De Academie - de familie

Sylvia zat met haar hand voor haar mond naar het scherm te staren. Ze trilde van top tot teen terwijl één enkele gedachte zich in haar hoofd bleef herhalen: Dit kan niet waar zijn. Dit kan niet waar zijn. .
Zachtjes raakte ze de naam aan het einde van de mail aan. Het scherm rimpelde onder haar vinger. Dit kon niet waar zijn. Dit moest een grap zijn. Een heel wrede grap.
Maar niemand wist dat zij ooit een broer had gehad. Op één iemand na.
‘Lars!’ schreeuwde ze in de richting van de andere kamer in het appartement. ‘Je bent de grootste klootzak ter wereld! Lul! Hoe dúrf je?!’
‘Wat heb ik nou weer gedaan?’ vroeg Lars’ stomverbaasde stem. Hij stak zijn hoofd tussen de deur, en zijn groene ogen keken haar verbijsterd aan.
‘Dat weet je best.’ Ze wees naar het scherm.
Haar vriendje boog voorover naar het scherm. Zijn ogen groeide naarmate hij verder door de mail las.

‘Beste Sylvia,
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen. Ik weet niet eens of je je mij wel kunt herinneren. Ik kan me jou in elk geval niet goed herinneren. En zelfs als je me kunt herinneren, weet ik niet of je me nog wilt kennen. Ze hebben me verteld van niet, maar ze liegen wel vaker. Dus ik waag het erop. Ik ben je broertje, Luke.
Als je me kunt herinneren, zal ik je even vertellen wat er de afgelopen jaren is gebeurd. Toen ik acht was ben ik naar een plaats gebracht die de Academie heet. Dat is een plaats voor paranormaal begaafde mensen, para’s. Als je krachten op een bepaald niveau zijn, word je door de Academie opgepikt en min of meer gevangen gezet.
Waarom er nooit iets tegen is gedaan? Heel simpel. De Academie is in leven geroepen door de overheid. Ze creëren hier hun eigen leger van paranormaal begaafde kinderen. De ene is gespecialiseerd in Telepathie, de ander in pyrokinese, en weer een ander is een Waarheidslezer. Die kinderen worden hier door middel van straffen, training en leugens volledig hersenloos gemaakt.
Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik ook zo ben geweest. Heel lang, misschien tien of negen jaar, ben ik een zombie geweest, een Geestdode, zoals Bird ze noemt. Eerst was ik een rebel, maar ze hebben me gebroken. Ik weet niet meer waardoor. Uiteindelijk is het Bird gelukt om me wakker te schudden.
Dat was alles in het kort. Ik heb niet veel tijd, dus ik zal meteen ter zake komen. Bird heeft een plan bedacht om ons en de rest van de kinderen hier weg te krijgen. Ik heb naast jou ook een mail gestuurd naar diverse kranten en het journaal. Daarin staan dezelfde bestanden die ik jou ook stuur in de bijlage, maar met wat meer toevoegingen die voor jou niet van toepassing zijn. We hopen dat er mensen in opstand zullen komen tegen wat er hier gebeurt, en dat de overheid zich daardoor gedwongen voelt om de Academie te sluiten.
Verwacht niet veel medewerking van de kinderen hier. Ze zijn bijna allemaal Geestdood. De enige mensen die kunnen denken zijn ik, Bird, Anna en Jake. Ik zal Jake kort beschrijven, aangezien hij geen lid is van de Academie en dus niet in de bijlage staat.
Jake is de zoon van de Chef en supervisor Tristan Fisher. Die gast is trouwens een enorme klootzak. Jake heeft nogal wat meegemaakt, te oordelen naar zijn aura. Volgens Anna’s geest (lang verhaal) is hij een Vuurstuurder. Dit betekent dat hij vuur kan besturen (pyrokinese). Het is me een raadsel hoe dat onopgemerkt is gebleven onder de neus van de Chef. Misschien had hij gewoon een te laag zelfbeeld om zijn gave te laten ontbloeien.
Ik hoor geluiden op de gang. Ik moet gaan.
Veel liefs,
Je broer Luke.’

Lars stond met zijn mond vol tanden. Zijn mond ging de hele tijd open en dicht. ‘Dit heb ik niet geschreven,’ hakkelde hij tenslotte. ‘Maar... God, ik snap er niets van... was je broer niet dood?’
‘Dat dacht ik dus ook,’ zei Sylvia met trillende stem. Ze slikte. ‘Maar als jij dit niet hebt gestuurd... wie dan wel?’
Lars schudde zijn hoofd. ‘Ik weet het niet. Ik... Oh, god... Jake... Tristan... Jake...’ Hij hapte naar adem. ‘Misschien is dit mailtje echt.’
‘Dat geloof je zeker zelf toch niet?’ snauwde Sylvia, maar haar stem trilde. ‘Wacht eens...’ Haar hoofd schoot omhoog. ‘Fisher. Dat is ook jouw achternaam.’
Haar vriendje knikte.
‘Toevallig.’
‘Zeg dat wel,’ mompelde hij. ‘Klik die bestanden in de bijlage eens aan.’
Sylvia keek hem argwanend aan, maar deed wat hij zei. Het eerste bestand popte op.

Naam: Luke Bouchanang
Nummer: 4386
Bekende gaven: Pyrokinese (gevorderd), Auaralezen (gevorderd), Telepathie (gevorderd), Cryokinese (gevorderd) *noot van de schrijver: cryokinese is de gave om de tempratuur te verlagen, ijs te creëren*
Familie: Sylvia Bouchanang (zus, 22), Amanda Bouchanang (moeder, 59), Harold Bouchanang (vader, overleden)
Uiterlijk: donkere huid, zwart haar (golvend), donkerbruine ogen, 1.90 meter
Leeftijd: achttien jaar
Aantal jaren training: tien jaar
Lichamelijke capaciteit: groot. Beheerst veel vechtsporten en is in uitstekende conditie
Hoe ontdekt: speelde met vuur
Opmerkingen: hoewel in zijn eerste jaar zeer rebels, nu trouwe volgeling. Aanpak heeft duidelijk gewerkt. Toch scherp blijven op eventuele terugval, vanwege sterke wil.

Eronder stond een foto van een jongeman die karate oefende. Hij zag er precies zo uit als dat de omschrijving vermelde. De waarheid drong met een klap tot Sylvia door.
Die jongeman was haar broer, Luke.
Ze kwam er niet aan toe om de rest te bekijken.
Ze stortte huilend neer.