Als je wilt weten wat er achter de mist zal zijn...

Als je wilt weten wat er achter de mist zal zijn....

21:13 uur
Mark loopt vermoeid vanaf zijn werk naar huis. Hij heeft weer bijna 3 uur overgewerkt en is zijn werk helemaal zat.
Hij wil reguliere tijden.
“Ik ga komend weekend besteden een nieuwe baan zoeken. Misschien heeft Toby’s wel een nieuwe verkoper van zijn dure tv’s nodig,” zegt Mark zacht tegen zichzelf.
Dan staat hij stil. Hij ziet voor zich de stoep. Het ziet er vies uit waar hij nu eens liever niet overheen loopt. Vuil hier en daar op de grond en verderop ziet hij een zwerver met vieze kleren en vies gezicht op de grond tegen de muur. De Whiskyfles staat geopend naast hem. Nee, vandaag een andere route.
Hij kijkt naar links en ziet het park dat al goed donker wordt, zeker geen optie.
Rechts is de donkere verlaten steeg. Het ziet er niet prettig uit, maar zo veel sneller dan rechtdoor.
In een automatisme zet hij zijn eerste stappen in de donkere steeg. In rust loopt Mark door, om zich heen kijkend en rekt zijn armen uit wanneer hij gaapt.
Dan ontstaat er een kilte en de sfeer veranderd in een klap. Hij voelt geen rust meer en er ontstaat, naar het lijkt, een muur van mist. Mist….
“Ze zeggen dat als je wilt weten wat er achter de mist is, je erdoorheen zal moeten lopen,” kan mark zijn vader nog horen zeggen. Hij had altijd gedacht na die uitspraak dat het onzin was, want hij vond mist altijd vreselijk om doorheen te lopen. Het maakte hem niet nieuwsgierig, wat erachter kon zitten, maar gaf alleen maar het gevoel dat hij wel wilde. Soms werd hij helemaal gek van dat gevoel en wilde hij het liever weggooien, als dat zou kunnen.
“Maar als ik nou eens…..Het zou toch…,” er kwamen allemaal gedachten op in zijn hoofd en die varieerden. Zou het gevaarlijk zijn? Zou het onschuldig zijn? Staat me iets moois te wachten?
Dit was een moment dat hij nooit eerder had ervaren. Hij had zichzelf nooit eerder hoeven afvragen wat erachter zou zijn, achter iets zoals bv een muur.
Mark zet voorzichtig nog een paar stappen richting de muur van mist, de plek die je binnenstapt, ervoor zorgt dat je de volgende dag in de krant staat bij de overlijdensadvertenties.
Zijn handen gaan naar zijn zwetende gezicht en hij probeert zijn ogen iets te drogen. Dan voelt hij tranen ontstaan van angst en hij zet nog een stapje dichterbij. Hij staat nu bijna in de vreselijke plek die schuilt in de mist, want dat zal het zijn, het kan niet anders.
Mark staat nu te hyperventileren en slaat zijn handen herhaaldelijk op zijn hoofd.
“Nu,...zet...je...door...Mark,” hoort hij zichzelf zeggen, maar gelooft tegelijk niet wat hij zegt. Hij staat voor de poorten van de hel en hij zegt tegen zichzelf dat hij moet doorzetten, wat belachelijk.
Mark schreeuwt:”Nu! Door de poort van de meest vreselijke plek die je kan binnenstappen.”
Hij kijkt om zich heen. Niets. “Maar,...?” Mark bevindt zich in een complete wereld van mist, waar niets te zien is, behalve mist. Hij doet een stap verder, nog een stap, en hij vermoedt dat het einde nu wel bereikt zal zijn. Maar het eind van de wereld van mist is nog niet voor ogen.
Dan begint hij zwarte figuren te zien, ze lijken op de nacht. De maan komt tevoorschijn en voelt vertrouwd. Dit moet hij morgenochtend aan zijn vader vertellen. “Ik weet wat er zich achter de mist bevindt” zal hij tegen zijn vader zeggen met een glimlach.
Ineens voelt Mark een klap en hoort een onmenselijk gegrom. Hij ligt op de grond en voelt aan zijn kaak. De pijn scheurt er door. “Waar kwam dat vandaan?” vraagt hij zich af. Z’n ogen knipperen en de vlekken voor zijn ogen gaan van boven naar beneden.
Mark wordt vastgepakt en hoort meer gegrom, hij wordt heen en weer geschud en zijn zakken worden leeggehaald. Dan voelt hij dat zijn portemonnee weggehaald wordt.
Iemand bedankt hem en rent met meer gegrom en een lach erbij weg.
Mark heeft tranen in zijn ogen en kijkt vragend naar de maan. Hierbij zegt hij: ”Nee pap, ik weet niet wat er zich achter de mist bevindt, en ik zal dat voortaan ook nooit meer willen weten.”