waarom IK??? (7)

Elena lag op haar kamer een boek te lezen “ken jezelf”. Het was ondertussen de derde keer al dat ze dat boek las en toch rolden zoals elke keer bij de derde bladzijde de tranen over haar wangen.

Zo die was uit. Anja van Horden zo’n mooie schrijver vond ze dat, althans haar boeken. Ze kon zich er helemaal in vinden. Buiten was het tussertijds gaan waaien. En flink ook. Elena keek eens door het dakraam. Ze had niks vanavond. Arne moest werken bij de deegfabriek dus die kwam niet en Janie en Lies hadden een verjaardag de één van de oma de ander van de opa. Ook wel lekker toevallig allemaal. Ze keek nog is een keer naar buiten en genoot van het vrolijke getjilp van de vogels door de kleine kier waar het raam op stond. Ze zette hem nooit op de tweede stand want voor je het wist lag je halve bureau op de grond.

Ze keek is een keer op de klok en haalde wat huiswerk te voorschijn. “Ho, voordat je aan je huiswerk begint moet je eerst iets eten” zei ze lachend tegen zichzelf. Beneden viste ze gauw een stroopwafel uit de la en greep een pakje sap van de plank. Daar kon ze wel even meedoor. Sjonge wat waaide het buiten hard. Je kon de wind gewoon horen terwijl ze het raam allang had dichtgegooit.
Tik… tik… tik… geergerd keek ze op wat was dat nu weer. Vrolijk tikte een tak tegen haar raam. Tik… tik… tik… Elena gooide het raam open en brak een stuk van de tak af. Zo daar had ze nu ook geen last meer van. Hup, verder maar weer en ze plofte op haar stoel. wat was dat toch allemaal ingewikkeld, van al die formules bij natuurkunde snapte ze echt helemaal niks. Ze kon goed leren, ze zat ondertussen ook al in 4 vwo maar toch dit zou ze waarschijnlijk nooit begrijpen. Haar vader kwam eens om de hoek van de deur kijken. Voor de dood van ma zou hij dat echt nooit gedaan hebben, maar sinds dat zij er niet meer is lijkt hij veel meer naar haar om te zien. Niet dat hij dat voor die tijd nooit deed maar toch veel minder. Ze keek een keer op van haar werk en glimlachte eens, eigenlijk was hij ook best wel lief die oude pa van d’r.

Pff wat was ze vroeg opgestaan dat deed ze dus echt nooit meer. Half dromend was ze die morgen de klas binnen gekomen. Natuurkunde was dus ook niks geworden. Onder frans sliep ze bijna en bij godsdienst was dat al helemaal een klus geweest. het intreseerde haar allemaal niet zo, en als je dan moe bent wordt het pas echt een drama.

“maaike, wacht!” gilde ze over het plein heen terwijl ze snel haar sleutel in het slot stak en haar fiets uit de stalling griste. Heh.. vielen er weer twee maar ze had nu geen tijd om ze overeind te zetten, ze had wel wat beters te doen, maaike stond te wachten. “mens wat kan jij gillen” zei maaike waarna ze vrolijk een verhaal ophing. Zo als gewoonlijk hadden ze er geen vaart in en kwamen ze pas na een half uur thuis aan en dat terwijl je het makkelijk in een kwartier kon redden.

O ze had het gezellig gehad toen. Waarom wist ze niet maar die middag kon ze zich nog altijd zo goed herinneren. Met arne was ook alles goed gelopen. Ze hadden een mooie tijd gekent. Wel hadden ze af en toe ups en downs maar dat kent elke relatie wel. ze was blij dat ze voor arne gekozen had en niet voor richard. O die was zeker wel aardig maar niet zo… ja je weet zelf wel… niet als arne. Die was anders. In arne zat een geheim een nieuwe jongen die ze naar buiten wilde trekken, maar dat was nog een hele opgave. Hij liet zich immers niet zo makkelijk zien aan iemand. Met Eviel had hij het echt wel moeilijk gehad ze was in die tijd een ware steun voor hem geweest en dat was in een klap van hem weggevaagd. Ze had toen wel eens van het spreekwoord gehoord: alles kan kapot. Maar ze had toen nooit durven denken dat dat ook voor haar zou gelden. Ja nu wist ze heel goed hoe dat voelde ‘alles kan kapot, echt alles’. Een droom leek uitgekomen en werd tegelijker tijd de grond ingeboord…