De Tuinman

De lege ogen van de man keken de vrouw aan. Zijn mond was een vormloze streep in zijn gezicht en zijn grauwe gelaat sprak van niets. Totaal geen uitdrukking.
Hij gaf haar een slappe hand en knikte met zijn hoofd naar haar. Zwijgend nam zij zijn slappe hand en kneep er extra hard in om te laten merken dat zij niet bang was voor hem.

'Heeft u dit werk al eens eerder gedaan?', vroeg zij op bazige toon.
'Nimmer mevrouw', antwoordde hij met zachte stem. Hij hield nog steeds zijn gezicht naar beneden en durfde de dame niet aan te kijken. Was het verlegenheid of angst dat hij de baan niet zou krijgen?

'Tja, dan wordt het moeilijk, het is niet even zomaar iets dat je doet!', sprak zij snibbig tegen de man die haar al direct een verkeerde indruk gaf. Hij zag er smoezelig uit met een vuile regenjas, vet haar, vaal en smerig gezicht, vieze handen, vuile nagels, vette lange broek en afgetrapte schoenen maakte zijn lange lichaam totaal tot een zwerver volgens de mening van de mondaine vrouw. En het enige wat zij zocht was een tuinman om de rommel op te ruimen.

Van oude takken tot stukken boomstam die haar eigen tuinman al verwijderd had voordat hij door zijn rug ging. Die was eigenlijk ook veel te oud voor dit werk. Op de leeftijd van 72 hoor je lekker nog te genieten van je oude dag, maar die man was zo goed met tuinen en zat al zolang in de familie dat zij er niet aan dacht om hem weg te sturen, buiten het feit dat hij nog goedkoop was ook.
'Weet u iets van tuinen?', vroeg zij de sollicitant.

'Ja hoor', glimlachte hij haar toe. 'Die zijn meestal groen'. En over zo veel logica kon de vrouw niet heen. Zij gnuifde wat tussen haar neusgaten en voelde zich in de maling genomen, doch toen zij naar zijn bloedeloze gezicht keek dat serieus leek te staan betwijfelde zij de onoprechtheid van zijn antwoord. Hij meende wat hij zei. Misschien kortsluiting in zijn bovenkamer? Zij schudde wat met haar gepermanente hoofd en besloot de man maar een kans te geven om in ieder geval de tuin schoon te krijgen voordat morgen haar visite kwam. Want dan moest alles in orde zijn. Zij had een status op te houden en zeker een mooie dure tuin te tonen.

'Nou zorg in ieder geval dat de bladeren van het grasveld zijn, de boomstronken van de hoop daar zo' en zij wees in de verte naar een hoop hout dat bestond uit allemaal oude dode bomen.
'Die moet je klein zagen en de stukken opstapelen, dat is voor de open haard. Maar zo opstapelen zodat het goed kan drogen. Dan nog de schuur opruimen als je klaar bent met al het gereedschap dat je gebruikt. En alles wat je breek gaat van je loon af!' Haar toon was kribbig en met een air van: ik bepaal wat er gebeurt, draaide zij zich om en liep met ferme pas het grasveld over richting haar villa.
'Mevrouw', riep hij haar nog na, 'Mevrouw mag ik tussendoor wel een bakkie koffie nuttigen ten behoeve van de kracht om het hart door te laten pompen voor zoveel mankracht die dit werk met zich meebrengt?'

De vrouw stond stil en draaide zich verbaasd om. Die vent sprak me daar een volzin die kant nog wal raakte. Een bakje koffie vragen op zo een manier was wel heel apart en zeker voor zo een zwerver als deze vreemde figuur die zo uit een stripboek weggelopen zou kunnen zijn. Haar ogen werden schoteltjes.
'Denk je dat ik je koffiemeisje ben of zo?', vroeg zij hem.
'Nee mevrouw totaal niets van dit alles, maar het is toch wel logisch dat je met zulk zwaar werk in een tuin toch een versnapering in de vorm van een kannetje koffie of een broodje met lekker beleg aangeboden krijgt tijdens een verplichte pauze die wettelijk beschreven staat in de statuten.' Haar mond viel open over zoveel volzinnen die zij totaal niet uit zijn mond verwachtte.

