Met open ogen

Ondanks dat hij goed verdiende, wist ik dat hij gierig was. Maar dat hij op zijn bruiloft zou besparen, kwam zelfs voor mij als een verrassing. De jurk waarin ik trouwde, bleek eerder te zijn gedragen door de vrouw met wie hij al eerder was getrouwd, en die nog steeds zijn vrouw was.
Daar kwam ik overigens veel later achter, toen hij er al met haar en mijn negen maanden oude zoon Ali vandoor was gegaan naar Irak. Ik ging naar de shoarmazaak waar hij werkte om te kijken of hij daar misschien was, of dat ze vrienden wisten waar hij was. Hij was er niet, en ze wisten ook niet waar hij was.
Een van zijn vrienden vroeg aan mij of ik al langs het huis van Laila was geweest. Laila was tenslotte zijn vrouw, zei hij.
Ik staarde hem eerst ongelovig en niet veel later verbijsterd aan. Hij was getrouwd met Laila?
‘Je zag er mooi uit, op je bruiloftsfeest, in je witte trouwjurk. Zij stond jou beter dan Laila,’ zei een andere vriend. De trouwjurk van Laila?
Ineens herinnerde ik me weer de opmerking van zijn tante Zeineb, dat ze die jurk volgens haar al eerder had gezien. Haar zoon, die naast haar zat, maakte haar met een elleboogstootje duidelijk dat ze haar mond moest houden. Ik zag dat de anders zo zelfverzekerde Zeineb nu worstelde met haar houding.
Langzaam drong het besef tot me door dat ik was getrouwd in een tweedehands trouwjapon. In de jurk van een vrouw die altijd zo lief was voor Ali. Alsof hij haar eigen kind was. Kort voor de ontvoering van Ali door zijn vader had ik nog afscheid van Laila genomen. Ze verhuisde naar Londen. Nu vielen alle stukjes op zijn plaats. Ik was erin getrapt. Met open ogen.
Ik voelde me licht in mijn hoofd worden, mijn maag opspelen. Ik kotste de shoarmatent onder.