Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Een engel in het licht

'Doe je mee, Anna?' riep Marc. Anna schrok, ze was net in een leuk, spannend boek verdiept. Verbaasd keek ze op en zag dat de rest naar het voetbalveld ging lopen. Marc wenkte haar. 'We gaan een potje voetballen,' zei hij. 'Je doet mee, toch?'
Anna knikte snel. Ze verborg snel haar boek in haar rugzak en slenterde achter de anderen aan. Ze vroeg zich af waar de bal was waarmee ze gingen voetballen, want niemand had een bal bij zich. Maar ze durfde het niet te vragen. Ze beet op haar onderlip toen Esther naast haar ging lopen. 'Had jij de bal bij je?' vroeg ze. Anna zei niets en schudde alleen heftig haar hoofd. Ze zag dat Esther aan de jongens vroeg of ze een bal bij zich hadden. Maar die hadden ze allemaal niet.
Anna's hoofd werd vuurrood omdat ze ondertussen al bij het veld waren aangekomen. Iedereen ruziede en discussieerde door elkaar omdat Lars zijn bal was vergeten. Alleen Anna deed niet mee. Ze zat net een weekje op deze school en de rest probeerde te doen alsof ze erbij hoorde, maar Anna wist wel beter. Ze durfde en deed ook niets waar de rest bij was. Iedereen kende elkaar heel goed. Anna liep er maar bij als een vreemde, die niemand kende. Er werd wel altijd aan haar gevraagd of ze mee ging doen met bijvoorbeeld voetballen in dit geval. Marc had een keer aan haar gevraagd of ze mee ging spijbelen, maar Anna had 'nee' geantwoord, hoewel ze zich wel gevleid voelde. Hij had namelijk niemand anders mee gevraagd, alleen háár. De rest wist niet eens dat hij toen ging spijbelen en ze vroegen ook naar hem toen hij het volgend lesuur opeens was verdwenen. Anna deed maar alsof ze van niets wist. Nu was het na schooltijd. Er werd haar gevraagd of ze naar het parkje zou komen, en dat had ze gedaan. Alleen was er niemand en duurde het wachten zó lang dat ze maar een boek ging lezen. En toen kwamen ze eindelijk en gingen ze naar het veld. En nu hadden ze niet eens een bal!
Niet dat het Anna zoveel uitmaakte of ze een bal hadden of niet, want ze ging niet eens meedoen. Ze bleef bij de kant staan kijken, want ze hield niet echt van voetballen. Ze vond er ook niets aan om er naar te kijken, ze begreep er geen snap van.
Opeens kwam Manon aanrennen. Anna zag haar vanuit de verte. Ze was de enige die haar zag, de rest was veel te druk met discussiëren en hunzelf. Anna zei natuurlijk niet aan de rest dat Manon daar was. Misschien was het wel zo afgesproken en kwam Anna ontzettend dom over. Toen ze dichterbij kwam, merkte Anna dat ze een bal bij zich had. Verlegen zwaaide ze haar kant uit. 'Hoi!' riep ze hijgend. Meteen keek iedereen op.
'Mijn reddende engel,' zei Lars smalend, nam de bal aan en gaf Manon een kusje op haar wang. Manon giechelde.
'Ik heb een bal van huis meegenomen,' zei ze. 'Bij het park hadden we afgesproken, maar er was niemand. En toen rende ik hierheen.'
Dat boeide me echt niets, dacht Anna. Ik wil gewoon een boek lezen. Maar de rest joelde en juichte. Iedereen stond om Manon heen. Iedereen was blij met haar aankomst. Anna zuchtte diep. Niemand zag het, tenminste, dat dacht ze. Samantha zag het wel.
'Zeg, wat is er?' vroeg ze. Anna schrok en keek meteen op.
Ze probeerde het weg te wuiven. 'Niets bijzonders.'
'Mis je je oude school?' vroeg Samantha opeens. Anna keek haar verbaasd aan. Ze had haar hoofd een beetje schuin, zo zag ze er veel vriendelijker uit. Haar grote ogen straalde nieuwsgierigheid uit. Zoiets was nooit aan mij gevraagd, dacht Anna. Maar klopte het? Miste ze haar oude school?
