It must have been love...

'Nick, alsjeblieft...' smeekte ik hem. 'Laat me gewoon gaan.'

'Maia... Ik wil het goedmaken...' Hij probeerde zijn armen om me heen te slaan, maar ik dook er onder door. 'Ga weg, alsjeblieft.' Struikelend deed ik een paar passen achteruit.

'Vergeef me. Ik kan het niet laten, dat weet jij ook. Gun me nog een laatste kans, Maia.' Zijn stem klonk schor. Het speet hem echt. Maar ik wist wel beter. 'Nee. Laat me met rust! Ik wil niets meer met je te maken hebben!' Ik draaide me om en rende weg, hem alleen achterlatend. We ruzieden veel te vaak, altijd om kleine dingen. Maar dit was anders. Dit kon ik hem niet meer vergeven. Nooit meer. Het was te veel, te vaak geworden. De tranen liepen over mijn wangen. Het was zijn eigen schuld, hij zou zijn eigen fouten goed moeten maken. Ik rende door de hal, op zoek naar veiligheid op het vliegveld in een land waar ik de taal niet kende. Ik dook een wc-hokje in en ging op de bril zitten. Ik voelde de warme, zoute tranen op mijn opgetrokken knieën vallen.

15 juni 2017

Samen liepen we langs het water, kijkend naar de zwanen die op het zwarte spiegelvlak dobberden. Het licht van de straatlantaarns wierp een gouden gloed over ons heen. 'Heb je ooit zoiets moois gezien?' Hij fluisterde zacht. Het was inderdaad prachtig. Het licht weerspiegelde in het meer als duizenden sterren. Ik pakte zijn hand en hij keek me aan. 'Jij bent voor mij het allermooiste.' Het was een enorme cliché, maar het gaf niets. Het enige wat we nog zagen was elkaar. We stopten bij een bankje onder een boom, genietend van de warme avondlucht. We zaten daar maar, zwijgend, maar het voelde perfect. Samen één geheel. Hij streelde me door mijn haar en streek met zijn andere hand over mijn wang. En daarna... daarna kuste hij me zacht.

Nadat ik uitgehuild was in de wc, liep ik naar buiten, de hal door. Ik wist niet waar ik heen moest, dus ik liep naar de infobalie om het te vragen. De mevrouw verwees me naar een gate, waar ik op een van de bankjes in de wachtruimte ging zitten. Het was er stil. Ik had veel om over na te denken. Nick had me kapot gemaakt, vanaf het moment dat ik hem ontmoette. Hij was de reden dat ik mijn ouders verliet en van huis wegliep. Hij was de reden dat ik problemen had met school. Ik had mijn hele leven voor hem gegeven, en hij had het verwoest.

Een vlaag woede overviel me. Had ik hem maar nooit ontmoet, dan was dit alles nooit gebeurd. Dan zou ik hier niet zitten. Ik deed mijn oortjes in, zodat ik wat muziek kon luisteren om mijn woede op af te reageren. Ik trok de capuchon van mijn hoodie op en maakte het me gemakkelijk in de ijzeren stoeltjes. Er zat verder toch niemand te wachten. De muziek begon te spelen, keihard krijsend in mijn oren.

28 september 2017

We hadden de zomer van ons leven gehad, onze prille liefde aangewakkerd door de clichés waarin we leefden. Ik liep weer langs de plek waar we voor het eerst kusten, maar nu drie maanden later. School was weer begonnen, dus we zagen elkaar minder. Maar als ik hem zag, was ik opgewekt en vrolijk. Tot vandaag. Ik zag hem, leunend tegen een boom. Hij zag er verschrikkelijk uit. Mijn eerste gedachte was dat hij verwond was, maar dat was slechts hoop. Ik wist ergens wel wat er aan de hand was, maar ik negeerde mijn onderbewustzijn. 'Nick! Wat is er?' Ik rende naar hem toe. Verdwaasd keek hij me aan, met grote pupillen. Ik wist dat hij drugs nam, maar ik had de middelen nog nooit in actie gezien. Het deed me pijn hem zo te zien.

Mijn ouders haatten hem. En ik ook, als ik eerlijk moest zijn. Ik wilde hem niet haten, maar mijn verstand nam het van me over. Volg je hart, zeiden mijn ouders altijd tegen mij. Maar toen ik dat deed lieten ze me vallen.

Een vrouw liep naar een van de bankjes en plofte erop neer. Ik staarde haar met mijn betraande ogen aan. 'Zware dag gehad?' Haar stem was vriendelijk, maar het klonk niet alsof het haar echt iets kon schelen. 'Ja,' antwoordde ik. Ik wilde nog veel meer vertellen, maar ik besloot het toch niet te doen. Ze hoefde immers niet alles te weten.

