Plakwolkjes

Ik begon er aan te wennen dat mijn hospita in Amerika was om zich tussen beroemdheden te begeven. Ze schreef er prachtige brieven over. Het was eigenlijk wel rustig zonder haar in huis.
Ik hoefde niet meer naar haar ellenlange monologen te luisteren, en de nachten waren ook heerlijk rustig zonder de liefdesplicht jegens mijn onverzadigbare hospita. Frits en ik konden het nog steeds goed met elkaar vinden. Ik had veel tijd om me op de examens voor te bereiden.
Er brak een rustigere periode op school aan. Ik nam de gelegenheid waar om met Peter en de zoon van de actrice een aantal feesten te bezoeken in het Utrechtse uitgaanscircuit. Peter kende overal mensen.
Op een dag vertelde hij dat hij een groot pand ging kopen in Utrecht Oost in de Mgr van de Weteringstraat in de wijk Wittevrouwen. Hij en de zoon van de actrice gingen het pand opknappen en hij vroeg of ik wat wilde verdienen door te helpen met het afbikken van de muren die opnieuw gepleisterd moesten worden. Een maand lang was ik een arbeider in het grote huis van mijn vrienden.
Telkens kreeg ik weer een brief van Emma Petronella dat ze nog langer in Amerika moest blijven.
Ik verwonderde me nergens meer over.
Ik bleef ook regelmatig schrijven in mijn Hector Havermout schrift. Soms waren het gedichten, andere keren waren het korte verhalen. Jammer, dat mijn geliefde in Amerika was, ik deed extra mijn best om me te vermaken met mijn nieuwe vrienden.
Na zijn opname in een afkickkliniek vanwege zijn cocaïneverslaving wilde Peter een nieuw leven beginnen in het grote pand dat hij gekocht had. De bovenste twee verdiepingen wilde hij nadat ze waren opgeknapt met winst verkopen en hij ging zelf in de oude danszaal wonen, zo was zijn plan.
Ik leerde hem en zijn vriend, de zoon van de actrice, steeds beter kennen. We hadden samen afgesproken nooit meer drank en drugs te gebruiken en ons volledig te richten op de kunst en het leven. De zoon van de actrice was een eigenzinnig persoon, ik had eerst niet in de gaten dat hij ook homo was, maar dat was hij wel, want hij had inmiddels een relatie met Peter, die wel inzag dat ik nooit verliefd op hem kon worden.
De zoon van de actrice deed nog steeds experimenten met spontane energie. Hij had weer iets nieuws uitgedacht, een nieuwe manier van verplaatsen. Ik stelde mij uiteraard graag beschikbaar als proefkonijn. Hij deed wat vloeistoffen bij elkaar en dan ontstond er een plakwolkje. Als je op een hoog gebouw ging staan en je kon hoog springen dan kon je met dat plakwolkje aan een wolk gaan hangen en op die manier zonder treinkaartje of kaartje voor de bus, verderop in het land geraken.
Ik had het trucje al vrij snel door omdat ik klein en leergierig was, en ook hoog kon springen.
Het was de bedoeling dat ik van Utrecht naar Blaricum zou reizen, hangend met een plakwolkje aan een wolk. Ik stond op een hoog gebouw, de zoon van de actrice maakte een roze plakwolkje en ik sprong heel hoog zodat ik aan een wolk bleef hangen. Het was een windstille dag, dus ik bleef urenlang boven Utrecht hangen en ik trok veel bekijks omdat ik een korte broek aan had.
Toen ik eindelijk in Blaricum aankwam waren we twee dagen verder, en had ik spijt gekregen van mijn korte broek. Ik blies het stuifpoeder dat de zoon van de actrice mij gegeven had in het plakwolkje een daalde als een verkleumd elfje in een weiland driehonderd meter van Blaricum. Ik had het koud en verlangde naar een warme kop soep. Er braken drie dagen zonder wolken aan. Ik moest alsnog met het openbaar vervoer terug naar Utrecht, waar Peter aan kwam sloffen met een bord dampende erwtensoep.



...