de Wandeling

De wandeling

Elke keer als ons lied begint neem je steeds mijn hart weer mee ...

Zonder te weten precies hoe, ben ik hierheen gelopen in mijn zwarte pak. Het bankje in het woud waar wij voor het eerst elkaar hadden ontmoet. Ongeveer 32 jaar geleden, zoals toeval het zou willen hebben, zat ik naast je me boterham te eten. De rest is geschiedenis. Het verschil tussen toen en nu is zo groot dat het gevoel bijna tastbaar is geworden.

Ik ging zitten.

Hier voelde ik me veilig. Die scene voor me iets uit een sprookje. Alsof de geest van de aarde zichtbaar is geworden, rolde een mistbank traag het woud binnen. Met klamme, zachte vingers omvouwden het elke contour van het land. De beperking van zicht leidde tot intensivering van alle andere zintuigen. Ik voelde de koudheid en klefheid van de mist tegen mijn huid. Een rilling schoot razendsnel mijn rug omlaag en ik werd bewust van mijn blote voeten. Met mijn tenen dolven ik door de vruchtbare grond en de geur van het woud, een bouquet van dode bladjes en muskus, brandde in mijn neusholtes. Ik proefde de intense zoetheid van naaldbomen in de bries en hoorde in de verte, gedempt door de mist, de sombere klanken van kerkklokken klonken. Ik voelde dauwdruppels vormen en het bankje waarop ik zat, begon zachtjes huilen. Het hele tafereel bakerde me van schouders tot tenen in, om de onrust weg te nemen, en gaf me de geborgenheid terug die ik in de baarmoeder had.

Ik sloot mijn ogen.

Mijn gedachtes verliet mijn hoofd zoals een geest en zweefden terug naar jou. In de schemer van de dag rolde de donker de woonkamer binnen. Speels, dansten weerkaatsingen van kaarslicht op de muren. De ambiance verklapte geheimen van intimiteit en intense samenzijn. In de pracht van weinig licht en afwezigheid van zicht, werd mijn andere zintuigen intens geprikkeld. Ik voelde je klamme zachte vingers om elke contour van mijn lichaam vouwden. De warmte en klefheid van je handen tegen mijn huid. Jij hapte naar lucht, mijn adem stokte en de rillingen schieten over mijn rug. Ik werd bewust van je blote lichaam. Met mijn vingers speelde ik door je haar en de intense reuk van je lichaam, een parfum van zweet en muskus, brandde in mijn neusholtes. Ik proefde de zoute smaak van onze daad op mijn lippen. Hier voel ik me veilig. Zorgzaam bakerde je me in met je aanwezigheid om de onzekerheden weg te nemen, en gaf je me de geborgenheid waarna ik smachtte.

Schielijk brak de zon, zoals God, door de lichtgrijze gordijn. De veiligheid van de mistkleed werd weggerukt en ik zat spreekwoordelijk naakt en alleen de realiteit in te staren. De prachtige gedachte van jou brak zoals kristal in scherven. Langzamerhand drong het tot me door. Ik verzette mij tegen alles wat ik voelde want ik liet je los, ik ben je voorgoed kwijt. Druppels vormde in de vensters van mijn ziel, en ik begon zachtjes huilen.

Voor een laatste keer keek ik om me heen. Ik pakte dan aarzelend mijn mooiste herinneringen in doosjes en verstopten ze in stille hartkamers. Mijn benen, moe van al die lasten protesteerde tegen de actie om op te staan. Ik wist zekerder dan ooit, dat als ik nu niet weggaan, ik zeker hier ging sterven van verlangen.

Ik stond op, lag een roos ter herinnering op ons bankje en liep bedroefd en alleen mijn weduwnaars lot tegemoet.