onverwacht part 3

Terwijl we bij school aankomen en Olivier zijn fiets weg zet vraagt hij nog een keer of alles echt oké is.
‘Natuurlijk dat merk je toch!’ zeg ik vrolijk.
‘Stoer’ zegt hij kort.
‘Huh, hoezo stoer?’
Hij kijkt me met dezelfde schitterende ogen aan als maandag terwijl hij zegt ‘Omdat er niet zoveel meiden zijn die languit op de grond vallen en dan zeggen dat er niks aan de hand is.’
‘Eh ja, help me er nog even aan herinneren.’ zeg ik.
‘He, waaraan?’ vraagt hij.
‘Aan het val gedeelte.’
‘Oh, sorry.’
‘Geeft niet.’ zeg ik.
Als de bel gaat lopen we snel naar het goede lokaal. Gelukkig gaat Olivier net als gisteren weer naast me zitten. Ik pak mijn wiskundeboek en zoek de goede bladzijde op. Naast me zit Olivier uit het raam te staren.
‘Hè, hallo waar denk je aan?’ vraag ik terwijl ik met mijn hand voor zijn ogen wapper.
‘He, wat?’ zegt hij als hij verschrikt naar me opkijkt.
‘Wat moesten we maken voor wiskunde?’Vraag ik snel.
‘Oh, ik geloof tot 35.’ antwoord hij lachend.
‘Bedankt’ zeg ik terwijl ik terug lacht.