Bepie

Je was hier maar even, ik heb je kort gekend. Maar wat heb jij een indruk achtergelaten. Als een dappere en stoere vrouw heb jij een ieder vaarwel gezegd die jou lief was, die jij aardig vond. Jij nam zelfs de moeite om naar ons vakantiehuisje te komen om afscheid te nemen.

De slapeloze nacht daarvoor die geheel in het teken stond van “hoe ga ik hier in Godsnaam mee om”gaf mij de kracht om mezelf te kunnen zijn, zoals jij jezelf was toen je aan kwam lopen op het groene grasveld voor ons huisje. Zo natuurlijk dat alles was, maar zo onnatuurlijk dat dit je laatste stappen hier waren die je hier zou lopen omdat de dood jou opwachtte. Mijn hart huilde, mijn lach was een bevroren stuk ijs op een warm gezicht dat probeerde zo gewoon mogelijk te doen.

Wie vertelt mij wat je moet doen tegen iemand die zelf de regie van het sterven in handen heeft genomen? Het bracht mij terug naar de regie van mijn eigen moeder die hetzelfde had gedaan. Jij leek op haar, in doen en laten en zelfs in de acceptatie van het doodgaan. Maar ondanks je lieve kinderen en kleinkinderen, sterven doe je altijd alleen.

Jij gaat met de wetenschap dat je leven al geleefd was toen jij als moeder een dochter moest wegbrengen van 36 jaar, niet natuurlijk, maar toch gebeurd. Al heel lang heb jij je man gemist. Snel zullen jullie weer samen zijn en dat maakt het sterven voor jou een rustig vooruitzicht, omdat de pijn niet de kans krijgt om zich verder te verspreiden dat zich nu al doet.

Lieve Beppie, ik ben trots op het feit dat ik je heb mogen leren kennen als een lieve moeder, een vrouw die geborgenheid hoog in haar vaandel had staan, die humorvol het leven over zich heen liet komen ondanks alle verdriet die jou ten deel was gevallen.

Dat kan geen mens meer goedmaken. Jij verdient die gouden stoel naast die van je man en dochter, zij wachten op je wanneer je naar het licht gaat. Ga in vrede, ga in alle rust. Ga in de rust die jij ons die achterblijven, met de overtuiging dat jouw keuze de juiste was. En wij hebben dat te respecteren, of wij ooit zullen begrijpen dat jou dit moest overkomen zal ik nooit begrijpen, maar daar wordt ook niet naar gevraagd.

Bij het afscheid een kus, een laatste omarming en “tot ziens” werd “ik zie je boven toch nog wel?” Ik vroeg je ook cynisch of je mijn familie de groetjes wilde doen, je had het beloofd, als ze jou zouden herkennen. Ik denk het wel, ik zal ze vast waarschuwen dat je er spoedig aan komt.

Jouw afscheid zal waardig zijn, waardig zoals jij altijd waardig in het leven stond. Er zullen velen zijn die jou missen, waaronder mijn vrouw en je schoonzusters, natuurlijk je kinderen en kleinkinderen. Logisch, jullie waren zo een hechte familie, ik heb dat gelukkig mogen ervaren en mogen deelnemen aan dat stukje liefde dat jullie allen voor elkaar hadden.

Dat stukje liefde dat men elkaar gaf is altijd de taak van een moeder en jij als moeder hebt daar zeker niet in gefaald. Jouw lichaam heeft gefaald, maar jouw geest is nog even sterk en waardig zal jouw “Who wants to live forever”zijn.

Queen zal je begeleiden op je laatste reis naar boven, wees gerust. Je bent niet bang, hebt geen angst, niet dat wij weten. Weten zullen wij het nooit. Maar weet één ding. Vergeten doen wij jou ook nooit. Het was voor mij een voorrecht om jou vijf jaar in mijn leven te mogen kennen. Slaap zacht, rust zacht en laat de aarde gewoon verder draaien, jouw geluk wacht boven, wanneer de rust is weergekeerd, de tranen zijn gedroogd en wij allen tegen elkaar zeggen: “She whants to break free."

Jij bent nu vrij. Rust zacht lieve meid, tot ziens. Een goede reis wil ik je gunnen wanneer het licht je begeleid naar hen die jou ook zo lang hebben moeten missen. Maar blijf waken over hen die jou nog nodig hebben op deze aardbol. Ik weet dat je er voor hen zult zijn.