Mijn Lievelingsmerel

Mijn lievelingsmerel tikte met zijn pootjes op de rand van de vensterbank. Geroutineerd sprong hij van het ene op het ander pootje terwijl het laatste zonlicht zijn veren deed glanzen. Zo stond hij daar te balanceren op de vensterbank. Te wachten tot ik naar hem toe zou komen.
Ik stond op uit bed en opende het raam. Zodra ik mijn hand uitstak, hupte hij naar me toe en at de kruimels die ik voor hem bewaard had. Zijn snaveltje pikte in mijn hand, zijn zwarte kraaloogjes keken mij aan.
"Heb je nog meer?" leek hij te vragen.
Ik schudde mijn hoofd.
"Ik heb je gemist, merel. Ik miste je de hele dag op school."
"Maar nu ben ik hier, nu hoef je me niet meer te missen."
"Dat weet ik, ik vind het fijn dat je hier bent. Mijn klasgenootjes willen niet meer bij me in de buurt komen. Ze zeggen dat ze ziek zullen worden. En ik heb ze nog gezegd dat dat niet kan." Ik zuchtte.
"Ga ik dood, merel? Joris zegt dat ik dood ga. Ik ben bang."
"Het spijt me dat je bang bent."
"Bestaat er echt een hemel, merel?"
"Ja, die bestaat."
"Als je daar straks weer naartoe vliegt, kan je dan voor de zekerheid een plekje voor me vrijhouden daar? Als Joris gelijk heeft wil ik niet in mijn eentje in het niets rondzweven. Wil je dat voor me doen?"
"Ik beloof dat we je niet alleen zullen laten."
"Hoe weet ik dat je de waarheid zegt? Misschien besta je wel alleen in mijn hoofd."
"Voel je me dan niet in je hart? Ik zit daar, jongen. Vertrouw me, ik kan niet liegen tegen jou. Droog nu je tranen en doe je ogen maar dicht."
"Vind je het goed als mijn droom dit keer over jou gaat? Dat we samen gaan vliegen en dat ik net zo ben als jij?"
"Ik zal zien wat ik voor je kan doen. Doe nu je ogen maar dicht."