Requiem: Hoofdstuk 37 (1e deel)

37



Norino Vastai, Shi Udesama en Goro Fukamizu hadden afgesproken om na de werkuren eens gezellig te tafelen in een restaurant in de beurt van hun hoofdkwartier. Het was er niet duur, je mocht natuurlijk geen kristal en zilver verwachten, maar het eten was er goed en je kreeg meestal een ruimte portie. Norino Vastai had net zoals zijn adjuncten de visschotel gekozen. Die was licht verteerbaar en men serveerde er een heel goede betaalbare witte huiswijn bij. Norino had hen uitgenodigd en gezegd dat het zijn traktatie was. Even wat uitblazen, een paar uren weg uit de stress van het bureau en het whiteboard dat steeds maar met meer foto’s van slachtoffers werd opgevuld. Ze hadden bij verschillende slachtoffers teksten gevonden die verwezen naar het Requiem van Mozart. Het was de rode draad die de onfortuinlijke doden verbond in hun lot. De componist had het zeker niet zo bedoeld en zou zich in zijn graf omkeren moest hij dit weten.

Ze waren alle drie nogal gespannen. Goro spartelde eerst wat tegen omdat hij zijn vrouw beloofd had om samen naar een bepaalde uitzending op TV te kijken, maar Norino had hem ten langen leste toch kunnen overtuigen. Shi leek ook blij dat zijn baas hem eens op een etentje uitnodigde. Hij verontschuldigde zich wel vijf maal omdat hij iets te laat op de afspraak was gearriveerd. Shi vond dit onvergefelijk van zichzelf, want een uitnodiging moest als een daad van respect behandeld worden. Een meerdere die verbroederde met zijn ondergeschikten was geen alledaags feit. Zeker niet bij de Veiligheidsdienst van de Nieuwe Wereld. Men was in het kader van hun beroep eerder wantrouwig tegenover sociaal contact met collega’s en men kreeg algauw vragen van de interne controledienst als men na de uren teveel met iemand op stap ging. Norino Vastai was van de oude stempel en vaagde al die vooroordelen aan zijn broek. Hij vond het juist gepast om te verbroederen met zijn mannen die elke dag hun hachje in de schaal wierpen om misdadigers op te sporen. Daarom maakte hij er ook geen punt van dat Shi iets later was. Hij had de tijd gevuld met wat lekkere sake en voelde zich wat los komen van alle beslommeringen van de laatste tijd. Misschien nog een glaasje en het kon nog een goede avond worden.

‘Wist je dat dit waarschijnlijk het enigste restaurant uit de beurt is waar nu eens géén kogelvis op het menu staat,’ stelde Norino vast. ‘Trouwens, met mijn hongerloon kan ik me dat gerecht maar een paar keer per jaar veroorloven. Maar ik beloof als we deze zaak tot een goed einde brengen dat deze lekkernij zeker op het menu zal staan.’

Kogelvis wordt namelijk als een echte delicatesse aanzien in Japan. De vissen bevatten een gif, die de mens verlamt tot de dood erop volgt. Tetrodotoxine, het gif waarvan hier sprake is, is bekend als een verlammend neurotoxine. Japanse koks moeten hiervoor speciale lessen volgen en examens afleggen. Iedereen beseft natuurlijk dat de verwijdering van de ingewanden die het gif bevatten van primordiaal belang is, zeker als men de gastronoom in kwestie levend wil houden. Het gif van één kogelvis kan minimum dertig mensen doden en is dodelijker dan het pijlpuntvergif curare die de indianen toentertijd gebruikten. Toch gebeurt er af en toe eens een ongelukje en valt een toerist of zelf een Japanner neer die het niet meer kan navertellen hoe lekker kogelvis wel is. Het is tevens voor een Japanner ook een teken van grote moed om kogelvis te eten. You never know! En goedkoop is het dan ook weer niet. Nou, ja, je kan zowel duur betaald je einde tegemoet gaan! Norino Vastai glimlachte om zijn binnenpretje. Ja, de avond begon wat kleur te krijgen en zijn wangen nog meer terwijl hij aan zijn glaasje sake nipte.

‘Hoe is het met de vrouw, Goro, hopelijk zal ze mij het niet te kwalijk nemen dat ik je vanavond van haar weghoud.’ Goro toastte naar zijn chef. ‘Geen probleem, ik heb twee tickets voor het supermoderne bioscoopcomplex in Sanctuary op het hoofd kunnen tikken. Mijn vrouw zal er met haar vriendin een paar uurtjes kunnen genieten van een 3DV-film. Je weet wel, een film waar je virtueel in de film zelf alles meemaakt, tot de geuren en de gevoelswaarnemingen incluis. Ik vraag me soms af wat ze nog meer gaan uitvinden? De prijs van de bioscoopkaartjes zijn er natuurlijk wel naar, maar mijn vrouwtje is het dubbel en dik waard.’

Shi lachte, ‘Goro, je kan het gewoon niet laten en je weet het. Je vrouwtje draait je rond je vinger en je vindt het nog leuk ook. Maar als jij er gelukkig mee bent, waarom zouden wij er iets op tegen hebben.’ Shi nipte nauwelijks van zijn sake. Hij dronk wel alcohol, maar probeerde dit tot een minimum te beperken. Hij wist dat dit de concentratie beperkte of op zijn minst die in de war stuurde.

