waarom IK??? (6)

Langzaam, nog langzamer, het leek eeuwen te duren. De tijd verstreek met zachte seconde slagen. Ze had zijn horloge horen tikken. Tik.. tak, tik.. tak, rustig alsof niets hem kon laten stoppen. Tik.. tak, tik.. tak. Ze herhaalde het. Opnieuw, nog eens, weer opnieuw. Tik.. tak, tik.. tak. Het liep. Zij niet. zij zat stil. Denkend. Wat had hij ook alweer gezegd? Ze wist het al niet meer. Ze wilde niet dat het tot haar doordrong. Ze wilde het niet weten. Gelukkig daar was het weer, tik.. tak, tik.. tak. Rustgevend, bedarend. En weer opnieuw. Herhalen dacht ze, vergeet wat hij zei. Het is immers niet waar… en als het nu toch eens waar was?

Waarom?

Geen antwoord. Weer, waarom? Nog steeds stil. Ze had opzij gekeken. Geschokt denkt ze daaraan terug. Lijkbleek, grauw grijs, stil. Nog eens herhaalde ze het. Waarom? Nu leek er beweging te komen in het slappe lichaam. hij had haar aangekeken. Langzaam, maar duidelijk. Het antwoord begreep ze niet. wat had ze daar nu aan. Niks immers. Weer opnieuw de vraag, waarom? Weer het zelfde antwoord. ‘zij weten het, maar ik heb het nooit begrepen’. Wie? Ja precies wie? Wat? Hoe? Waarom? Ze begreep er niks van. Weer kwam er een stoot zinnen stuk voor stuk niet te snappen als je niet wist waar het over ging. ‘Ik heb haar gesloopt, maar zij weten hoe’. ‘Ik heb haar kapot gemaakt, maar zij weten waardoor’. ‘Ik deed haar en mij verdriet en dat door hen’. Duidelijk. 1 ding was duidelijk. Het ging over hem en een haar. Verders geen touw aan vast te knopen. Ze wist immers niks. Ja die vier woorden, maar die wou ze niet weten.

Wie?

'Zij'. 'Ja wat zij? Nu weet ik toch nog niks. Arne hou op! Schaam je niet voor mij. Waarvoor ben je bang? Voor wie? Voor wat? Wees nu eens duidelijk. Ik wil je snappen, begrijpen, helpen. Alles wel maar dan moet ik wel antwoord!'

Ze was gaan schreeuwen. Hij moest nu toch echt op houden met die flauwekul. Moest ze dit begrijpen. Of dat het haar geschreeuw was geweest of iets anders. Ze wist het niet. maar hij praatte, ineens, zonder ophouden. Nu had ze weer moeite met hem volgen. Maar het kwam eruit. Hij zei het. Een heel verhaal.

Eviel, kom je? we moeten nu toch echt opschieten hoor. Arne stond in de gang te wachten toen Eviel in sneltrein vaart de trap af kwam. Doe toch rustig, dat gestres van jou toch ook altijd. Een hele lading commentaar kreeg hij over zich heen. Hij glimlachte zo fel als zij af en toe zijn kon. Eviel rende nog gauw de huiskamer in en griste haar tas van de bank. Ik ben klaar hoor, schreeuwde ze richting de gang. Ondertussen was arne al in de rode sportwagen gaan zitten. Het was een leuk ding, tweedehands gekocht van zijn neef. Alleen de kleur beviel hem niet zo, maar hij moest niet klagen. Die veranderde hij later wel eens. Eviel plofte naast hem op de stoel. Heh heh rijden maar.

Wie had hem ooit zover kunnen krijgen? Hoe hadden ze het toch klaar gespeeld? Hij wist er zelf niets vanaf. Had het later gehoord. Van mensen van wie hij het nooit had willen horen. Hij ziet haar ogen nog voor zich zoals ze stonden. Vragend en tegelijkertijd verdrietig.

Hoe kon je? hoe kon je? leuk hè, vader zijn! Je hebt haar gewoon… gewoon…. Verder kwam ze niet. met ogen vol tranen stond Eviel voor hem. Janette, haar beste vriendin droeg een vrucht in haar van hem. O hoe had hij het ooit kunnen doen? Ze wachte af of ze antwoord kreeg. Met verbaasde ogen kijkt Arne haar aan. Waar heb je het over? Dat schoot in het verkeerde keelgat. Waar heb je het over? Schreeuwde ze. Ja, waar zou ik het nu over hebben? Dat zal jij niet weten natuurlijk. Arne schrok van de honende klank die schuilhield in haar stem. Eviel? Alsjeblieft? Wat is er? Wat heb ik gedaan?

Elena had eens opzij gekeken. Zijn ogen stonden dof maar vol tranen. Ze vroeg zich af wat komen zou. Wat droeg dit jong toch in zich? ze had begrepen dat zijn vrienden hem zo veel drugs en alcohol hadden gegeven totdat hij niet wist wat hij deed en hem tot een vreselijk iets in staat hadden gebracht. Later had gebleken dat janette zwanger was. Hij had niet geweten wat hij er mee aan had gemoeten. En om er maar onderuit te komen had hij het met Eviel uitgemaakt en was op kamers gaan wonen. Ze was totaal overstuur geweest. ondanks wat er met Janette gebeurd was en dat ze zo boos op hem was geweest hield ze nog steeds heel veel van hem. Later was Eviel weer bij hem wezen kijken maar hij had de deur voor haar neus dicht gesmeten. Eviel had een poos huilend voor zijn deur gezeten maar was uiteindelijk weg gegaan. Toen hij de volgende morgen naar de supermarkt wou gaan. Had hij een briefje in de brievenbus gevonden.


Lieve Arne..

als je dit lees is het al telaat. Zonder jou houd ik het niet uit. Als jij mij verlaat bestaat er voor mij geen wereld meer om voor te gaan. Ik heb een goede tijd met jou gekend… blijf jezelf daarin ben je goed! ik hoop voor jou het beste..

ik hou van je ondanks alles
EVIEL _


Zijn hoofd bonste in het kussen. Niet zij… niet zij! Hij schreeuwde, Eviel! Waarom had hij haar toch ook niet binnen gelaten?
Hij had het nog een paar weken in Hakensloot uitgehouden. Al snel bleek dat Janette Het kind weg liet halen. Toen is hij naar eindhoven verhuist. Hier had hij Elena ontmoet die totaal anders was dan de rest…

Een traan rolde…