Schrijven voor het leven (I)

Schoten. Overal hoort zij ze. Het is het enige geluid dat nog hoorbaar is. Jane zou willen zeggen dat het haar niet beangstigde maar dat kan ze niet. Ze is doodsbang. En dat kan je letterlijk nemen in dit geval. Ze is bang om dood te gaan. Bang dat haar bestaan zal vergaan met één simpel kogeltje dat vliegt door haar lijf. Het was niet slim om hier naartoe te komen. Dat wist ze. Waarom deed ze het dan? Dat vroeg je je zeker af. Wel, dat had zoveel redenen. Te veel om op te noemen.

Parrel. Zou hij ook aan het schieten zijn? Zou hij al een aantal doden op zijn geweten hebben? Zou hij iets vermoeden van haar aanwezigheid? Was hij bij het winnende team?
Jane ging met haar tong over haar rood gestifte lippen. Een klein zenuwtrekje van haar.

Een flinke portie zenuwen was in deze situatie niet abnormaal. Het viel eerder onder de term normaal te plaatsen. Elk normaal levend wezen zou in deze situatie in paniek slagen. Ook al was zij nog redelijk kalm en dook er maar één zenuwtrekje op. Als Jane hier nog lang zou moeten blijven liggen zou er wel meer dan één zenuwtrekje te boven komen. Al haar woede zou te boven komen en geloof maar op haar woord als dat is heel wat. Na alles wat er is gebeurd.
Woede tegenover haarzelf is het grootst. Het meest overtreffende want alles wat Jane doet is verkeerd in haar ogen. Verkeerd, foutief en negatief. Jane ’s lippen worden weer nat gemaakt door haar bloedrode tong. Gelukkig smaakt haar lippenstift naar aardbeien. Zo van die heerlijke, zoete aardbeien.

Hoe lang gaat het nog duren? Hoe lang kan ze het nog uithouden? Ze zal het niet lang meer vol houden. Haar uithoudingsvermogen is naar de knopen. Hoe bang ze ook is, ze houdt het niet lang meer vol. Jane zal zich gaan begeven in het oorlogsveld om te zien wat Parrel uitvoert. Wat hij doet, hoe hij reageert en al die dingen. Je weet wel wat Jane bedoelt. Een hand door halflange en zwarte haren moedigt haar raar genoeg aan tot actie. De levensbedreigende actie bedoelt ze dan wel. Daag, veilige maar stomme basis. Welkom, onveilige en gevaarlijke basis vol geweerschoten. Stilletjes en geluidloos kruipt Jane vanonder de tafel. In de eerste instantie merkt niemand haar op. Ze zijn te druk bezig. En zij verstijft helemaal. Het is beangstigend. Al die mannen met hun geweren zijn angst verwekkend. Hun blikken die branden op de vijanden. Hun geschreeuw van woede dat je verdooft. Hun uiterlijk, de weinig onthullende kledij en hun spieren, doen je al weg rennen. Dat zou Jane ook moeten doen maar ze staat aan de vloer genageld. Net alsof een stel bikkelharde spijkers Jane op haar plaats houden. Dit is zo totdat iemand haar vast grijpt. Een brede kerel. Rond de twintig. Hij stopt het schietspelletje. Oh nee, dit gaat problemen geven. Parrel verraad je niet. Parrel kom op. Parrel, ik weet dat je het kan. Rustig blijven dat is het enige wat ze kan doen. Het enige wat ze moet doen. En dat doet ze dus met een pokerface. Hoe erg deze situatie ook is. Hoe erg ze Parrel weer eens in de problemen heeft gebracht. Ze blijft rustig. Een hele prestatie maar het moet gewoon. Er zit niets anders op.