verzwijgen deel 1 Red

Red:
Hij opende de deur naar de studeerkamer en pakte de dossiers.
Ergens moest hij een aanwijzing vinden, iets.
Jarenlang al die dossiers kopiëren, blijkbaar had het dus toch nog nut gehad.
Slachtofferbescherming is wat ze zeiden, hij had wel verwacht dat hij geen onderduikadres zou krijgen, collegiaal dacht hij.
Hij wist uit ervaring dat alle gegevens verwijdert zouden worden en de nieuwe identiteit strikt geheim zou zijn, iedere hint of tip zou dus ook meer dan welkom zijn.
Het zou een lange avond worden maar het bloed kroop waar het niet gaan kon.

Hij zat rustig met een krant in de wachtkamer opdat niemand hem later zou herkennen.
Hij besefte zich dat het er ongetwijfeld raar uit zou zien al was hij niet de opmerkelijkste verschijning, het leek wel alsof hij in de wachtkamer van een gesticht was beland.
Hysterisch gekrijs van een man schuintegenover hem en iemand er naast die volledig in gedachten verzonken was met een grijns om de mond, hij kreeg er de kippenvel van, leidden de aandacht mooi van hem af.

Schneider liet zijn patiënte uit en Red achtervolgde hem, sloot geruisloos de deur, pakte het koord uit zijn jaszak en sloot het in één beweging om zijn nek en trok het zachtjes aan.
"Rapporten nu!"
"Wat denkt u wel niet, ik roep de beveiliging!" stamelde Schneider.
"Ik herhaal het niet nogmaals!"
"Wie bent u!?"
"Gaat je niks aan!" zei Red terwijl hij het koord aantrok tot Schneider naar adem hapte en het iets liet vieren, "wat is je liever, je leven of je zwijgplicht, het maakt mij niet uit, ik vind toch wel waarvoor ik gekomen ben en alles wat vandaag gebeurd blijft tussen ons, anders leef jij niet lang meer, begrepen!?" Zei hij heel rustig met een ijskoude stem.
Schneider wees naar de arciefkast.

Red stond te kokhalzen boven het toilet, hoe kon een geesteszieke moordenaar zijn buurman zijn geweest terwijl hij, verdomme een agent, voormalig marinier, niets door heeft gehad?!
Het was allemaal zijn schuld!
Welke aanwijzingen had hij gemist?!
Waarom heeft hij nooit iemand dat pand binnen zien gaan, het stond toch immers leeg?!
Hoe had hij zo goedgelovig kunnen zijn te denken dat thuis een veilige plek zou zijn nadat hij zoveel vijanden had gemaakt, Ivan moest achter hem aan zitten, het kon toch niet anders?
Zijn Eileen had geen vijanden.