De gevangenis

Zacht bijna strelend strijkt er een briesje langs mijn gezicht. Het is niet koud. Gewoon fijn. Langzaam beginnen de dauwdruppels te verschijnen op de planten en in het gras. Het gras kriebelt in mijn rug. Ik leg de palmen van mijn handen in het gras en maak een vuist. Verscheidene grassprietjes blijven tussen mijn vingers klem zitten. Ik trek er aan en het gras geeft mee. Ik hou mijn hand voor mijn gezicht en wacht geduldig op het volgende briesje. Dan wanneer hij zich toont de grassprietjes met zich mee voert.

Ik beeld me in dat ik een van die grassprietjes ben mee voerend door de wind. Me nergens druk om hoeven maken. Gewoon de wind het werk laten doen. Op avontuur gaan en blind het pad volgen dat voor me open staat. Ik kijk naar de maan die vol en helder aan de hemel staat. Het zilveren licht is genoeg om de gehele tuin te verlichten. Ik strek mijn armen uit naar de maan en doe of ik de maan tussen mijn duim en wijsvinger hou. Hij lijkt zo klein en breekbaar vanaf hier.

Hier en daar drijft er een wolk voorbij. Mijn gedachte schiet al gauw terug naar de middag. Het geschreeuw en het slaan met deur maken me onrustig. Er gaat een rilling door me heen. In een flits zie ik een hand op me af komen die net zo snel weer verdwijnt. Ik leg mijn hand zacht tegen mijn wang die pijn doet en wat boller voelt dan normaal. Wat moet ik nu verzinnen? Ik heb alle excuses wel gehad.

Iets vochtigs glijd langs de zijkant van mijn hoofd naar mijn oor. Een traan.. ik haat tranen, ze tonen zwakheden. Onzuiverheden in de perfecte leugen. Zij maken de waarheid dichterbij komen. Ík hou van hem’ schiet door mijn hoofd. ‘wij horen samen’ ik wil mezelf weer bijeen rapen moed in fluisteren ‘alles komt wel goed’ ik heb de moed, de hoop nodig. Zonder zou ik verdwijnen, uit deze wereld weg kwijnen.. áls het kind geboren is draait hij wel bij’

Ik probeer onze eerste ontmoeting voor de geest te halen. Het was op het strand ik was met oude klasgenoten van vroeger een weekend aan zee. Hopeloos verdwaald opzoek naar mijn handdoek en vriendinnen struikelde ik over hem heen. Achterover zo op zijn schoot. Het was liefde op het eerste gezicht. Zijn lach zijn ogen alles. De gedachte maakt me glimlachen. Maar die glimlach blijft niet lang als ik zijn hand weer op me af zie komen.

Waarom kan ik nu niet bij hem liggen? Ik hou toch van hem? Hij werd boos die eerste keer dat ik er nog niet aan toe was. Ik was bang voor een vroege zwangerschap. Niet toe aan kinderen. ‘dat ben je nog steeds niet!’ zegt een schel stemmetje in mijn achterhoofd venijnig. ‘wel!’ roep ik terug. ‘ik wil dit’ hij wil dit.. dus ik wil dit want ik wil hem niet kwijt.

Weer doemt er een gestalte voor me op.. groot en geheel in schaduw gehuld. Ik zit op mijn knieën en sla voor over al er een voet in mijn maag word geplant. ‘teef!’ hoor ik hem schreeuwen . nee dat zou hij nooit doen.. nooit.. toch? Ik beeld het me in. Hij houd van me. Ik open mijn ogen om het beeld te laten verdwijnen en voel aan mijn buik. Hij houd van ons kleintje. Hij zou het nooit pijn doen. Nooit.

Er staat een gestalte voor me. Deze strekt zijn armen naar me uit en buigt voor over. In de schijn van het zilveren maanlicht kan ik zijn scherpe contouren onderscheiden van de achtergrond . zijn anders donkerbruine haar lijkt nu wel zwart met een glans. Zijn ogen lijken net zo zilver als de maan. Normaal zijn ze grauw grijs. De laatste keer dat ik ze zag oplichten van geluk was het moment dat ik met tegen zin bekende dat ik zwanger was.

‘Nee! Het was niet met tegenzin ik wil dit ook!’ Roept een stem in mijn hoofd. Zijn sterke armen schuiven onder mijn benen en onder mijn nek. Ik sla mijn armen om zijn sterke nek. En wacht geduldig tot de schok die zal aangeven dat hij me de lucht in tilt. Die volgt vlak erna. Hij kijkt diep in mijn ogen. Zijn blik is meelevend en kwetsbaar. Nu ik dichtbij ben zie ik de rode kringen. Heeft hij gehuild?

Maar waarom? Om mij? Om het kind? Om wat hij ons heeft aan gedaan? ‘nee wicht! Hij deed niks dat verzon je maar!’ roept die stem weer. Ik moet luisteren naar die stem. De stem houd me in leven. Houd me bij hem.

Hij buigt zijn hoofd iets en tilt me wat hoger. Voor ik het weet drukken zijn lippen ruw op de mijne. Ik sluit mijn ogen en geef me aan hem over. Hij zoent me nog eens en draait zich dan om en loopt terug naar het huis. Ik kijk over zijn schouder naar de zilverkleurige maan hoog en trots aan de hemel. Het briesje keert weer terug strijkt langs mijn gezicht en speelt wat met mijn los hangende haar.


Ik word het huis weer in gedragen,
terug mijn bed in,
terug naar de drama,
terug naar de pijn,
het geweld,
naar hem,
de gevangenis in.

Want ik, ik heb levenslang..