Vechten tegen tranen (1)

Hallo, mijn naam is Wim. 21 jaar inmiddels. 3 jaar geleden verandere mijn leven voor goed. Eerst was me leven nog gelukkig en naar mijn gevoel volmaakt. Ik had een goede baan, en had anderhalf jaar lang een relatie met het mooiste meisje dat er voor me bestond. Iedere dag dat ik wakker werd dacht ik eerst aan haar. En dat gaf me genoeg kracht om de rest van de dag alweer aan te kunnen. Danitsja was de rede dat ik bestond.
In een zomerse weekend zou ze naar een feest gaan van haar oudere zus. Haar oudere zus woonde in het westen van het land. En op eigen voeten ging ze heen. Onbewust had ik er al een onrustig gevoel over. Maar ik probeerde het te negeren en maakten wat plezier met mijn vrienden thuis. In de achtertuin stond de barbeque, en de pret liet het nare gevoel wat afzwakken. Maar om 8 uur 's avonds werd ik gebeld door Danitsja's zus (Eva.) 'Wim?' hoordde ik der zeggen op een toon waar mijn nekharen van overeind gingen staan. 'Ja?' reaggeerde ik. 'Ik wil dit niet eens vertellen maar.' kon ze er nog net uitkrijgen en ze had moeite der emoties de baas te zijn. 'Ik werd gebeld. Door een man. En Danitsja is ontvoerd.' kon ik nog verstaan uit het gehuil. Ineens hoorde ik niks meer. Het was zo onwerkelijk. En in 1 flinke klap voelde ik mijn wereld inelkaar storten.
Alles wat er toen gebeurde kwam als een tsunami over me heen. Het aller belangrijkste in me leven was zomaar tussen me vingers geglipt. De mensen die op deze zaak stonden lieten aan me weten na 2 en een halfe maand vollop onderzoek dat ze het spoor bijster waren. Me hoop verloor. En me gedachtes dachten alleen nog maar: Waarom leef ik nog? Ik kon het niet accepteren dat ik nu verder moest zonder haar. Ik begon te blowen en te drinken. En al snel erna verloor ik mijn baan. Mijn ouders probeerde me te steunen en ze hadden het met me te doen. Maar helaas nam het niet de pijn weg. Me vader zorgde ervoor dat ik een uitkering kreeg, en zei me dat ik de tijd moest nemen om me zelf weer op te lappen. Maar ik ging steeds slechter slapen. Soms huilde ik me zelf in slaap. En soms moest ik me lam blowen en drinken.
2012 begin van de zomer.
Ik was in slaap. Een diepe verre slaap. Ik droomde over Danitsja. Ze keek me aan met haar vel groene ogen. Haar prachtige lach, en ik streelde haar goudkleurige haren waar het zonlicht op glansde. Ze gaf me een kus en zei: 'Ik hou nog steeds van je Wim.' Ineens kreeg ik een lading ijskoud water over me heen, en was terug in de realiteit. Het was klaar lichte dag, en ik lag in de achtertuin op het gras tussen wat bierflesjes en opgerookte joints. Ik wreef in me ogen, en keek naar het persoon die het water over me heen had gegoten. Het was mijn allerbeste maat Ryan die ik al 12 jaar kende. 'Wakker worden Wim. Kon je het weer niet laten?' hoordde ik hem zeggen. Alles draaide en ik had vreselijke hoofdpijn. Ik ging rechtop zitten en Ryan gaf me een biertje waar ik van zou opknappen. 'Hoelaat is het bro?' vroeg ik hem. 'Het is half 2 in de middag.' vertelde hij en bleef even bij me zitten. 'Ik maak me zorgen om je Wim. Er lijkt geen einde aan te komen.' zei hij tegen me en keek me bezorgd aan. 'Ik weet niet hoe ik zonder haar leven moet man.' zei ik zacht, en zag nog even het beeld voor me van de droom. Ineens kreeg ik een klap in me gezicht. 'Jonge! We zijn broers van elkaar geworden man. En ik ga niet toekijken hoe jij je zelf langzaam vermoord. En jij was altijd de gene vroeger die tegen me zei dat het onmogelijke nog nooit gebeurt is. Dus stop met dat overtollige gebruiken en verman je Wim. En je weet dat ik je graag wil helpen.' barste Ryan uit, en ik zag de tranen in zijn ogen staan. Ik voelde me vreselijk schuldig. Het laatste nog wat ik wilde was dat ik tranen in zijn ogen zag door mijn toe doen. En ik wist dat hij meer dan gelijk had. 'Het spijt me Ryan. Ik weet het. Je hebt gelijk.' zei ik en omhelsde hem. Hij legde zijn handen stevig op mijn schouders en keek me diep in me ogen aan. 'Jaren terug waren we de beste die er waren. We deden de gevaarlijkste klussen. En we overwonnen. Ik zie nu weer grote kansen Wim. Maar ik heb jou nodig. En dat kan alleen, als je stopt met het te veel gebruiken van die troep. En ik wil niet iemand anders. Ik wil alleen partners in crime met jou zijn Wim.' Ik begreep precies waar hij het over had. Het was zo. We deden de meest gekke klussen voor andere mensen voor flink geld. We zagen perfecte manieren om snel geld te maken. En al snel kregen we de touwtjes in handen doordat we ons aan onze voorafgesproken spelregels hielden. 'Het onmogelijke is nog nooit gebeurt.' hoorde ik Ryan daarnet mijn woorden van toen herhalen. Hij had gelijk. En wou hem hierin niet in de steek laten. 'Bro, je hebt me woord.'