Ontvoering van levenloze dingen

Zoë van vier jaar haar jas, sjaal, handschoenen en muts beschermde haar tegen de koude en wind in de herfst en winter tijd. Op koude winderige dag gaat Zoë met haar ouders naar het strand. Het maakt Zoë niets uit, ze had het lekker warm door haar winterjas, sjaal, handschoenen al had ze die eigenlijk niet nodig en muts en naar het strand was haar leukste uitje. Maar op die dag zal ze met tranen en kou naar huis gaan.

Na leuke uurtjes op het strand te hebben gespeeld gaat Zoë met haar ouders bij een restaurant wat warms drinken. Het zal een warme chocolademelk worden, met slagroom! Zoë vond dat heerlijk, net als het strand. In het restaurant is het druk, zal er nog plek en warme chocolademelk zijn is altijd de vraag van het gezin. Ja, daar een plekje aan het raam, met uitzicht op het strand. Zoë haar moeder helpt met de jas uitrekken bij haar, de muts en sjaal gaan ieder in een mouw.
“Zo kunnen we niet kwijtraken niet Sjaal,” roept Muts.
"Ach, moeten jullie maar ook aan een touwtje," mopperen de Handschoenen.
Sjaal houdt er niet van om in een mouw gepropt te worden. “Zal wel!”
Jas zucht, “Muts heeft gelijk Sjaal. Je zult toch nooit glad gestreken zijn, het zit gewoon niet in je.”
Sjaal mompelt weer, Jas wordt aan zijn capuchon gehangen aan een stoel rugleuning.
“Dat is niet fijn, straks word ik vies omdat ik val! Waarom gewoon niet op die lege stoel,” moppert nu Jas.
“Het zit gewoon in je,” zegt Sjaal met een lach.
Alle lachen op de opmerking van Sjaal.
"Wat een lol hebben we weer," roepen de handschoenen mopperend, die alles wel goed vinden als ze maar kunnen hangen.
Het gezin geniet van het uitzicht en de warme chocolademelk met slagroom. Jas, Sjaal, Handschoenen en Muts doen we ze altijd doen, wachten. Wachten tot ze weer gebruikt worden om Zoë warmte te geven en bescherming.

