"afkicken"
Afkicken….
Natuurlijk wilde ik afkicken. Ik besloot elke week wel een paar keer om te gaan afkicken. Dat lukte ook gedeeltelijk vond ik zelf. Ik gebruikte dan geen heroïne maar in plaats daarvan de pillen die ik dezelfde week op straat had gekregen, in ruil voor de methadon, die ik netjes ophaalde op de methadonpost. Meestal was het valium of oxazepam, soms wat tramadol. Eenmaal weggespoeld met een halve fles goedkope Wodka was ik zo trots als een pauw! Geen dope gebruikt!
Maar deze keer was het anders!
Ik was vastbesloten de kliniek binnen te gaan. Drie maal is scheepsrecht dacht ik nog toen ik voor de grote houten deur stond. De eerste twee keren was ik omgedraaid. Ik was er nog niet aan toe vond ik zelf. Ik moest me beter voorbereiden en liep regelrecht naar John, mijn beste vriend en dealer. Als troost kreeg ik drie puntjes van hem. Daar kon ik die dag dan mee doorkomen. En als de heroïnewolk door mijn aderen stroomde huilde ik grote junkietranen en nam me voor de volgende dag weer te stoppen. Voor alle zekerheid dronk ik dan de andere halve fles wodka nog leeg. Want er moest verdoofd worden.
De volgende dag werd ik wakker met een enorme kater. Naast mijn bed lag de inhoud van mijn maag die ik dezelfde nacht een keer had uitgekotst. Mijn lijf schreeuwde om verdoving. De pijn was ondraaglijk en ik vond dat ik ten dode was opgeschreven. Ik sleepte mijn botten overeind en droeg mijn verrotte 45 kilo naar de methadonpost. Daar begon mijn herstel. Eenmaal methadon binnen kon ik die dag weer gaan scoren.
Maar deze keer was het anders!
Is was al bijna binnen! Ik had het gehaald! Nu zou ik echte hulp krijgen! Mensen die me beter zouden maken zonder die vreselijke helse pijn!
De net geleegde fles wodka gooide ik buiten in de prullenbak. De methadon van die morgen nam ik ook maar in. Anders moest ik hem weggooien of inleveren. Nu moest ik het toch kunnen redden!
Ik was binnen!
Ik moest op mijn kamer blijven. Omdat ik te veel onder invloed was zeiden ze. Dat was dan voor de andere patiënten niet prettig. Ik kreeg eten op mijn kamer geserveerd. Medicatie zou ik krijgen. Librium, om het afkicken minder moeilijk te maken. Maar pas als mijn promillage was gedaald onder de 1,0.
Ik viel in slaap. Een paar uren later werd ik wakker. De dope was uitgewerkt. Ik voelde het aan mijn wankele botten. Toen moest ik huilen. Echte tranen, die ik al 15 jaar niet meer geproefd had. Ik rook de wasverzachter van mijn lakens die ik als klein meisje rook en waar ik toen zo van kon genieten. Jarenlang had ik alleen de geur van dope, kots en vervuild beddengoed geroken. Voorboden van de dood. Mijn emoties gierden door mijn lijf, raakten in gevecht. Ik zag mijn moeder huilen nadat mijn vader haar weer eens met zijn vuist had geraakt. Ik zag mijn broertje die niet meer wilde leven en de kist met witte bloemen. En ik zag mijn vriend. Mijn béste vriend. Die ik wilde uitbannen en nooit meer wilde zien. Mijn troost! Mijn medicijn! En ik nam een besluit. ‘Ik ga naar huis’. ‘Ik ga dope halen’. De gedachte alleen al droogde mijn tranen en gaf mijn wankele botten kracht.
Ik liet mijn spullen achter en vertrok.
Reacties op ‘"afkicken"’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!
Reageren
Laatste berichten op het forum
- 14/08 verhaal van de dag
- 18/06 [s]hooi[/s] hoi
- 08/03 Goedkeuring verhaal
- 15/11 Eerste stuk van Dreambender
- 15/11 VERHALEN WEDSTRIJD!!!
- 31/10 Dit ben ik....
- 21/07 Vraag aan iedereen hier!
- 03/07 Wie kent het verhaal Jumbo
- 20/06 Hallo
- Naar het forum »
Laatste nieuwsberichten
Spanning voelen bij online spelen
De beste online poker strategieën
Zij zijn duurzaam van zichzelf
Het ongelooflijke verhaal van Louis Zamperini
Liever vrolijk rondrijden in je Peugeot dan huilen in je Ferrari
Het wonder van Cesena: The Rockin’1000
Ik wilde op vakantie: ideeën om te besparen
Reis naar Zuid-Amerika; geweldig ervaring
Die keer dat mijn klimvakantie met de auto faliekant mis ging