Anna haalde haar schouders op. Maar Samantha lette niet meer op haar. Iedereen rende het veld op. Ze werden in twee teams opgesplitst. Anna deed niet mee. Ze ging zitten aan de kant en keek toe hoe er werd gevochten om een bal.
Na een tijdje begon ze te gapen. Ze vond er echt niets aan. Haar handen grepen al naar haar rugzak, maar toen werd haar naam geroepen. 'Kom je meedoen? Anna?'
Toen Anna keek, zag ze dat het Marc was. Wat wilde hij nou van haar? Hij volgde haar de hele tijd en lette altijd op háár. Kijk naar die knappe Manon, dacht Anna, en niet naar mij. Maar Marc bleef haar aankijken.
Anna schudde haar hoofd.
'Toe nou! Ik denk dat je het heel goed kan.' Zijn stem klonk opeens heel lief. Zijn ogen zagen er opeens een stuk vriendelijker uit. Maar Anna twijfelde nog. Straks deed ze iets verkeerds, verloor haar team en haatte iedereen haar voor de rest van het schooljaar. Anna zag al voor zich hoe ze haar 'Anna-het-meisje-dat-niet-kan-voetballen' noemden en uitlachten.
'Toe nou,' hield Marc vol. Wat wil je van me? dacht Anna. Waarom moet ik meedoen?
'Moet dat nou?' vroeg Anna een beetje verveeld.
Marc knikte hevig van ja. 'Jij wilt toch ook dat Anna meedoet, Sanne?' zei hij en stootte snel Sanne aan.
'Hé, wat? Uh.. Ja, wil ik ook.' Ze ging snel verder met voetballen.
'Zie je nou?' Marc kwam dichterbij terwijl de rest achter hem nog voetbalden. Anna dacht dat hij naast haar kwam zitten, maar hij trok juist aan haar arm.
'Wat doe je nou?!' riep Anna boos.
'Ja, sorry, maar je doet mee!'
'Dat wil ik niet!'
'Alsjeblieft!'
Uiteindelijk gaf Anna zich gewonnen. 'Vooruit,' mompelde ze en stond op. Ze streek haar kleren snel glad. Ze zag nog net hoe Marc zachtjes in zichzelf juichte.
'Luister, jongens. Allemaal ophouden!' riep hij. De rest gehoorzaamde vrijwel meteen en ze gingen als een cirkel om hem heen staan. Er was niet echt plek voor Anna en dus stond ze er verloren bij, achteraan. Ze probeerde wat te kunnen zien van Marc, maar dat lukte niet.
'Anna daar zo,' hoorde Anna hem zeggen. 'Die gaat meedoen. In welke team komt zij?'
Anna keek snel de cirkel rond. Ze wilde niet in het team van Manon, Sanne, Esther en Samantha. Dat stond vast.
'Ze komt wel in ons team,' grijnsde Dave.
Anna glimlachte flauwtjes. Ze deden jongens tegen de meiden, of terwijl: Manon, Sanne, Esther en Samantha tegen Lars, Dave, Jordy en Marc.
'Maar is dat niet vreemd?' vroeg Esther. 'Ze is een meisje en dus hoort ze bij ons team.'
Hou je grote smoel nou is, dom wijf! dacht Anna. Ze hield haar lippen stijf tegen elkaar.
De rest discussieerde nog wat over in welk team Anna hoorde. Anna luisterde maar half. Ze was met haar gedachten bij haar oude school en bij dat leuke boek waar ze net in probeerde te lezen. Uiteindelijk kwamen ze eruit. Anna hoorde bij de meisjes. Ze trok een vies gezicht naar Marc, maar die zag het niet. Anna zuchtte diep toen ze te horen kreeg dat ze keeper was. Met een gebogen hoofd wankelde ze naar het doel en ging in het midden staan. Ze zag hoe de rest heen en weer renden en dat er gejuicht werd toen de meisjes in het doel hadden geschoten. Ondertussen stond Anna verloren en eenzaam aan de andere kant van het doel. Opeens werd de bal naar haar richting geschoten. Verbaasd keek ze op. Jordy rende met de bal aan zijn voeten. Toen hij dichtbij genoeg was, schoot hij. Anna probeerde die tegen te houden, maar tevergeefs. De bal kwam te hard aan en van schrik sprong Anna een eindje opzij.
'Wat doe je nou, man?' riep Sanne naar haar. Anna zei niets en keek verslagen naar de grond. Er werd op haar schouder geklopt. 'Het geeft niets, hoor,' werd haar toegefluisterd. Ze herkende de stem van Marc. Anna was het niet gewend dat er een jongen zo dichtbij haar was en rukte zichzelf snel los.

