Korte verhalen

Zet ook uw verhalen op 1001KorteVerhalen.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht

Requiem: Hoofdstuk 30 (2e deel)

……..



Michael had zich via een ander luik terug verscholen en gewacht. Hij wist dat de Zwarte Engel gewond was, maar hij kon niet op tegen een kogel uit een Glock 22. Zijn Nihonto lag ook nog onbereikbaar op dit moment achter het bureau. Op een bepaald moment hoorde hij iemand anders de ruimte betreden en tegen de Zwarte Engel spreken. Van waar hij zat, kon hij hen niet verstaan en het ging allemaal zo vlug. Een paar momenten later was er niemand meer, enkel maar stilte. Hij verkende behoedzaam de omgeving en zag dat de situatie veilig was. Na zijn Nihonto te hebben gerecupereerd, ging hij naar de kamer met het altaar en stak hij met de gepaste eerbied alle items van op zijn altaar in een zak. De foto in het kader stopte hij het laatste weg na er nog eens goed naar gekeken te hebben en legde een dodelijke belofte af.

‘Ik beloof het je, mijn opdracht zal ik vervolledigen, zoals het een Engel betaamt. En Stephen March en zijn vrienden zullen het ook niet meer lang trekken. Ik beloof het je!’

Hij hoorde haar stem niet meer. Andere stemmen genoeg, gekakel waar hij nauwelijks naar luisterde. Misschien was ze boos omdat hij de Zwarte Engel in zijn heiligdom had toegelaten. Het kon zijn schuld niet zijn, hij nam altijd uitgebreide voorzorgen om te kijken dat hij niet gevolgd werd als hij naar zijn schuilplaats terugging. Gelukkig had hij een uitwijkmogelijkheid. In het bureau startte hij de computer op, scande zijn iris en met zijn vingerafdruk opende zich een scherm. Hij duwde op de button die hij liever nooit had gebruikt.
‘Detonatie binnen 10 minuten…!’ galmde een metaalachtige stem uit de computer.

Michael haastte zich naar buiten. Er was genoeg tijd om zijn wagen te bereiken en net wanneer hij op veilige afstand was, hoorde hij de klap van de ontploffing. Alle sporen waren nu uitgewist.



……..



Code 99, code 37…! Jack had het gehoord. Hij verkeerde in een toestand van half bewusteloosheid en dan weer even heldere perioden. Wat wilden die codes weer zeggen, hij kende die getallen, die codes. Het lag op zijn lippen, hij zou het zo kunnen zeggen, maar hij was zo moe en alles deed pijn.

De arts die hem was komen halen, hoe heette hij weer…Song of neen, Sing, Yiu Sing was het. Hij had geantwoord met code 37 op een….liquidatie! De arts had orders gekregen om hem om zeep te helpen, niet om hem op te knappen. Code 99 betekende liquideren en code 37 betekende dat de opdracht aanvaard werd. Het werd hem nu allemaal duidelijk. Maar het was Markus die hem het telefoonnummer en de code had gegeven van die dokter. Markus was familie, die kon hij niet verdenken, daar zou hij zijn hand in het vuur voor willen steken. Het besef van de woorden tussen de heer Sing en wie…begon hem te dagen. Er was maar één iemand die de macht had om zo’n beslissingen te nemen. Hij kon het niet geloven en dan toch kon het niet anders dan haar zijn. De senator!

Het laatste woord was hierover nog niet gezegd. Hij zou zijn huid duur verkopen. Jack bleef heel stil liggen en soms dommelde hij weer weg in een bevrijdende bewusteloosheid die afwisselde met perioden van weer bijkomen en periodes van pijn.

Na een tijd, Jack had echt geen idee of het een uur was of enkele minuten, hij had geen besef van tijd, stopte de wagen en bracht de arts hem ondersteunend binnen aan de achterkant van zijn praktijk. Een klein straatje waar het donker was en niemand een gewonde man zag die straks een dodelijke injectie zou krijgen, dacht de dokter.

Binnen in de praktijk nam de arts hem mee naar zijn consultatieruimte waar er een tafel stond waarop hij Jack hielp zich neer te leggen en hem te ontdoen van zijn bovenkleding. De arts duwde daarna op een numeriek bordje een code in en een schuif ging open met allerlei flacons.

‘Pst,’ fluisterde Jack zwakjes, ‘kom eens hier, mijn beste.’ Yiu Sing liet de flacon die hij in zijn handen had vallen toen hij de loop van een pistool op zijn hoofd zag gericht. ‘Code 99…vergeet het, beste dokter Sing of ik zal je een code 99 in je mond proppen dat er een code 37 langs je reet zal ontsnappen. Hebben we elkaar goed begrepen?’

