Afgelast

Afgelast

‘Opschieten Jeffrey, we moeten zo gaan.‘
‘Nu al? Ik hoef pas om half tien bij KVVH te zijn.’
‘Dat weet ik, maar papa en ik moeten weg en daarom brengen we je wat eerder. We komen je vanmiddag wel weer ophalen. Als je om half vijf naar de parkeerplaats komt, zijn wij er ook. Hier heb je twintig euro, dan kun je kopen wat je wilt.’

Jeffrey zegt niets en zucht maar een keer. Hij had stiekem gehoopt dat zijn ouders weer eens naar zijn wedstrijd zouden komen kijken, maar helaas zit dat er dus ook vandaag niet in. De eerste paar keer dat hij moest voetballen zijn ze nog wel geweest, maar daarna nooit meer. Hoewel hij hier ondertussen aan gewend is, blijft hij het wel vreselijk vinden. Hij is namelijk de enige speler van de F3 die altijd alleen is.

In het begin vroeg hij wel regelmatig aan zijn ouders waarom ze nooit meer kwamen, maar daar is hij mee gestopt. De laatste keer werd zijn moeder namelijk vreselijk kwaad. Ze dreigde er toen zelfs mee, dat ze hem van de vereniging zou halen. Daar is hij toen enorm van geschrokken en daarom zwijgt hij er tegenwoordig maar over.

Omdat zijn ouders een hekel aan wachten hebben, gaat hij maar snel naar boven om zijn voetbalspullen te pakken. Hij pakt ook gelijk zijn dikke jas uit de kast, want het lijkt nogal gevroren te hebben. Als hij met zijn vader en moeder naar de auto loopt, blijkt het zelfs nog kouder dan hij had verwacht.
‘Ik hoop maar dat we straks onze trainingsbroek aan mogen houden. Had ik niet een trui mee moeten nemen om onder mijn voetbalshirt te doen?’
‘Dat kan nu niet meer hoor. We moeten om tien uur in Zwolle zijn en eigenlijk nog iets eerder.’
‘Wat gaan jullie daar doen dan?’
‘Papa wil een nieuwe laptop kopen en ik misschien ook.’
‘Krijg ik dan die van jou pap?’
‘Best, maar dan wil ik het hele weekend geen last meer van je hebben.’
‘Dat is goed.’

Jeffrey zegt niets meer en springt snel in de auto, want hij is heel blij met de laptop van zijn vader. Als zijn ouders nu weer eens geen tijd voor hem hebben, heeft hij tenminste eindelijk iets om leuk mee te spelen.

Het voetbalveld is niet ver weg en dus zien ze in de verte al snel de lichtmasten staan. Als ze dichterbij komen, valt het Jeffrey op dat het nog erg stil is.
‘Zouden de wedstrijden soms niet doorgaan? Er is immers nog bijna niemand.’
‘Natuurlijk wel. We zijn gewoon wat aan de vroege kant. Ga maar snel naar de kantine, dan komt de rest van je team met een kwartiertje ook wel. Heb je genoeg geld bij je?’
‘Ja, ik heb twintig euro van mama gekregen.’
‘Hier heb je nog een tientje. Ga nu maar snel.’

De jongen kijkt zijn vader wat ongelovig aan, maar denkt aan zijn beloofde laptop en stapt daarom zonder nog iets te zeggen uit. Zoenen doet hij ze niet. Wel zwaaien, maar dat is eigenlijk overbodig. Zijn vader rijdt namelijk meteen met een sneltreinvaart weg en toetert zelfs niet eens. Dit soort zaken zijn echter al zo gewoon voor Jeffrey, dat hij er geen moment over nadenkt en vlug naar de kantine holt.

Daar wacht hem echter een nare verrassing, want de deur zit nog dicht en op het raam hangt een papier met de mededeling dat al het voetbal is afgelast. Dat betekent dat hij hier helemaal alleen is en het allerergste is nog, dat hij voorlopig ook nog niet eens naar huis kan.

