Requiem: Hoofdstuk 23 (1e deel)

23


De heer Daiki Ayumu was uiterst tevreden. Hij had een aardige bonus binnengerijfd met de verwisseling van de inhoud van het kluisje van Kathy Chang. De persoon die hem dit had gevraagd, had hem eerst de helft van een dikke bundel bankbiljetten toegestopt als gevarenpremie en de rest nadat hij de inhoud had verwisseld door de videostick. Gezien de aanzienlijke financiële inbreng van zijn opdrachtgever stelde Daiki zich geen vragen. Hij droomde al zo lang van een reis naar de Oude Wereld, naar het land waar eeuwen terug ooit nog cowboys en indianen hadden gewoond. De Grand Canyon zien en dan sterven. Of misschien toch ook eerst nog de Niagara watervallen en Yosemite National Park, Death Valley, Rocky Mountains en de Everglades en nog zo veel meer. Een natte droom!

Vele Japanners hadden diezelfde droom, maar weinig waren er na de Grote Oorlog ooit geweest. De selectie, ondanks de toenadering, was nogal streng maar daar maakte hij zich geen zorgen over. De kosten waren voor hem en vele Japanners altijd de enige belemmering geweest. De Oude Wereld liet zich duur betalen voor zijn bezienswaardigheden. Kapitalisten, pfff, het was altijd zo geweest en het zou waarschijnlijk ook nooit veranderen. En dat hij zich zou moeten laten chippen, nam hij er maar bij. Het scheen ongevaarlijk te zijn en enkel van nut als veiligheidsmaatregel in de Oude Wereld tegen de stralingszones.

Er liepen regelmatig Westerlingen in de Nieuwe Wereld rond en die leken ook geen monsters of halve robotten. Zelfs Stephen March was heel voorkomend geweest. Jammer dat de man waarschijnlijk niet had gevonden in de kluis wat hij verwachtte, maar voor de juiste prijs veegde Daiki Ayumu zijn weinige gewetensbezwaren die hij nog bezat onder de tatami. Hij werd er ook niet jonger op en zo’n buitenkansje kon hij zich niet laten ontvallen.

Terwijl hij met zijn linkerhand rond de bundel geld die hij in zijn jaszak bewaarde en met zijn andere hand de deur van zijn appartement opende met zijn kaartsleutel hoorde hij helaas niet de man die hem behoedzaam en muisstil had benaderd. Niet dat het veel verschil zou gemaakt hebben. Het volgende moment viel hij languit als een blok zijn appartement binnen vanwege de harde nekslag en de por in zijn rug. Zonder dat Daiki een kreet gaf, werd alles zwart voor zijn ogen.

Michael stapte vlug binnen en sloot de deur achter zich. Alles had zich in een paar seconden afgespeeld. Er was niemand in de gang geweest buiten Ayumu en hemzelf. De heer Ayumu wist teveel en had zijn gezicht gezien. Hij wist wat Michael van hem had gevraagd. Daarom kon hij niet riskeren dat iemand Ayumu lastige vragen zou stellen en erachter zou komen van wie hij zijn opdracht had gekregen.

In een vloeiende beweging steunde hij met zijn knieën in de rug van de gevloerde bankier en nam zijn hoofd in een bankschroef en met een korte ruk werd de heer Ayumu voor eeuwig en altijd op reis gestuurd naar de eeuwige jachtvelden. Hij stopte het lijk nog wat in de handen en grijnsde om de onfortuinlijke man. Voor alle zekerheid zocht hij in alle kasten en toen hij pas als laatste het lijk onderzocht – domme mensen die zoveel geld zomaar bij zich droegen – nam hij het geld terug mee en verdween even stil zoals hij gekomen was.


……..


Nadat iedereen van onze groep de beveiligingsprocedures van Gerekko Dai had ondergaan - ik had hun vooraf al verwittigd dat hij daarover heel strikt was – waren we allen uitermate benieuwd of Gekko iets meer zou kunnen maken van de filmbeelden. Mijn vermoedens had ik graag bevestigd gezien en als Gekko niets zou vinden, dan wist ik tenminste zeker dat ik spoken zag. Ik vertrouwde hem op dat gebied met mijn eigen leven. Hij was gewoon de beste die ik kende!

Gekko nam het rode kleinood in zijn handen en bekeek het eerst van alle kanten. We keken allemaal verbaasd. Dacht Gekko nu dat er iets te vinden was op de buitenkant van de stick? Hij reed zijn rolstoel naar een lange tafel waar hij het voorwerp van zijn aandacht onder een soort microscoop stopte en met een grote glimlach naar ons keek.

‘Aha!’ was zijn korte en verrassende commentaar.

‘Gekko, verklaar je nader, beste vriend, aha is een drieletterwoord en zegt ons hoegenaamd niets,’ reageerde ik iets geënerveerd. Gekko was geniaal maar moest soms als een klein kind bij de hand genomen worden om hem te laten weten dat niet iedereen met hetzelfde intellect behept was.