De arts stond te trillen op zijn benen. Gelukkig maar, Jack was geen medicus en men zou hem wel het een of ander kunnen wijsmaken. Hij zou het moeten hebben van de angst die hij deze man kon aanjagen. ‘Wie heeft je die opdracht gegeven en geen leugens of schiet je in de knieën’.

‘De Witte Engel, zij heeft de codes doorgegeven, alsjeblieft, niet schieten,’ smeekte de man.

‘Oké, geen paniek. Eerst kijken of er iets vitaals geraakt is, begrepen?’ De man had de angst goed te pakken en stond te knikken dat zijn hoofd er bijna afviel. Met bevende vingers, terwijl Jack hem de Glock tegen het lichaam zette, bediende hij een soort paneel die een scan maakte van de torso van Jack.

‘Geen vitale delen geraakt,’ was het positief verdict van de heer Sing.

‘Hechten!’ Jack klonk kort en zwaaide gevaarlijk met zijn wapen naar de dokter.

‘Maar ik heb hier niet de faciliteiten om dit te doen.’ De arts weende bijna. Hij dacht dat zijn laatste uur geslagen was. Zijn wangen trilden en zijn ogen schoten van links naar rechts als van een dier dat in een hoek gedreven was.

‘Dan maar op de oude manier. Heb je hechtdraad en de nodige instrumenten om dit om deze manier te doen?’ De arts knikte. Jack wist niet of de arts met zijn bevende handen dit goed zou kunnen volbrengen. Hij moest hem op zijn gemak stellen. ‘Kijk, ik spaar je leven als je mij hierdoor helpt. Ik zal je een telefoonnummer geven waar je jezelf een nieuwe identiteit kunt kopen. Zeg maar dat je door Jack Sterlington gestuurd bent en alles zal goed komen, maar dan moet je wel kalmeren en mij hechten.’

De arts scheen wat rustiger te worden. ‘Hechten met draad is pijnlijk, Jack Sterlington. Ik kan de plaats rond de wonde plaatselijk verdoven…’

Jack stond voor een dilemma. Verdoven, plaatselijk verdoven…met wat…hij kende niets van medicijnen. Maar hij zag een tabletcomputer liggen. ‘Met wat ga je me plaatselijk verdoven…’

De dokter toonde het flacon. Jack las het etiket. ‘Wilt u zo vriendelijk zijn om mij even uw tabletcomputer te lenen, dokter en hij wees even met zijn pistool in de richting van het ding. De dokter kon niet rap genoeg aan de wensen van Jack voldoen. Jack voelde zich weer zo licht in het hoofd dat hij even vreesde om het bewustzijn te verliezen. De dokter had echter, niettegenstaande hij de korte misselijkheid bij Jack had bemerkt, niet gepoogd om iets te proberen. De angst zat er dus goed in, zo moest het! Hij zocht het middel op en zag dat het gebruikt werd voor kleinere operaties en dat de flacons 20 ml bevatten en dat het hoofdbestanddeel prilocaïne-hydrochloride bevatte met methylparahydroxybenzoaat als conserveermiddel. Dat was hetgeen op de flacon stond en de beschrijving klopte dus ook. ‘Oké, dokter, maak dat ik je handen kan zien en doe je werk. Hoe beter, hoe vlugger je van me af bent.’

Het duurde toch een uurtje vooraleer alles achter de rug was. Hij werd bepleisterd en met verband omwikkeld en de dokter zei dat hij in de eerste weken zeker geen halsbrekende stunts mocht uithalen anders dat de kans op het terug opengaan van de wonde groot was. Hij verontschuldigde zich zeker een tiental maal dat hij geen betere middelen tot zijn beschikking had.

Jack trok zijn kleren weer aan, maar voelde zich nog zwak en duizelig. De dokter gaf hem nog wat medicijnen om dat te verhelpen en pijnstillers die hij via de tablet ook opzocht. Het bleek allemaal te zijn wat hij beweerde.

‘Mijn telefoonnummer, dat u had beloofd?’ De dokter glimlachte zowaar, hij was tevreden over zijn prestatie en wachtte ongeduldig op zijn beloning.

Jack glimlachte echter niet terug. ‘Bedankt dokter voor de goede zorgen, het telefoonnummer is 99!’ In één beweging richtte hij de Glock op de dokter en schoot.

copyright Rudi J.P. Lejaeghere

Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Rudi J.P. Lejaeghere

Geplaatst op

01-10-2015

Foto's

Geef uw waardering

Er is 2 keer gestemd.

Social Media

Tags

Bloed Fictie Geweld Spanning Thriller

Reacties op ‘Requiem: Hoofdstuk 30 (2e deel)’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!



Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd