Naaktfoto's (deel 2)

De stem klonk dringend, angstaanjagend zelfs. Ik weet nog hoe ik achter m’n pc zat, twijfelend over dit gebeuren. Nogmaals die vraag ; ‘Ga eens staan, misschien zie ik dan wat bewegen op mijn scherm’. Die stem.. Het was in ieder geval niet het meisje wie ik dacht dat het was, dat was wel duidelijk nu. Nog een x die vraag, en nog eens, en nog eens. Ik heb waarschijnlijk als een zombie achter de pc gezeten. Ik wist dat het niet klopte, ik wist dat er iets niet klopte.. Toch ging ik staan en hoorde een tevreden stem. Maar wacht, ineens herinner ik me nog iets. Haar cam deed het ook niet, ik zag niet wie het was.. Was ik echt zo dom geweest? Was ik echt gaan staan? Het leek onschuldig maar dit moest het zijn. Die Lies.. Ik heb Marjolein een heleboel uit te leggen morgen. Stiekem was ik bang, zou ze me wel geloven? Zou ze het tussen ons houden? Ik hoopte het maar, Leintje was m’n beste vriendin, maar wel een ongelofelijke flapuit. De rest van de dag duurde eeuwen, en ’s nachts heb ik misschien een halfuurtje geslapen van stress en ongeloof. Hoe kon ik zo dom zijn geweest.. Ik vertrok vroeg naar school de volgende dag in de hoop dat Leintje er ook al zou zijn. Helaas, die had zich weer eens verslapen.. De eerste kans om het uit te leggen was dus waarschijnlijk pas in de pauze, maar wel met mensen eromheen. Ik leefde nog steeds in een waas, en oplossingen leken er niet te zijn. Ook al weet ik nu waar dit vandaan komt, ik weet nog steeds niet wie die Lies echt was, en ook had ik geen idee hoe die foto’s weer verwijderd konden worden. Toen ik Marjolein in de pauze zag, keek ze nog serieuzer dan ik verwacht had. Ook sprak er iets van teleurstelling in haar houding. Ze had nog niks gezegd maar voor mij was ze een open boek. Ze kwam naar me toe gelopen en het eerste wat ze zei was nog erger dan in mijn nachtmerrie; ‘Je hebt het wel gedaan he?’. Het was niet eens een vraag en ik vroeg me af hoe ze bij dit idiote idee kwam. Uit wanhoop begon ik te schreeuwen, te krijsen en te gillen. ‘NEE, NEE, NEE’. Tranen stroomden over mijn wangen en alles wat ik wou zeggen ben ik vergeten. ‘NEE, NEE, NEE ECHT NIET’ was het enige dat over m’n tong kwam. Ze keek nors en begon te praten, ik verstond er weinig van behalve enkele kreten; ‘opgezocht, gezien, zag er echt uit’. Ik rende weg, ik moest weg hier, weg van deze school. Ik rende naar mijn fiets en weer wist ik niet hoe ik thuis was gekomen. Ik rende naar boven, gelijk naar bed, als mijn ouders ernaar zouden vragen zou ik zeggen dat ik ziek was..

Wordt vervolgd…