op de weg terug

een hobbel in de weg schudde iedereen in de auto wakker. Het onweer sloeg bijna tegelijk toe met een genadeloze donderslag die iedereen nog even goed door elkaar husselde. Gelukkig dat Charles de chauffeur was vandaag, want hij reedt ongestoord en bijna ongeïnteresseerd door, dacht Will bij zichzelf. De familie Coffery keek elkaar verschrikt en nog een beetje slaperig aan. ‘’ dat was even schrikken zeg” moppert moeder tegen haar oudste zoon met een nog steeds vermoeide blik in haar ogen. Dat kon wel kloppen aangezien het midden in de nacht was en ze al 6 uur met ze 4e achterin de limo gepropt zaten. ‘’Weer eens iets anders dan een wekkerradio mam’’ kaatste Will met een pesterig toontje terug. ‘’ ga maar weer slapen Bennie, ik maak je wel wakker als we thuis zijn’’ fluisterde Will tegen zijn kleine broertje terwijl hij hem zijn dekentje weer aangaf. Hij was pas 8 geworden en de familie was als cadeau een paar dagen geleden vertrokken naar Disneyland, om het eens lekker te vieren. Aan dat blije gezicht van zijn broertje kon Will zien dat hij plezier had gehad, en Will moest toegeven dat hij het zelf ook erg gezellig had gevonden. ‘’ het spijt me meneer Coffery, maar we moeten helaas een kleine omweg moeten maken omdat de hoofdweg onder water staat meneer.’’ Sprak Charles ineens vanaf de bestuurders cabine. ‘’ dankjewel Charles, en hoe vaak moet ik het nog zeggen, noem me gewoon Ronald.’’ Glimlachte Will’s altijd vriendelijke vader naar de oude chauffeur. Nu Will naar buiten keek was het inderdaad noodweer. Dankzij de regen leek het wel alsof je door een aquarium keek. En die wind! De bomen in het bos leken allemaal net twijgjes die ieder moment konden bezwijken onder de druk. ‘’ Pa, kijk di …….”. wilde Will nog zeggen, maar er was weer een hobbel, maar nu ook een knal, geratel, een slib nog een knal, een rol, ramen die breken, de wind die naar binnen blaast, geknars van verdrukt ijzer en de duisternis……