'Coole goal!' werd er opeens geroepen. Iedereen keek verbaasd naar het hekje om het veld heen. Daar stond een donker meisje van ongeveer vier jaar. Verbaasd keek Anna om zich heen. Er was verder niemand hier in het park. Was ze hier helemaal alleen?
'Mag ik ook meedoen?' vroeg ze met een lief gezichtje. Iedereen was te verbaasd om te reageren. 'Moet je zien, ik heb een telefoon!' Ze haalde een roze toestel uit haar zak: een speelgoed-mobieltje. 'Net als grote kinderen.'
De boel hield meteen op met voetballen. Een paar jongens speelden nog met de bal maar de rest liep naar het meisje toe.
'Ben je hier alleen?' vroeg Anna aan het meisje. Ze knikte.
'Ik speel buiten. Mijn moeder komt als ik klaar ben met buitenspelen.'
'Dus ze is thuis?' Het meisje knikte.
'En je vader, dan? Die gaat toch wel met je mee?'
'Het meisje hoorde Anna blijkbaar niet. 'Can't I play football with you?' vroeg ze.
'Are you English?' vroeg Dave.
'Yes. I am.'
'Where is your father?' vroeg Anna maar weer.
Toen zei het meisje wat onduidelijks. 'Wát zeg je?' Anna schakelde om naar het Nederlands. 'Daddy is there!' Met haar wijsvinger wees ze naar boven. 'There, up high.'
'Oh God,' kreunde Esther. 'I am so sorry for you.'
'No, no. My daddy is fine there.' Het meisje keek even zonder emoties uit te stralen. Anna wist niet wat ze moest zeggen en dus zei ze maar niets.
'I wanna play football!' riep het meisje en stampte met haar voeten. Nu mocht ze wel meedoen. Net nadat ze enthousiast het veld op rende, werd er hard haar richting op geroepen. 'Ashanty! Ashanty!'
Het meisje bleef stokstijf staan en draaide zich om. Wat verderop stond er een donkere, lange vrouw. Ze leek op het kleine meisje.
'Mommy!' riep het meisje dat blijkbaar Ashanty heette. Toen keek ze de kinderen verontschuldigend aan. 'Sorry, I have to go.'
'It's good,' zei Lars snel. 'Eh.. I.. We are so sorry for your daddy.'
Het meisje wuifde het weg en rende toen snel naar haar moeder. Maar toen Anna keek, was ze met stomheid geslagen. De vrouw was er niet meer. En toen werd het super mistig. Het meisje rende verder en verdween toen vaag in het mist.

'Ze.. Wat?' Samantha was net zo verbaasd als zij. Sterker nog, iedereen was verbaasd. Iedereen keek in de richting waar Ashanty heen rende en waar haar moeder net nog stond. De mistigheid verdween. Iedereen kon weer helder zien. Er was geen spoor te bekennen van Ashanty en haar moeder.
'Was.. was dat verbeelding?' vroeg Manon.
'Nee,' antwoordde Anna snel. 'Ik.. ik eh.. ik zag het ook.'
'Ik ook!' riep Lars.
'We zagen het allemaal,' zei Marc. 'Kom, eh.. Verder met voetballen.'
Maar Anna was véél te verbaasd om te voetballen. Ze keek naar haar voetballende klasgenoten. Niemand was er bij met hun gedachten, dat zag je zo. Anna keek weer in de richting van waar Ashanty's moeder stond. Toen keek ze naar boven en zag ze een flonkerend licht verschijnen in de heldere, blauwe lucht. Zo snel als hij kwam, zo snel hij weer verdween.

Een week later was het nog het gesprek van de dag.

Maar niemand wist dat het daadwerkelijk een engel was. Een engel van daarboven, een engel van het licht.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Meryem

Geplaatst op

22-02-2015

Over dit verhaal

Ik heb dit verhaal deels meegemaakt alleen wat dingen anders gedaan (zoals dat het meisje en haar moeder verdwenen, dat gebeurde in het echt niet.)

Foto's

Geef uw waardering

Er is 2 keer gestemd.

Social Media

Tags

Boven Engel Kindereb Licht Meisje Voetballen

Reacties op ‘Een engel in het licht’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd