Dit moet ik kwijt
Dit moet ik toch ook even kwijt, het was niet altijd kommer en kwel en mijn humeur werd er niet echt beter op maar er waren situaties dat je mij bij elkaar kon vegen van het lachen, later dan, als het gebeurd was hoor. Dit verhaal is echt gebeurd en zal het even inleiden anders snap je er nog niets van.
Als je als vrouw een kaal hoofd hebt, is dat ontzettend koud in de nacht, dus vrouwlief had een gebreid mutsje gevonden en daarmee sliep ik, tot groot genoegen van onze kater die altijd hoog tussen ons in ligt te pitten. Mijn kale plaat vond hij maar niets, dus hij ging meestal in de schoot van vrouwlief liggen als we aan het lepelen waren, zo lag ik het beste met mijn borst en arm die verrekte pijn begon te doen ( maar ook dat weer later). Ik zal het even benoemen is het wel zo makkelijker terug te vinden als je de slappe lach aan voelt komen, bij mij werkt het nog steeds, die comedy del arte….Het is niet altijd hoor dat ik loop te janken, al scheelt het niet veel, maar dit was zo hilarisch, kan alleen bij ons gebeuren….Geloof mij nou maar!!
Het mutsje dat uit wandelen ging.
Al die tijd gaat het goed met slapen en het mutsje als warmhouder voor mijn elke dag gepoetste plaat. Maar er is een ding dat ik helaas niet in de hand heb, vrouwlief ook niet. Dat is onze kater Charley. Wij doen altijd lepeltje lepeltje en aan de voorkant lepelt meneer Charley altijd mee. Niet voordat wij eerst in bed liggen, kussen rollen en opschudden, een heel ritueel, dan even knuf knuf en trustehhhh…en lepelen met die hap. Dan begint het feest der omgang.
Charley gaat eerst zeker vier keer langs de rand van het bed lopen om te kijken of iedereen goed ligt en of zijn plaats wel verzekerd is van vrije ruimte. Want het is een baasje hoor!
Als iets hem niet beviel was hij zo vriendelijk om boven op mijn hoofd te gaan zitten alwaar ik naar lucht hapte, want die toges van meneer is zwaar hoor. Doch met een kaal hoofd dat naar kuiken voelt, vond hij gelijk al niets aan, dus die rust had ik gewonnen: Dacht ik.
Op een nacht werd ik wakker ( gelukkig toch?)van een koude plaat, leek wel de vrieskast die wij hier boven hebben staan. Ik voelde en vond geen mutsje. Mutsje weg. Ik snel het nachtlampje aan en op mijn kussen kijken. Ja hoor, mutsje weg. Ik had me daar een koude kanis, daar is een dubbellikker niks bij, echt niet!
Ik keek onder het dekbed, op de grond, op het dekbed, kortom mijn wollen opzetter nergens te vinden. Ik balen en werd steeds meer wakker, gevolg is altijd dat ik dan niet meer in slaap kan vallen, totdat ik Charley zijn hoofd op zag tillen door al dat gesjor en licht. Zie ik ineens dat mijn mutsje tussen zijn tengels ligt verstrengeld. Nou dat zou wat worden de komende minuten.
Ik het bed uit, lopende naar de kant van vrouwlief waar meneer lag te lepelen en probeerde zo zacht als het kon mijn muts te bevrijden uit zijn scherpe klauwen. Verkeerde zet Lena, wat van Charley is, daar blijf je af. Ik wilde vrouwlief niet wakker maken en fluisterde streng :“Geef mijn muts terug engnek, die is van mij!â€
Hij had natuurlijk zijn ronde gedaan, ik sliep al en hij bleef natuurlijk haken aan de lusjes en dacht, lekkere poef zo voor de nacht, heerlijke warme klauwen.
Het was een titanenstrijd in de nacht, mijn strijd om mijn eigen muts terug te herwinnen van een kater, moet je nog peulen?
Ik heb nageltje per nageltje los zitten peuteren lekker op de koude grond en als winnaar uit de strijd gekomen.
Toen kwam het idee in mij op dat ik maar wat plakband onder het mutsje zou doen, want elke nacht knokken om mijn warmtebron te herwinnen is dus helemaal 1000 keer niets.
Ingezonden door
Geplaatst op
17-09-2013
Over dit verhaal
Dit is een stukje uit mijn nieuwste boek, een autobiografie over mijn eerste 2 jaar van mijn ziekte kanker. Ik ben er nog lang niet maar wie dan leeft, wie dan zorgt. Altijd blijven lachen..
Foto's
Geef uw waardering
Er is 9 keer gestemd.Social Media
Tags
Angst Buien Kanker Lachen Verdriet ZiekReacties op ‘Dit moet ik kwijt’
-
wat een gemuts hé een lach en een traan maar je kont er wel Wie schrijft die blijft!
Verwijderde gebruiker - 17-09-2013 om 16:00
ongewenste reactiewat een gevoelens barsten hier los. Lachen en huilen leny lieve groet, Fairouz
Fairouz - 18-09-2013 om 12:23
ongewenste reactiejani, een lach en een traan liggen zo dicht bij elkaar als je in de wachtkamer van Petrus zit. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar so what. Wie dan leeft wie dan zorgt, anders heb ik vette pech....
Leny Kruis - 18-09-2013 om 15:01
ongewenste reactieFairouz, inderdaad staat in het boek alles wat wij die twee jaar hebben ervaren aan emoties, dat is zeker niet niks. Maar tegenwoordig hoor je niet anders. ik blijf er open over, ook over mijn nieuwe operaties die ik op 3 oktober krijg. We wachten wel af met de zenuwen natuurlijk....
Leny Kruis - 18-09-2013 om 15:08
Reageren
Laatste berichten op het forum
- 14/08 verhaal van de dag
- 18/06 [s]hooi[/s] hoi
- 08/03 Goedkeuring verhaal
- 15/11 Eerste stuk van Dreambender
- 15/11 VERHALEN WEDSTRIJD!!!
- 31/10 Dit ben ik....
- 21/07 Vraag aan iedereen hier!
- 03/07 Wie kent het verhaal Jumbo
- 20/06 Hallo
- Naar het forum »
Laatste nieuwsberichten
Spanning voelen bij online spelen
De beste online poker strategieën
Zij zijn duurzaam van zichzelf
Het ongelooflijke verhaal van Louis Zamperini
Liever vrolijk rondrijden in je Peugeot dan huilen in je Ferrari
Het wonder van Cesena: The Rockin’1000
Ik wilde op vakantie: ideeën om te besparen
Reis naar Zuid-Amerika; geweldig ervaring
Die keer dat mijn klimvakantie met de auto faliekant mis ging