Laagje vernis

Zacht liep zij de trap op, voorzichtig de leuning door haar handen laten glijden, zonder enig geluid en in de hoop dat er geen trede zou kraken. Hij mocht haar niet thuis horen komen, het was al te laat en welk excuus moest ze nu weer verzinnen. Het was ook zo moeilijk om zich elke keer weer los te rukken uit de armen van haar nieuwe geliefde. En nu zou ze weer in bed kruipen bij de man waar ze al 10 jaar getrouwd was.
Maar in dit huwelijk was de rek eruit, het elastieken bandje was slap geworden, de lieve woorden die beiden elkaar altijd toefluisterden werden té eentonig. Alles werd een gewoonte. De saaiheid sloeg toe, en de spanning tussen hen beiden was totaal de kant van de sleur opgegaan, zonder dat beiden er erg in hadden. Het gebeurde gewoon.

Zo het ook op haar kantoor gebeurde dat zij spontaan verliefd werd op haar collega en het was een wederzijdse liefde, daartussen zaten wel twee huwelijken, die beiden aan het doodbloeden waren. Je hoorde het zo vaak om je heen, maar om nou zelf het slachtoffer van de nieuwe liefde te worden? Maar wat voelde het verdomd goed en veilig aan.
Zelfs met een schuldgevoel.

Boven aan de trap gekomen, snelde zij direct de douche in, alle lichten gelijk achter zich uitdoen, in de hoop dat haar man al sliep.

“Ben jij dat”? Hoorde zij ineens een wakkere stem uit de slaapkamer
“Ja natuurlijk, wie anders”, sneerde zij terug.
De tijd van vriendelijk tegen elkaar zijn waren ze allang gepasseerd, ook voordat zij een nieuwe liefde in haar leven leerde kennen.
“Waarom ben je nou weer zo laat”, mopperde hij. “Het wordt zowat een gewoonte dat overwerk van jou en dan die clubjes, dat vrijwilligerswerk, je hebt totaal geen tijd voor mij meer”! Mopperend stond hij ineens achter haar in de douche en dook met zijn naakte lichaam naast haar onder de warme straal. Ze schrok, was er totaal niet op voorbereid.

“Wat doe jij nou, schik eens op, ik sta met mijn blote kont tegen de koude tegels aan” terwijl zij hem weg wilde duwen onder de douche straal vandaan gleed hij uit. Zij hoorde zijn hoofd kraken tegen de rand van het fonteintje. Bloed spoot alle kanten uit. Zij zag zijn zware lichaam als een slow motion film naar beneden glijden zo de koude en natte tegels op, die bedekt werden met zijn bloed. Ineens was het stil, je hoorde alleen het gekletter van het water. Versuft van wat zij voor zich zag draaide zij automatisch de kraan dicht en sloop met haar naakte natte lichaam naar het levenloze lichaam van haar man, niet durven te kijken naar die wond aan zijn hoofd waar al een flinke plas bloed zich een weg baande op de natte tegels.
“Doe niet zo gek, sta eens op, kom ga mee douchen”, klonk het zacht, terwijl zij over zijn stoppelbaard aaide.

Ze wist het. Hij was al dood. Toen zij het kraken van zijn schedel hoorde wist zij al dat hij dood was. Verward keek zij om zich heen, even niet wetende wat te doen. Gillen had geen zin en de politie bellen was het enige dat haar te binnen schoot. Haar minnaar bellen zou een grote fout zijn, want ook hij lag nu naast zijn eigen vrouw als het goed was.

Dus dat was geen optie. Zij pakte ineens resoluut het grote badlaken en gooide dat als een mantel om haar fragiele natte lijf. Voorzichtig en angstig kijkend naar haar man sloop ze naar de douche deur. Daar aangekomen nam ze een spurt naar de trap, ze wist het ineens, zij zou gewoon de waarheid vertellen aan de politie, want het was toch zo? Tijdens het rennen naar de trap viel haar badlaken af, zij struikelde en jawel hoor daar ging ze. Zeventien treden naar beneden. Zij kon zich nergens aan vasthouden, met een krak van haar nekwervel was zij beneden aangekomen. Haar gil was inmiddels verstomd, een plas bloed mengde zich met het koude douchewater dat van haar naakte lichaam droop. Het was stil in huis.

“Dat is zelfmoord geweest”, sprak de ene rechercheur tegen de andere.
“Die hebben heerlijk in de douche een feestje gebouwd, liep even uit op een glijpartij, ja beetje boel dom hé en vrouwtje wil de politie bellen en in haar haast knikkert die ook naar beneden, zonde voor zo’n mooie meid”, mompelde de andere rechercheur.. Het is gewoon domme pech hebben, dat ze van de trap af is gevallen, jammer”. En met een zucht gaf hij een teken naar de lijkschouwer dat hij het hier wel gezien had.