Verdronken in verdriet

Ik zit op het strand en staar voor me uit. Wat is er met me? Wat gebeurt er? Ik weet het niet meer. Ik ben zo moe, ik wil slapen en nooit meer wakker worden. Men zegt dat alles uiteindelijk wel goed komt. Niemand weet wat er is. Niemand weet wat ik heb meegemaakt en nu moet proberen te doorstaan. Het komt niet goed, nooit meer. Kan ik zomaar verdwijnen? Wat zouden mijn ouders doen? Mijn vrienden en familie? Ik huil, tranen stromen geluidloos over mijn wangen. Af en toe een snik, maar niemand hoort me. Het strand is verlaten, ik ben alleen, helemaal alleen. De gure wind snijdt als messen door me heen. Ik zit ineengedoken in het parelwitte zand en luister naar het lied van de golven. Ze vertellen me een verhaal. Ik ben vastberaden, ik zal mijn geheim aan de zee vertellen. Daar zijn mijn woorden veilig. Gedachten schieten door me heen. Ik herinner mij hem vaag. De vage contouren van zijn gezicht. Ik meen hem te herkennen, maar ik weet even niet meer van waar. Dan voel ik haat in me opkomen. Ik bal mijn vuisten tot ik mijn nagels door mijn vel voel, maar de beelden laten me niet los. Ik denk dat ik weet wat ik verkeerd deed, maar ik durf het niet te zeggen. Ik schaam me. Ik hoor mezelf roepen, zoals toen. Alles draait en mijn hoofd doet pijn. “Laat me los, ik wil dit niet!" Ik duw en sla, ik bijt zelfs, maar het heeft geen zin, hij is te sterk. Hij leunt met zijn hele lichaam op me. Ik voel pijn, maar ik doe niks. Ik ben verstijfd. Geshockeerd. Ik ben bang, een golf van paniek overvalt me. Hij kreunt en dan is het voorbij.
Ik beef. Hoe kan ik dit ooit vertellen, waar moet ik beginnen? Ik kan het niet. Ik ben machteloos. Ik voel zijn handen op mijn lichaam, zijn adem in mijn hals. Ik voel hem opnieuw overal en ik huil. Deze keer ben ik ontroostbaar. Niemand kan me helpen. Ik staar naar het schuim op de golven. De golven zijn zo mooi. Het lijkt alsof de zee me wenkt. De zee komt me tegemoet, ze wil me troosten. Ik lach door mijn tranen heen. Ik sta op en opnieuw komt de zee wat dichterbij. Ze moedigt me aan. Ik steek mijn hand naar haar uit en met kleine, onzekere pasjes loop ik vooruit. Ik blijf voor me uit staren en denk aan hem. Hij kleeft aan me, maar ik wil hem kwijt. Ik walg van hem. Momenten schieten opnieuw als flitsen door mijn hoofd. Ik wil dit niet, ik wil alles vergeten. Ik kan zo niet leven. Er komt water in mijn schoenen. Het frisse water doet me deugd. Het lijkt alsof ik een paar seconden vergeet waar ik net aan dacht. Ik loop door. Het water reikt nu tot aan mijn schouders. Ik laat me vallen. De zee neemt me in haar armen, zij zal mijn geheim aan niemand doorvertellen. “Mama, papa, bij haar ben ik veilig. Bij haar zal ik gelukkig zijn. Wees maar niet ongerust,” fluister ik. Ik voel mijn benen niet meer, het water heeft ze verdoofd. Ik vind het niet erg, nu heb ik eindelijk het gevoel niet meer dat hij me overal aanraakt. Ik proef het zoute water in mijn mond, maar ik blijf lachen. Ik lach een beetje hopeloos. Ik ben niet gelukkig. Plots krijg ik geen adem meer. Ik ben in paniek en vecht met de golven. De golven zijn te sterk. Ik word naar beneden gezogen. Mijn mond vult zich met water en mijn lichaam is verlamd. De pijn, de haat, de woede, het verdriet en de afschuw hebben het verwoest. Mijn gedachten zijn eindeloos ver. Ik voel elke aanraking, ik hoor elke kreun, elke zucht, ik zie de onmenselijke blik in zijn ogen. Ik heb de strijd verloren. Ik geef me over aan de zee.