten. Kijk dan hou ik me met die kleine bezig en dan ken zij de bagage doen, ziet u wel."
Ja, dat zag ik wel, dus stemde ik meteen toe. Ik pakte de sleutels en wilde al gaan verkassen.
"Nee," riep ze," nou nog niet. Ben je gek. Straks gaat er iemand anders staan en dan zijn we even ver van huis. Als U het wil doen als ze aankomt is het vroeg zat."
"Wat leuk dat Uw dochter komt logeren," zei ik.
"Voor mij wel, maar voor haar niet," antwoordde ze.
"Hoezo dat dan?" vroeg ik, want ze wekte direct mijn nieuwsgierigheid.
"Ze komt uit Brazilië," begon ze," Om half negen komt ze aan op Schiphol.
Ze is van d'r man af... eindelijk. Ze ken niet zeggen, dat ik d'r niet genoeg heb gewaarschuwd, maar luisteren ho maar. Die is d'r leven lang al zo eigenwijs geweest. Maar ja, nou mot ze't maar voelen. Ze is meester in de rechten, nou dan weet je't wel. Jarenlang leg je krom om je kind te laten studeren en dan smeert ze-em met zo'n indiaan naar Brazilië."
Ze zuchtte diep en viste een pakje Drum hun de zak van haar ochtendjas.
"Ik heb die kleine pas één keer gezien," vervolgde ze," toen-ie geboren werd. Maar net wat ik zeg, jarenlang leg je krom en mot je lappen, vooral toen mijn man zo slecht werd."
Ze pauseerde en blies een dikke rookwolk het halletje in.
"Kom toch even verder," zei ik," wilt U een kopje koffie?"
Nu wilde ik wel het hele verhaal horen.
"Nou graag ," zei ze," als ik U niet ontrief."
Ze nestelde haar zware lijf op de bank en zoog met een verheerlijkt gezicht haar drummetje naar binnen.
"Artritis," hernam ze," artritis, weet U wat dat is? Nou, dat is als je bloedvaten vollopen met een soort stijfsel. Aanslag aan de binnenkant van je aderen. Steeds meer en meer, net zo lang tot zo'n buissie dichtzit.
Net als m'n regenpijp in de herfst door die pokkenklimop van de buren. In z'n benen zat het. Eerst z'n ene been en toen ook het andere been d'r af.
Onmenselijke pijnen heb die jongen gehad, ja..." Ze zuchtte weer en even droomden haar ogen weg naar die jongen.
"Ja...'t is al weer negen jaar geleden dat-ie dood ging"
Een dikke druppel vulde haar ooghoek en ze zat er ineens zo hulpeloos bij, dat ik de neiging kreeg een arm om haar heen te slaan. Ze haalde de neus op en hoestte "Ach," zei ze," ik was blij dat-ie dood ging, want zo ging het ook niet meer. M'n dochter was toen wel een goeie steun voor me hoor, maar ja, die most van mij studeren. Daar wou ik niet te veel beslag op leggen, want een jaar later moest ze afstuderen. Helemaal klaar was ze toen, meester in de rechten. Gek he, dat ze een vrouw ook meester noemen en niet meesteres."
Ik schonk haar nog een kopje koffie in en zij bouwde een nieuwe sigaret.
De eerste haal ging diep naar binnen en als een rokende krater vervolgde ze: "Nou en toen ging ze op vakantie naar Brazilie. Gewoon flauwekul, meneer, want je ken voor de warmte ook naar Spanje. Maar 't moest Brazilie wezen en daar botst ze op zo'n mooie donkere jongen, met een mond vol witte tanden. Ach je kent dat wel, 't is vakantie en dan sta je zo in de brand van verliefdheid. Later kwam die naar Nederland en toen zijn ze getrouwd. Ik alleen kon het toch niet tegen houden, ja misschien als Piet nog geleefd had. Toen kon die indiaan hier natuurlijk geen werk vinden...nou...en toen de kleine geboren was vertrokken ze naar Brazilie." Voor een ogenblik was het stil en ze draaide met haar sigaret in haar hand.
"Afijn, je ziet wat er van komt. Nou is ze van hem af en komt ze voorlopig weer bij mij wonen, tot ze een huissie kan vinden. Ik vind het niet erg, hoor, gaan ik lekker voor die kleine zorgen. Luister goed, ze is meester in de rechten, dus die meid heb zo een baan."
Ze glimlachte bij het vooruitzicht.
"Hij ken al een beetje Hollands, hoor," voegde ze er aan toe.
Een blik op de klok deed haar overeind komen.
"Nou moet ik d'r vandoor. Ik wil nog effe de gordijntjes ophangen op dat joch z'n kamertje. Ja, vorige week heb ik het gestucd en behangen. Een lekker hokkie geworden, hoor."
Ik liet haar uit en in het weggaan herhaalde ze:"...dus, als u zo vriendelijk zou willen zijn om uw auto een stukkie verderop te zetten, dan graag. Dag, meneer en bedankt voor de koffie. Je komt het maar terughalen, dan je de kleine ook gelijk zien."
"Dat zal ik zeker doen," zei ik.