Een verloren strijd

Hier lig ik dan, in het ziekenhuis kijkend naar een witte muur. Meer heb ik toch niet te doen en meer zal ik ook niet krijgen...

Ik ben Bram, ik lijd aan Myasthenia Gravis, oftewel MG. Het is een ziekte waardoor mijn spieren verzwakken. Normaal zou ik binnen een paar weken vijftien jaar worden, maar exact zeven minuten geleden kwam de dokter melden dat ik nog maar twee dagen te leven heb.

Ik lig hier, nog steeds in stilte, kijkend naar die ene witte muur die me meer interesseert dan de resterende tijd die er overblijft van mijn leven. Ik weet niet wat ik moet doen. Binnen twee dagen ben ik er niet meer. Ik krijg tranen in mijn ogen. Eerlijk gezegd: ik ben bang om te lijden en ben bang van de pijn. De ziekte neemt mijn lichaam helemaal over, en ik heb geen controle meer over mezelf. Als ik ergens naartoe wil, moet ik gedragen worden. Wil ik eten, dan lijk ik net een baby die gevoed moet worden. Het liefst zou ik te horen willen krijgen dat het allemaal een grapje was. Maar dat is het niet. Al de dromen die ik had zijn verdwenen. Allemaal in één keer kapot. Dit was mijn leven dan.

Ik schrijf een brief naar al mijn vrienden. Ze gaan nu verder moeten zonder mij. Ik weet niet of ze om me gaven, maar ik gaf wel om hen. Ook schrijf ik een brief naar mijn klas, naar mijn leerkrachten en naar mijn jeugdbeweging. Natuurlijk mag ik mijn liefste meisje niet vergeten. Ik begin aan mijn brief: "Hey liefste schat... Dit was het dan. Mijn tijd, onze tijd. Ik heb altijd super veel van je gehouden, ook op de momenten dat we soms een discussie hadden. Ik ga nu over je waken, lieverd. Ik zal je altijd beschermen en ik zal altijd, maar dan ook altijd, op je neerkijken vanuit de hemel. Je zit in mijn hart, schat.
I love you with my body, heart and soul to death. Love you, je boy <3."

Het liefst zou ik nu gewoon neergestoken worden en niet meer afwachten en lijden tot de dood me te pakken heeft.

Ik snij me nu ondertussen drie maanden. Niemand weet het. Maar ik weet wel dat als ik nog één keer dieper snijd, het gedaan is met me. Misschien is dat wel het beste. Dan heb ik die korte pijn en moet ik niets afwachten. Mijn brieven liggen toch al klaar...

"Zeven minuten later zag hij het licht. Zonder enig afscheid te nemen heeft hij zijn leven ontnomen. Op een blad staat met pen geschreven: 'Mama, papa, snap me alsjeblieft.' De moeder van Bram komt de ziekenhuiskamer binnengewandeld. Ze begint te schreeuwen, ze schreeuwt uit de top van haar longen. Brams vader komt aangerend en hij doet helemaal niets. Want hij weet dat Bram dood is, dat er geen weg meer terug is. Hij drukt op het noodknopje. De dokter is onderweg. Wanneer de dokter bij Brams kamer aankomt, spreekt zijn vader deze woorden uit: 'Mijn zoon heeft zelfmoord gepleegd...' Hij barst uit in tranen."