Motorfiets

Op een verdwaalde zomermiddag vond mijn zwervende vader op de puinstort van de Noordelijke oeverlanden in de Riekerpolder bij Amsterdam een afgedankte motorfiets. Hij kon de verleiding niet weerstaan en nam het vehikel mee naar huis.

“Ik ga die motorfiets opknappen, veel sneller dan mijn bromfiets”, vertelde hij aan mijn moeder, terwijl mijn broertje Tom en ik belangstellend toekeken. “Als ie maar niet jaren blijft staan”, beet mijn moeder mijn vader venijnig toe, kennelijk refererend aan de roeiboot, een houten dolfijnenjager met een gat in de romp, die al jaren naast de garage stond om te worden opgeknapt.

Mijn vader begon diezelfde zomeravond aan de motorfiets te sleutelen, maar wat hij ook probeerde, er kwamen geen geluiden uit de motor, er kwam geen rook uit de uitlaat, het bleef een stille motorfiets.
De volgende dag zagen Tom en ik onze kans schoon. We zagen dat levenloze ding als een speelobject. Een stilstaand roestig hobbelpaard met wielen uit een draaimolen zonder een kermis. We schreeuwden het uit van plezier, toen we er op gingen zitten voor een reis door fantasieland. Langs niet bestaande wegen en onwerkelijke geschiedenissen gingen we met zelfgemaakte motorfietsgeluiden op reis. En mijn halfzus die ging een foto maken, toen we op die motorfiets zaten.

Het duurde maanden voordat mijn vader de motorfiets weer terug naar de puinstort bracht. Maar wij hadden die zomer een speelobject, waar anderen kinderen alleen maar over konden dromen.

Mijn vader was bezig met het gat in de romp van de houten dolfijnenjager, een roeiboot met overnaadse planken en een smalle langwerpige vorm, en hij had zijn bromfiets opgevoerd zodat hij sneller naar zijn werk kon, en geen motorfiets nodig had. Hij beloofde mijn moeder dat we binnenkort een tochtje met de boot konden maken.

Tom en ik hadden allebei een tweedehands fiets gekregen, met twee wielen in plaats van drie. Het was een hele toer om je evenwicht te bewaren, als je even zonder handen wilde fietsen. Ik had de vrijheid om te oefenen, er was ruimte en weinig verkeer. Ik herinnerde mij later nog dikwijls die eerste fietslessen van mijn vader. Een van de weinige momenten dat hij aandacht voor zijn kinderen had.

De foto van mijn broertje Tom en ik op de stilstaande motorfiets lag nog ergens in een oude doos tussen andere foto's uit mijn jeugd. Tom en Bjarne op de motorfiets op reis door een niemandsland uit het verleden. Een werelddeel achter het hondenhok naast de garage. Een kinderlijke grijns op mijn gezicht.




.