De tranen springen het kleine kereltje daarom in zijn ogen en hij vraagt zich vertwijfeld af wat hij nu moet doen. Zijn ouders bellen kan niet, want hij heeft geen idee wat hun mobiele nummers zijn. De beide opa’s en oma’s wonen heel ver weg en naar de buren durft hij niet, want daar hebben zijn ouders namelijk ruzie mee. Tot slot hoeft hij ook niet naar één van zijn vriendjes te gaan, want die zijn allemaal korfballen. Dat is
’s winters immers binnen en gaat dus altijd door. Als hij tot de conclusie komt dat hij de hele dag alleen door het dorp zal moeten zwerven, wordt het hem plotseling te veel. Hij barst dan ook in snikken uit en rent weg.

Zonder na te denken, draaft hij de parkeerplaats weer over en gaat hij richting het dorp. Als hij op de doorgaande weg komt en het geluid van al die auto’s hoort, wordt hij zelfs vreselijk bang. Hierdoor begint hij nog veel harder te rennen en let hij nergens meer op. Als hij naar de andere kant van de weg wil, wordt hem dit fataal. Hij holt namelijk in volle vaart voor een grote zwarte Mercedes. De bestuurder remt nog wel, maar kan Jeffrey niet meer ontwijken. Daarom belandt de jongen met een enorme klap, via de motorkap, in de berm langs de weg.

Mede omdat het enorm druk is op de weg, staan er in een mum van tijd heel veel mensen om het slachtoffer heen. Als ze zien hoe ernstig de situatie is, belt men gelijk 112 met her verzoek om zo snel mogelijk hulp te sturen.

Een bekende van de voetbalclub rijdt ondertussen in een sneltreinvaart naar Jeffrey’s huis om zijn ouders in te lichten. Hier komt hij echter voor een dichte deur en ook de mensen in de buurt kunnen hem niet helpen. Hierdoor zal de kleine jongen die zeer zwaar gewond en niet bij kennis is, dus zonder een bekende om zich heen voor zijn leven moeten vechten.

Als de ambulance bij de plek van het ongeval arriveert en de mensen Jeffrey zien liggen, gaan ze met spoed over tot actie. Het is dan ook maar even, voor ze met zwaailicht en gillende sirenes richting het ziekenhuis racen.
Daar zijn alle voorbereidingen al getroffen en probeert men zo snel mogelijk een beeld te krijgen van Jeffrey’s verwondingen. De uitslagen van alle onderzoeken zijn echter niet best. Ten eerste zal de jongen namelijk nooit meer kunnen lopen en ten tweede heeft hij ontzettend veel inwendig letsel. Hierdoor is men genoodzaakt om heel snel een zware operatie uit te voeren en houdt men hem daarna voorlopig slapend.

Pas na ruim een week is zijn toestand zo verbeterd dat men durft te minderen met medicijnen. Als hij daardoor na een tijdje wakker wordt, ziet hij dat zijn vader bij hem is.
‘Pap, ik heb niet gezeurd hoor. Krijg ik nu je oude laptop? Waarom ben ik eigenlijk hier? Wat is er gebeurd? Ik heb helemaal geen gevoel meer in mijn benen. Hoe kan dat nou?’

Als de jongen op een kinderlijke wijze wordt verteld waarom hij hier ligt en wat er aan de hand is, is hij niet eens heel erg verdrietig. Hij is er namelijk van overtuigd, dat het over een tijdje vanzelf weer beter gaat. Iedereen kan toch immers lopen, dus waarom hij niet.

Na een half jaar begint hij echter langzaam te beseffen dat hij invalide is en stort zijn wereld in. Vooral omdat hij, ondanks zijn jonge leeftijd, vindt dat zijn ouders dit drama hadden kunnen voorkomen. Natuurlijk is hij zelf voor de auto gerend, maar als zijn vader en moeder niet waren gaan winkelen was dit nooit gebeurd. Hij verwijt hen daarom steeds sterker dat ze zijn leven hebben verprutst en dat zorgt voor verwijdering. Zo erg, dat hij op zijn achttiende de deur uitgaat en het contact met zijn ouders voorgoed verbreekt.