Zahram

Ik kus haar op het hoofd. Het voelt zacht aan. Ik ga naast haar liggen en leg mijn hand op haar wang. Ik weet dat ze wakker is. Als bevestiging opent zij haar ogen en kijkt me aan. De twinkeling erin is nog niet uitgedoofd. Gelukkig. Ik glij met mijn vinger over haar voorhoofd en spel ‘Ik hou van je’.

‘Ik hou van je’, zegt ze als antwoord hierop. Ze klonk zwak. Maar het geluid was sterk genoeg om mijn oren te bereiken en mij te vervullen met vreugde. We blijven elkaar voor een minuut aankijken. De overgang van bruin naar grijs in haar ogen hypnotiseert mij. Haar iris vormt een kolkende bruingrijze zee om haar pupil. Gefixeerd op haar ogen droom ik weg.

Mijn dagdroom wordt onderbroken door haar vraag.
‘Waarom lach je?’
‘Dat is mijn uiting van voldoening. Het beleven van een moment, waarvan ik nu pas besef hoe schaars het is.’
‘Hoe kan ik jou nu voldoening geven?’
Ik kijk haar fronsend aan. Een typische uiting van het pijnigen van mijn gedachten.
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik ben ziek en lelijk. Op welke manier kan ik jou nog voldoening geven?’
Deze vraag moet vaak in haar gedachte zijn opgekomen de laatste week. Dit was te merken aan de emotie in haar stem. De strengheid in haar ogen, die antwoord van mij eist.

‘Door jouw aanwezigheid en bovenal jouw schoonheid. ‘Ziek’ en ‘lelijk’ zijn slechts publieke benamingen, die worden gegeven voor het objectief vaststellen van een achteruitgang. Achteruitgang in schoonheid is iets subjectiefs waaraan eenieder zijn eigen betekenis kan geven. Jouw schoonheid is voor mij de energie, die jij zowel van buiten als van binnen naar mij uitstraalt. Ook al zal je ziekte 99,99% van deze energie wegnemen, ben ik sensitief genoeg om haar op te vangen en mijn voldoening daaruit te halen. Jouw schoonheid vergaat niet wanneer jij bij mij bent. Nooit.’