'Zeg luister eens, jij werkt voor mij, dat was toch de afspraak?' en dreigend liep zij op hem af. Woede over zoveel brutaliteit was van haar gezicht te lezen.
'Ja mevrouw ik werk voor u tegen een uurloon waar een werkster nog niet eens haar wimpers voor af doet, dus heb ik alle recht van spreken en dat doe ik ook, dit is een vrij land en vrije meningsuiting is een groot goed!'

Zijn toon was ineens krachtig en sterk en er kwam wat kleur op zijn gezicht. Nog steeds met zijn handen in de zakken gestoken was hij zeker niet van plan ook maar een hark in zijn handen te nemen, of de zaag te laten zagen. Eerst moesten er wat werkconflicten op de werkvloer (lees grasveld) opgelost zijn, wilde hij zich als tuinman voordoen.
'Ik vraag u niet veel, alleen een korte pauze tijdens het zware werk, wat koffie en of zo u wilt een boterham met beleg, al is het maar hagelslag. Als u dit teveel is, verzoek ik u mij vast een voorschot op mijn salaris te geven, dan kan ik in die koffiekeet daar langs de snelweg wel iets te eten en drinken halen. Het feit dat u mij gewoon niet in de keuken wilt is een ander feit, dan ga ik desnoods hier buiten of in de schuur zitten. Maar niemand zal heus zien dat u een goedkope zwerver als tuinman voor een dag inhuurt om wat klusjes op te knappen die u man net zo goed kan doen.'

'Haal even adem man, ik krijg het benauwd van al die zinnen die jij mij achter elkaar naar mijn hoofd gooit. Ik zie je niet als zwerver, ik schaam mij niet voor jou dus sta daar niet zo zielig te doen. Ik betaal je voor het werk en niet om je pauzes te vullen met eten en drinken, maar als jij dat wilt, ook dat gaat van je uurloon af. Zeg jij het maar!' Zij had het nou wel gehad met dat stuk eigenwijs die zich opwierp als arbeider die misschien in geen jaren gewerkt had.

'Oké, dat is dan afgesproken, ik ga aan het werk en om een uur neem ik pauze tot half twee en dan continueer ik mij weer op de taken die u mij opgelegd heb. Ik beloof u dat aan het einde van de dag alles opgeruimd is, zodat u in alle tevredenheid kunt terugkijken op een goede samenwerking met mij!' Hij draaide zich om en liep richting schuur. De vrouw met open mond en een verbaasd gezicht achterlatend.

'Hé, je vergeet de sleutel van de schuur', schreeuwde zij hem nog na.
Een glimlach van oor tot oor was zijn deel. Kijk, zij viel uit haar rol van mondaine rijke vrouw. Zij schreeuwde naar hem. En dat past niet bij een rijke dame, die schreeuwen niet, die mompelen of kloppen je netjes op de schouders om je zachtjes te vertellen wat je wel en niet goed doet. Deze mondaine vrouw had hem niet herkend. Zij was en bleef de sloerie van vroeger, zij was en bleef de slet van de straat die zich door de halve school in de wc's liet pakken omdat ze gewoon van seks hield.

Ook hij was ooit zover gegaan om met haar te vrijen in de toiletten van de hogere school. Maar het ging puur om de seks. Dat hij als advocaat was geëindigd en zij als rijke kakmadam, ach dat verschil zei hem niets. Maar dat zij nu even uit haar rol viel door te schreeuwen op haar eigen grasveld en dan snel om zich heen kijkend of niemand haar gehoord had? Het deed hem goed.
Zijn façade om met haar man de weddenschap aan te gaan dat zij hem nooit zou herkennen als een van haar vroegere lovers had hij grandioos gewonnen.
Nu moet ik alleen uitkijken dat ik haar weer niet pak als zij in de schuur bij mij komt, want uit ervaring weet ik dat zij valt op kerels die zij niet de baas kan. Dus hij nam zich voor om zich dan alleen maar aan de weddenschap met de man des huizes te houden en zich alleen met de tuin bezig te houden.

Dat was eigenlijk niet zo een probleem want zijn smaak was het allang niet meer, hij had nu een verhouding met haar man en daar viel veel meer bij te halen.
Vrolijk fluitend pakte hij de sleutels van haar aan en liep haast dansend naar de schuur om daar zijn weddenschap aan te gaan.
Dit zou een heerlijke avond voor hem en zijn minnaar worden.
Alleen al het feit dat hij de baas was geweest over de vrouw van zijn minnaar deed hem een genoegen.
Doch dat was toch al geheel aan zijn kant.