‘Oké, sorry Yu, kijk. Ik ga deze draadjes even verbinden met de videostick en dan zal je direct zien wat ik bedoel, maar ik ben nog maar gestart met de analyse hoor. Dit is nog maar het begin.’ Hij voegde het woord bij de daad en legde een blauwe en rode draad aan de videostick en duwde op een aantal punten op zijn virtueel computerbord en er werd voor ons een beeld geprojecteerd. Het was de stick, maar dan in uitvergrote vorm.

Ik trok mijn schouders op. ‘Een grote videostick, Gekko, ja dat kunnen we zien, we zijn niet zo blind dat je die zo moet uitvergroten. Maar ik veronderstel naar je reacties dat er duidelijk wat mis is met het apparaatje anders zou je zo niet zitten grimassen. Laat ons dus even meegenieten en vertel ons wat je ziet en waarom wij zo dom zijn om dat niet op te merken.’

Eerst nam Gerekko een grote hap uit een stuk van zijn pizza en begon met volle mond te babbelen. De verstaanbaarheid kwam dat wel niet ten goede maar hij wees met een van zijn worstenvingertjes op een stipje in de stick. ‘Zender,’ mompelde hij tussen het knabbelen door. We keken elkaar aan en blijkbaar bemerkte hij dat we met zijn hint nog niet op de juiste piste zaten. ‘Iemand heeft een zendertje in de videostick geplaatst zodanig dat hij iedereen die zich in de nabijheid van de stick bevond kon afluisteren.

Stephens ogen vernauwden zich en de blik op onze gezichten was waarschijnlijk van dezelfde aard zodanig dat Gekko daarop direct reageerde. ‘Schiet niet op de pianist hé. Ik zeg jullie enkel dat het de bedoeling was van diegene die de stick aan de heer March heeft bezorgd, dat hij jullie of de heer March vanaf dat moment kon afluisteren. Wees gerust, de kamer is hier beveiligd. Zo’n spelletjes kunnen ze met mij niet spelen.’

Ik kon aan Stephen zien dat zijn brein overwerk aan het maken was. ‘Ayumu! Die verdomde valse bankier,’ schreeuwde hij. ‘Is hij de moordenaar van Suzy of is hij maar een tussenpersoon? Ik moet terug naar de bank. Hem eventjes wat harder aan de tand voelen!’ Stephen was in alle staten, opgewonden als een springveer. Eagle Eye had zijn handen vol aan hem, maar na een tiental minuten dat Eagle Eye hem probeerde te kalmeren, was hij weer aanspreekbaar en een stuk kalmer.’

Gekko zwaaide met zijn hand om de aandacht te trekken. ‘Terwijl jullie bekvechten heb ik nog enkele programmaatjes laten werken op de inhoud van de stick. Je hebt gelijk, Yu. Er is geknoeid met de film. Het is een collage van een drietal stukken. Zoals je misschien wel hebt opgemerkt hoort het eerste deel en het derde deel samen…de…nou ja, de moord op Suzy.’ Gekko was fijngevoeliger dan de meeste van zijn jaloerse concurrenten beweerden. ‘Het is vooral het tussenstuk dat mij interesseert. Volgens mij is dat stukje film zelf op een gans ander locatie gemaakt. Ik heb die stukken van elkaar geïsoleerd en ik zal jullie het tussenstuk met de bedreiging aan Meneer March nog eens laten zien. Is dit oké voor u?’

‘Stephen, zeg maar Stephen,’ reageerde de heer March op de vraag van Gerekko Dai.

‘Ik stel voor dat we vooral letten op de omgeving. Dat kan misschien belangrijk zijn om een locatie te herkennen. Ook op de achtergrondgeluiden, misschien heb ik daarvoor ergens software liggen om die uit de rest te filteren. Die kan ons ook dichter bij de moordenaar brengen. Wie weet?’

Gerekko liet het tussenstuk zien. Voor de zoveelste maal zag ik de woede en de moorddadige blikken in de ogen van de dader. Ik probeerde die blik te ontwijken maar het was moeilijk om het te vermijden. De achtergrond was blijkbaar een soort ecru kleurig doek. Plots zag ik in de linkerbenedenhoek van het scherm een voorwerp die ik niet kon thuisbrengen. Ik wees Gekko erop en hij pauzeerde de beelden en draaide iets terug en stopte het beeld juist op het moment dat het voorwerp in beeld kwam. Geen een van ons herkende het. Een zakje uit een of anders soort stof. Op het eerste zicht zou ons dit niet verder helpen.’ We waren teleurgesteld. Het was een goed idee geweest maar zonder veel resultaat. ‘Niet getreurd,’ troostte Gekko, ‘dit is nog maar het begin, laat mij een paar dagen werken met die beelden en misschien kan ik jullie dan iets meer zeggen.

..........

copyright Rudi J.P. Lejaeghere