"Die moeten we hebben en ook die sjaal en muts," hoort opeens jas zegen van een tafel achter haar.
Kijkend naar de mevrouw die het zegt, ziet Jas haar aankijken.
"Bedoelen ze nu ons?" Vraagt Jas zich af.
Later gaat de mevrouw met haar man en twee meiden weg. Als de vrouw bij Jas staat tikt ze opeens Jas aan zodat ze op de grond valt! Zoë haar vader die op de stoel zit, haar moeder die tegenover hem zit en Zoë zelf zien het niet!
“Au” roept Jas.
“Wat is er Jas en wat was dat?” Vraagt Sjaal.
Even is het stil, “alles goed jas?” Vraagt Muts.
“Alles is goed, een mevrouw tikte mij aan en viel van de stoelleuning af. We liggen nu op de grond,” zegt jas met een pijnlijke stem.
Opeens wordt het donker voor jas, iets word over haar gegooid!
“He, wat is dit!” Roept jas.
Deze voelt dat ze wordt opgepakt en ook sjaal en muts ook en dat ze bewegen.
“Dit kunnen niet Zoë of haar ouders wezen,” roept jas. “Die zijn nog aan het drinken en eten!”
“Jas wat gebeurt en wat waarom is het zo donker aan de onderkant van de mouw,” roept Sjaal.
“Weet het niet sjaal, iets is over mij gelegd en toen zijn we opgepakt door iemand. Dat iets is van stof maar het is te donker verder,” zegt Jas beangstigend.
Minuten gaan voorbij en dan wordt de dat iets van stof van Jas afgehaald. Die kijkt gelijk waar ze is en waar Zoë is en haar ouders. Sjaal en Must worden uit de mouwen van Jas gehaald, die wordt onderin een wandelwagen geduwd.
“Jas wat gebeurt er,” roept nu Sjaal beangstigend. Sjaal wordt op een nek gedaan, van een vreemd meisje die ouder lijkt dan Zoë met een grijze stoffel jas aan. “Jas, dit vind ik niet leuk!” Roept Sjaal, maar Jas kan niets doen.
Muts wordt daarna over het hoofd van het meisje gedaan.
“Wie is dit en wat smerige, vreemde haren heeft dit kind!” Roept Muts. “Jas en Sjaal kunnen jullie echt niets doen, roep Zoë.”
Maar Jas en Sjaal kunnen niets doen, want net als Muts zijn ze levenloze gebruik voorwerpen.
“Getver!” roept Sjaal opeens. “Dit meisje heeft mij voor haar mond gedaan en nu maakt ze mij nat met haar speeksel!”
“O, dat is echt smerig Sjaal.” Roept Muts, “dan kunnen we elkaar wel begrijpen hoe vreselijk dit is. Wat zal met jouw gebeuren Jas?”
“Weet het niet, maar het zal iets zijn wat niet goed is. Dit is pure ontvoering van ons en waarom zouden haar ouders dit doen?” Vraagt Jas.
Jas heeft gelijk, de moeder pakt Jas en trekt haar aan bij een meisje die weer jonger lijkt dan Zoë. Dit meisje zit ook in een wandelwagen!
“Wat is dit nu weer, hallo ben geen jas voor een jonger meisjes hoor maar van Zoë!” Roept Jas.
Maar de moeder hoort haar niet en doet de rits van jas dicht, bij hem wordt geen sjaal en muts gedaan.
"Handschoenen zeg ook eens wat stelletje hangers!" Roept Jas kwaad.
Maar de Handschoenen vinden het wel best, waarom zouden zich druk maken. Want ze weten dat ze gemaakt zijn handjes warm te houden, welk handjes dat ook zijn!
De vader zucht, “het staat haar voor geen meter en veel te groot! Laten we de jas uitdoen en maar haar zomerjas aan.”
Jas vindt het wel goed, de moeder kijkt hun dochtertje aan.
“Nee, dan wordt zij net zo verkouden als Sophie! Nu heeft ze minste een warme jas aan,” zegt de moeder met een strenge toon en lijkt de baas. “We doen wel de jas capuchon op in plaats van een muts. Zodra we ook geld hebben voor een winterjas voor haar gebruiken we deze.”
“Toch,” zegt de man weer met een zucht. “We kunnen dit niet doen, stelen!”
Zijn vrouw kijkt hem boos aan, “zorg dan dat je een baan krijgt! Anders kunnen we dit ook niet meer doen, net als de rest dat we hebben moeten weg bezuinigen!”
“Maar,” zegt de man nog en heeft duidelijk spijt van de diefstal en medelijden met Zoë.
De moeder doet de sjaal en muts nog even goed bij haar dochter, “trouwens. Nu heeft Sophie een warme sjaal om en muts op, ze zal snel beter worden."
Na dit wordt de zomerjas van het meisje onderin de wandel wagen gepropt, daarna gaan ze lopen.
Jas, sjaal en Muts zien Zoë achter het raam zitten, nog niets door hebbend. Alle drie weten dat ze Zoë mogelijk nooit meer zullen zien. Tijdens de wandeling blijft het onprettig voor Sjaal en Muts, beide vinden het vreselijk en missen Zoë. Het meisje is echt een wiebel kont, voor Jas niet prettig want haar kleren schuren tegen Jas haar binnenkant die van stof is.
Bij een vakantiehuis aangekomen helpt de moeder bij het jongere meisje Jas uitdoen. Deze wordt niet op een haakje gehangen maar gaat mee naar de woonkamer.
"Eerst maar die sjaal en muts wassen, je weet maar nooit wat voor een ziektes dat kind heeft!" Roept de moeder en gooit Sjaal en Muts in een mand met vieze kleren.
"Zoë heeft ze en heeft geen ziektes!" Roept Sjaal maar weer kan niemand haar horen.
Muts weet even niet meer wat ze moet zegen. De vader van het gezin pakt de mand en loopt dan het huisje uit, mogelijk naar de wasserette.
Jas weet ook niet meer wat ze moet zegen, de moeder bekijkt haar van alle kanten. "Zoë, leuke naam voor een meisje. Wel bijna twee maten te groot voor Emma, maar dan kan ze er mooi ingroeien. Wel een mooie jas, "
"Emma, is ze dan twee jaar?" Vraagt Jas maar niemand zal die vraag beantwoorden.

Hangend aan een eetkamer stoel denkt Jas na wat er met Sjaal en Muts gaat gebeuren, ook dat Zoë en haar ouder al ontdekt kunnen hebben dat ze weg zijn. Jas denkt nog steeds dat ze terugkomen bij Zoë. Al vraagt ze zich af waarom ze ontvoerd zijn?