14 januari 2018

Het was gebeurd. Nick had zijn woede niet meer in de hand. We hadden een ruzie, over iets onbelangrijks. Hij sloeg me op mijn wang. Het was niet hard, maar het deed wel pijn. Vanbinnen dan. Mijn hart kneep. Hij kon er niets aan doen. Ik had een aantal dingen niet moeten zeggen, en ik wist dat hij gedronken had. Ik hield van hem, ik had hem niet zo moeten pushen. Het was mijn schuld. Althans, dat dacht ik.

Alle herinneringen aan Nick deden me pijn. Het was alsof ik met naalden gestoken werd. Ik haatte het. Nee, ik haatte hem. Ik haatte alles wat me aan hem deed denken. Het liefst zou ik mijn herinneringen aan het afgelopen jaar schrappen. Alles wat er gebeurd is vergeten. Maar ik kon het niet.

Een oproep voor de mensen die dezelfde vlucht als ik geboekt hadden schalde door de hal. Snel liep ik naar de man die de tickets en paspoorten checkte. Hij knikte me vriendelijk toe, maar ik kon geen glimlach meer opbrengen. Ik wilde gewoon weg van hier, terug naar huis. Ik pakte mijn ticket weer van hem aan en liep verder door de tunnel. De Play list die ik op had staan was afgelopen en ik klikte een volgende aan. Tot mijn genoegen was het een rustigere lijst. Ik wilde weer wat rust in mijn hoofd.

25 maart 2018

De politie stond aan de deur, en mijn vader deed open. Ik wist waar ze voor kwamen: mij. Ik luisterde het gesprek tussen mijn vader en de agent af. Ik hoorde het ongeloof van mijn vader in zijn stem. Even later riep hij me bij zich. 'Is het waar?' Vroeg hij streng. 'Heb je echt gestolen?' Ik schudde mijn hoofd. Liegen ging me steeds beter af, en bovendien was het beter als hij de waarheid niet wist. Nick had geen keus gehad. Hij had geld nodig. En als hij boos op me zou worden omdat ik weigerde hem te helpen, zouden er klappen vallen. Dat wist ik zeker. En ik had net wat te vaak een blauwe plek om het goed te kunnen verbergen.

Het eerste lied begon te spelen. Het was zacht, mooi en ideaal voor mijn stemming. Ik bekeek mijn ticket en zocht naar mijn plaats, het liedje zacht mee neuriënd. Het beschreef onze liefde, perfect als het begon. Ik ging zitten op de stoel die me aangewezen was. Nog een paar minuten, en dan was ik vrij. Weg uit dit land, weg van Nick. Het was tijd voor een frisse start. Tranen welden weer op in mijn ogen. Ik wilde weer terug naar hoe het was voor ik hem kende. Mijn leven was toen rustig, en mijn enige zorgen waren welke jurk ik nu eens aan zou trekken naar het schoolfeest. Maar nu kon ik hier weg. Hopen dat mijn ouders me zouden vergeven.

3 oktober 2018

'Maia... we willen niet dat je nog met hem omgaat. Hij... hij heeft slechte dingen gedaan.' Bezorgd keek mijn moeder me aan. 'Mam, je kent hem niet. Als hij bij mij is is hij gewoon lief. En zorgzaam.' Mijn moeder had vochtige ogen. 'Hij is verslaafd, Maia. Hij gebruikt je.' Ze slikte even en ik wist dat het te laat was. 'Je mag hem niet meer zien, Maia.' Vol ongeloof keek ik haar aan. 'Dat kun je niet maken!' Zwijgend keek ze me aan. Ik draaide me om en pakte mijn jas. Woedend stormde ik het huis uit. Hoe kon ze?

Mijn perfecte lied speelde nog steeds, terwijl ik herinneringen aan de tijd dat alles nog goed was opdiepte. Ik zou weer normaal kunnen leven. Dat vreselijke jaar lag nu in mijn verleden. Ik voelde het vliegtuig brommen en de stem van de piloot klonk door het vliegtuig. Ik verstond niets van wat hij zei, maar dat deerde niet. Ik had vaker gevlogen, en ik wist wat de man ongeveer vertelde.

It's all that I wanted, klonk uit mijn oortjes.

We reden nu over de startbaan, klaar om op te stijgen.

But I lost it somehow

Ik voelde het vliegtuig loskomen van de grond, de zwaartekracht trotserend.

It must have been love,

Geen weg meer terug.

But it's over now.