Zoete zonsondergang

Hij pakte mijn hand en lachte er heel even bij. Net als dat ik me even zo verliefd voelde dat ik bijna om viel. Maar ik wist me te beheersen en volgde hem door het warme zand. We liepen richting de rotsen terwijl de zon steeds lager zakte.
“Ik wil je een bijzondere plek laten zien,” zei hij terwijl hij even naar me omkeek met zijn stralende groene ogen en zijn warrige donkerbruine haren.
Ik kon alleen maar giechelen. En ik weet niet eens waarom.
We liepen nog een tijdje over allerlei rotsen, langs een paar bomen en toen weer over wat rotsen, totdat we bij een grote rots stopten.
“Ga zitten,” beval hij. Ik ging langzaam zitten.
“W-wat gaat er gebeuren?” vroeg ik terwijl ik hem lachend aankeek.
“Gewoon kijken hoe de zon langzaam ondergaat in de zee,” zei hij terwijl hij me niet eens meer aankeek en strak gericht was op de verte.
Ik keek dus ook maar. En wauw, ik had dit voor geen goud willen missen. De zon leek bijna rood, maar nog net zo mooi zacht oranje dat de golven dezelfde dromerige kleur overnamen. De wolken werden roze, paars en blauw. En alle bomen en rotsen om ons heen kregen een rode gloed. Terwijl het strand bijna niet meer wit leek in de verte.
En toen keek hij me aan. Met vurige ogen. Hij pakte mijn schouder en drukte een kus op mijn mond. Een lange, tedere kus die zo mooi was dat ik er in wilde verdrinken. Toen hij los liet, keek hij me verlegen aan. Niet de stoere jongen die ik op het strand had ontmoet, twee weken geleden. Maar een zachtaardige, lieve jongen.
“Wat vind je er van?”
“Fantastisch,” en waarschijnlijk bedoelde hij de zonsondergang, maar ik bedoelde hem. En zijn kus. En zijn zonsondergang.