Aan het einde
Zij loopt de trap af die ik net op wil lopen. Haar gezicht ziet eruit alsof ze gehuild heeft. Ik knik en vraag haar hoe het met haar man gaat. 'Ach, wat zal ik zeggen, hetzelfdeâ€, mompelt ze zacht en ik loop met haar mee naar beneden.
We gaan naar de coffeecorner en ik haal twee bakken koffie en terwijl ik ga zitten zie ik dat zij snel een zakdoekje in haar handtasje terug drukt.
“Is het zo erg met hem dan?†vraag ik belangstellend.
“Ja je weet dat hij dood gaat, maar dat wachten, dat ellendige wachten op het onvermijdelijke. Het lijkt wel alsof mijn wereld stil staat. Er komt niets uit mijn handen.â€
Ik knikte alleen maar, ik kende het uit eigen ervaring. Wist niet wat te zeggen
Zwijgend dronken wij onze koffie, als twee buren die toevallig een geliefde in het ziekenhuis elkaar tegenkwamen.
De stilte tussen ons was welsprekend. Het had geen inhoud. Ik wist niet wat te zeggen en zij wist mij niets te vertellen of had er geen zin in. En dan voel je pas dat die verrotte koffie verdomd heet is als je ineens de kriebels krijgt en weg wilt.
Gewoon omdat je niet weet waar je goed aan doet.
'Heb je nog een dokter gesproken?â€verbrak ik de stilte maar.
“Nee, die gasten zie je nooit , ook geen zuster."Dan ligt hij zo daar zielig alleen op een kamertje, vol met morfine.â€
Haar stem is bitter en haar ogen zijn dof. Het verdriet heeft haar gezicht getekend.
“Ben je zeker niet lang bij hem gebleven?â€vroeg ik maar weer.
“Nee, had geen zin, hij is niet aanspreekbaar en geen mens die naar hem omkijkt.â€
'Maar je kunt toch wel een dokter te spreken kunnen krijgen wat is dat nou, je moet toch weten waar je aan toe bent met je man!â€
Zij keek over mijn schouder heen en ik draaide mij automatisch om, dacht dat zij nog meer bekenden zag. Twee agenten kwamen onze kant uit. Zij stond rustig op, gaf mij een hand en bedankte mij voor de belangstelling aangaande haar man, een flauwe glimlach kreeg ik mee.
De twee agenten vroegen aan haar of zij Mevrouw D. was en zij knikte.
“Wat is er aan de hand?â€vroeg ik verbaasd aan haar.
“Ik heb een kussen op zijn gezicht gedrukt, ze zijn er snel achter gekomen zeg. Zeker toevallig een dokter die even tijd voor mijn man had. Ik heb alleen het proces wat bespoedigd. Heeft hij geen pijn meer en ik kan door met mijn levenâ€.
Vol verbazing liet zij mij zitten terwijl de twee agenten haar de boeien omdeed. Ik stond op en vroeg of dat nou nodig was zo publiekelijk. Dat is het protocol was het verlegen excuses.
De buurvrouw die nooit een dokter zag had niet gerekend op een coassistent die toevallig de morfine wilde controleren, vond de man dood en zag direct aan de ogen dat het hier om een verstikking ging, een expresse verstikking, aangezien zijn vrouw het kussen gewoon op zijn gezicht had laten liggen.
Toen zij werd weggevoerd door de agenten keek zij nog eenmaal om naar mij en gaf mij een knipoog, alsof zij opgelucht was dat haar leven gewoon weer door kon gaan.
Niet beseffend dat haar leven een heel andere wending zou nemen, maar daar had ze even niet bij stil gestaan...
Nog meer discussie over euthanasie?Ik heb er nu mijn buik vol van.
Ingezonden door
Geplaatst op
29-12-2014
Over dit verhaal
Het zou zo maar echt gebeurd kunnen zijn.
Geef uw waardering
Er is 3 keer gestemd.Social Media
Tags
Buurvrouw Euthanasie Politie ZiekenhuisReacties op ‘Aan het einde’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit verhaal, een reactie plaatsen kan hieronder!
Reageren
Laatste berichten op het forum
- 14/08 verhaal van de dag
- 18/06 [s]hooi[/s] hoi
- 08/03 Goedkeuring verhaal
- 15/11 Eerste stuk van Dreambender
- 15/11 VERHALEN WEDSTRIJD!!!
- 31/10 Dit ben ik....
- 21/07 Vraag aan iedereen hier!
- 03/07 Wie kent het verhaal Jumbo
- 20/06 Hallo
- Naar het forum »
Laatste nieuwsberichten
Spanning voelen bij online spelen
De beste online poker strategieën
Zij zijn duurzaam van zichzelf
Het ongelooflijke verhaal van Louis Zamperini
Liever vrolijk rondrijden in je Peugeot dan huilen in je Ferrari
Het wonder van Cesena: The Rockin’1000
Ik wilde op vakantie: ideeën om te besparen
Reis naar Zuid-Amerika; geweldig ervaring
Die keer dat mijn klimvakantie met de auto faliekant mis ging