‘Ik heb ook nog een mededeling te doen,’ straalde Goro.

Hoofdinspecteur Norino Vastai had bij Goro in de laatste maand iets van verandering gezien. Iets in de gedragingen van Goro was gewijzigd en Norino had daarover zijn eigen ideetje. Hij wachtte echter tot Goro klaar was om het zelf te vertellen. Het was er eigenlijk wel de gelegenheid voor. Even rustig te samen met de werkmakkers, een lekker sfeertje en zachte muziek.

Toen brak Goro’s gezicht open in een brede lach, net als een zon door het wolkendek brak. ‘Mijn vrouw is drie maand zwanger, Ik word straks vader! We zijn enorm gelukkig. Het was niet evident om…die beslissing te nemen.’ Norino en Shi wisten wat hij bedoelde. Hun vak en ouderschap waren nu niet direct compatibele zaken. Maar zowel Shi als Norino beseften als het ‘iemand’ zou lukken om zijn politietaak met het ouderschap te kunnen combineren, Goro de beste kansen had.

‘Daarop moeten we toastten,’ zei een al door de sake benevelde Norino met luide stem. ‘Kanpai, santé, op de geboorte van je kind, Goro, dat hij of zij een lang en gezond leven mag weggelegd zijn.

Goro voelde zich als een koning.

Shi zat er echter wat bedremmeld bij.

Goro had dit opgemerkt. ‘Niet wanhopen Shi, je bent nog jong en ik heb ook maar op oudere leeftijd mijn vrouw leren kennen. Er zit zeker ook wel ergens een lieve jongedame op je te wachten.’

Shi knikte instemmend en toastte nu ook met Goro.

Zo gebeurde het dat die avond een aantal van de beste leden van de Veiligheidsdienst bij het sluitingsuur van het restaurant hoog boven hun theewater waren en een taxibot moesten bestellen om hen veilig thuis te brengen. Ze hadden zich vermaakt en even de stress kunnen opzij zetten. Zo’n momenten in het leven van leden van de Veiligheidsdienst waren zo zeldzaam dat men ze moest koesteren als zeldzame juweeltjes.

Jammer van mijn houten kop morgenochtend, dacht Norino toen hij zich in zijn bed plofte.


……..


Stephen was met gemengde gevoelens vertrokken. Het was met pijn in het hart dat hij Yukiko achterliet. Hij was verwonderd en ook wat overdonderd door de gevoelens die de laatste tijd op hem waren afgestormd. Eerst de gewelddadige dood van zijn halfzus Suzy en nu Yu die zijn hart had gestolen. Het klikte gewoon, ze deed hem denken aan Suzy, maar dan meer qua uiterlijk. Haar karakter was heel anders, ze was een echte vechter. Letterlijk en figuurlijk. Misschien was het daardoor dat hij de taxichauffeur die hem naar de luchthaven moest brengen, weinig aandacht had geschonken. Hij had zonder nadenken vlug zijn bestemming doorgegeven aan de bestuurder en zijn creditcard in de daartoe bestemde lezer gestoken. Pas nadat ze op weg waren en hij zag dat de chauffeur niet de stadsring nam, maar dieper de stad inreed, bemerkte hij het litteken in de nek van de man. Toen was het al te laat want de man spoot iets in zijn gezicht en het licht ging uit!

Michael draaide zich weer naar de console en glimlachte. Hij zou Stephen March beetje per beetje laten sterven. De Witte Engel had niet gezegd ‘hoe’ Stephen March moest verdwijnen. Het stond hem vrij de middelen naar eigen keuze te gebruiken als het doel maar bereikt werd. Michael verheugde zich reeds in het vooruitzicht van de volgende dagen.

Hij keek nog even achterom. Die zou het eerste uur niet meer bijkomen en ondertussen zou hij in verzekerde bewaring gesteld worden. Jammer dat hij zijn hoofdkwartier naar een huis in de binnenstad had moeten verplaatsen. Het was er minder veilig, maar hij had jaren geleden al voorbereid geweest op zo’n beslissing. Hij had met alles rekening gehouden. Naast zijn appartement waar hij zijn publiekelijk leven leidde, had hij nog een huis met een grote kelder op een andere naam. Een valse identiteit creëren was voor hem een akkefietje. Hij had de nodige contacten in de onderwereld. Niemand uit zijn omgeving en zijn kennissenkring wist dit. Simpelweg omdat hij hen dit nooit verteld had en omdat hij af en toe al eens een van zijn slachtoffers naar deze plaats had moeten brengen. Een geval van overmacht, zoals dit er nu ook een was. Een ruime kelder waar de muren en deur gecapitonneerd waren. Het zou de kreten van Stephen March in alle intimiteit binnenshuis houden. Toch was het altijd mogelijk dat men bij een minutieus onderzoek op zijn schuilplaats zou stuiten, alhoewel de kans betrekkelijk klein was. Hij had zelfs nog één grote verrassing in gedachten voor de ontvoerde man. Zou hij het Stephen vertellen vooraleer hij hem doodde? Misschien!

……..

copyright Rudi J.P. Lejaeghere