Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Kamerhoek

2017. Je staat op, je kijkt door het raam. De lucht is hemelsblauw, geen wolkje aan de lucht. Het zal een mooie dag worden. De zee ligt er heel rustig bij. De mensen komen hun handdoek leggen om later op de dag te kunnen genieten van de zon. Je gaat terug naar binnen en ziet weer zo wazige vlekken van zodra je weer naar binnen kijkt. Je denkt dat het van de zon komt. Even later, doe je je kleren aan, een zomerjurk met haltersluiting met bloemen. Bijpassende blauwe sandalen. Jouw lange bruine krullende haren zijn opgestoken. Je dekt de tafel voor 1 persoon. Je maakt een broodje met tomaat en mozzarella. Heerlijk toch?

Genietend van de mooie taferelen van mensen die komen en gaan. Spelende kinderen die zandkastelen bouwen, genieten van de golvende zee. Oeps, daar gaat jouw alarm. Jouw afspraak voor bij de oogarts. Jouw jaarlijkse controle. Een keer de jaren van 40 voorbij, is het noodzakelijk om je druk te laten meten. Je kijkt nog even rond in alle hoeken van de kamer, dat alles netjes ligt. Ja, het ligt er ordelijk bij. Nog niet wetende dat de hoeken van de kamer ook een diagnose zou kunnen zijn. Zoekend naar jouw sleutels ga je naar buiten en neem je nauwelijks zichtbare auto, zo klein maar handig om te parkeren. Eerst jouw auto op cabrio-modus zetten en je bent weg, op weg naar de oogarts.

Een kwartiertje later kom je aan bij Dr. Stevens. Je parkeert net voor de deur. Even nog je parkeerschijf zetten. Je gaat naar binnen in de zeer ruime lichte wachtkamer. Gelukkig er is niemand meer voor je. Dr. Stevens komt er aan en vraagt om mee te komen. Er staat van alle apparatuur in haar praktijk, je legt uit dat alles begint te dansen voor je ogen. Boeken lezen lukt niet goed meer, T.V. kijken wordt ook moeizamer, wazig zien. De overgang tussen dicht en ver verloopt trager. Zo traag dat je ogen net de ogen zijn van een schildpad.

Dr. Stevens kijkt in je ogen met een toestel dat lucht blaast, met een heel fel licht. Een verblindend licht waarin je moet kijken. Telkens bij het blazen, schrik je. Dit had de oogarts gezegd: “Schrik niet.” Maar dan toch… ” Beginnend openkamerhoekglaucoom” zei ze.

“Een kamerhoek…. wat hoek”, zeg je.
“De groene staar” zei ze.
“ooooch dat”, zeg je “Wat nu?”
“Even afwachten, zes maandelijkse controle om te beginnen en dan zien we wel” zei ze.

Je dacht meteen aan blind worden. Je dacht neen, toch niet zoals mijn overgrootvader. Die al 100 jaar dood is.

“Word ik blind?” zeg je.

“Neen, vroeger wel maar nu niet meer, je krijgt nu medicatie om te druppelen, levenslang. Het kan een operatie worden ook. Maar we zien wel.” zei ze.

Dus ik kan toch nog alle hoeken van de kamer zien met de openkamerhoekglaucoom.

Wat een geruststelling. Of stelt ze jou gerust?

Je rekent verbouwereerd af. Je rijdt op automatisch piloot naar huis.

Eens weer binnengekomen, bekijk ik alle hoeken van de kamer dat ineens een gans andere dimensie heeft gekregen.

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Ann

Geplaatst op

24-07-2017

Foto's

Geef uw waardering

Er is 1 keer gestemd.

Social Media

Tags

Glaucoom

Reacties op ‘Kamerhoek’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd