waarom IK??? (2)

Met haar moeder ging het steeds slechter. Haar vader was het op een gegeven moment zo zat geweest dat hij haar naar de dokter gestuurd had. De dokter had rust toegeschreven en vooral veel aandacht. Hij zei dat haar moeder dacht dat ze alleen was en er niemand was die iets om haar gaf. Elena was geschrokken. Ze deed haar uiterste best om haar moeder er weer bovenop te helpen. Het hielp niets. Haar moeder zei steeds minder en zat de hele dag maar voor zich uit te staren. Op een dag toen elena uit school kwam was ze er niet. Dat was wel vreemd want ze was al drie weken het huis niet meer uit geweest. Elena was blij dat ze nu eindelijk iets ging doen al wist ze niet wat. Ze ging maar vast aan haar huiswerk beginnen en bestede er verder geen aandacht aan. Aan het begin van de avond was ze er nog niet. Elena begon zich af te vragen waar dat ze heen zou kunnen zijn. Ze ging nog eens goed zoeken of dat ze nergens een briefje had achter gelaten, maar vond niets. Rond half acht kwam haar vader thuis. Die vond het heel vreemd dat zijn vrouw er niet was en aangezien dat er geen briefje was maakte hij zich ongerust. Hij belde naar oma. Daar was ze niet. Hij belde naar rina, maar daar was ze ook niet. Elena wist het niet meer haar moeder had geen vriedinnen zoals zij had dat had ze ook nooit gehad. Soms vond elena dat jammer, ze had dan ook niet veel kennissen zoals andere kinderen in haar klas hadden. Toen haar moeder tegen negenen nog niet terug was belden ze de politie. De politie vond dat ze niet zoveel herrie moesten maken omdat haar moeder best voor zichzelf kon zorgen. Ze was bovendien een volwassen vrouw die kon best op twee benen de wereld door. Ze kregen dan ook te horen dat ze tot morgen vroeg moesten wachten als ze dan nog niet terug was. Zouden ze bij familie gaan kijken. En als ze daar ook niet zou zijn. Dan konden ze altijd nog tot verdere actie overgaan.

Elena was erg ongerust. Ze kon die nacht niet in slaap komen. Ze verzon van alles wat er wel niet allemaal aan de hand zou kunnen zijn. Haar vader lag ook wakker. Rond drie uur die nacht viel elena toch in slaap van moeheid en ellende. Tegen tienen die morgen werd elena wakker. Ze hoorde stemmen beneden. En dacht dat dat misschien haar moeder was. Zo vlug als ze kon trok ze haar kleren aan en rende de trap af. In de keuken was niemand te bekennen. Langzaam sloop ze naar de kamer. Waar haar vader met een stel politie agenten aan het praten was. Teleurgesteld luisterde ze. Haar vader huilde. Elena schrok. Hij huilde nooit. Zelfs niet toen hij zijn eigen vader verloor. Elena had hem nog nooit zien huilen. Ze keek door de kier naar haar vader en toen naar het tafeltje, er lag iets op dat tafeltje. Een foto of zoiets. Snikkend pakte haar vader die foto op en drukte hem tegen zijn borst alsof hij het in zijn hart wilde prenten wat daarop stond. Elena zag dat de ogen van haar vader rood doorlopen waren. De politieagenten wisten zich niet goed raad met de situatie. Het begon langzaam maar zeker tot Elena door te dringen dat hier iets heel ernstigs aan de hand was. Een jonge blonde agente liep richting de deur waar Elena achter stond. Geschrokken rende Elena geruisloos de trap op en bleef boven aan stil staan om te kunnen horen wat er beneden gezegd werd. Een getinte agent met zwarte krulletjes gaf haar vader een hand en wenste hem sterkte met de gebeurtenis die had plaatsgevonden. Elena begreep er hoe langer hoe minder van. ‘een gebeurtenis die had plaatsgevonden’? Wat was er gebeurt, waar was wat gebeurt en waar was mama? Tranen bleven achter haar ogen steken. Pijlsnel schoten de gedachten door haar hoofd. Even dacht ze dat alles goed was, maar dan zag ze weer die rood doorlopen ogen van haar vader. Ze hield het niet meer. Elena rende naar beneden regelrecht de kamer in. Haar vader stond met zijn rug naar de deur uit het raam te kijken. Geschrokken draaide hij zich om toen hij de deur met een smak tegen de kast hoorde slaan. Elena zag haar vader, maar ze herkende hem niet. Dat was haar vader niet die daar zo stond. Spierwit, betraand gezicht, rode ogen en zo slap als een vaatdoek. Dat kon haar vader niet zijn die huilde nooit en was altijd beresterk, werkte de hele dag, was voor niemand bang en dan ook echt niemand. Nu leek het of dat hij een spook zag. Zijn lip begon te trillen. Hij liep haar richting uit, pakte Elena’s hand en stopte daar een foto in. Elena keek naar de foto. Vaag zag ze haar moeder. Op de straat. Lijk bleek en een blauwe striem in haar nek. Het was haar teveel geworden. Het drong tot Elena door dat ze haar moeder nooit meer zou zien, horen, ruiken en nooit meer met haar kunnen lachen, kunnen shoppen, geen vakanties meer plannen, nooit meer iemand die haar ‘s morgens riep en haar ‘s avonds een kusje gaf. Elena rende naar boven. Ze gooide zich op haar bed en huilde. Haar kussen werd nat maar dat deerde niet. Ineens leek alles weg, leeg en kaal in dit huis. Ze greep haar mobiel.

MAMA IS WEG VOOR ALTIJD

Verder kwam ze niet. Ze zocht het nummer van Richard en drukte op verzenden. Elena keek naar de muur. Daar hing een foto. Zij samen met haar moeder. Daarnaast een met haar vader. Het stond daar zo mooi. Opnieuw kwamen de tranen. Ze liepen als zilveren strepen over haar wangen. ‘mama’, van binnen schreeuwde het. Met haar hoofd vertrokken in het kussen bleef Elena liggen. Het was zoveel wat ze nu moest verdragen. Het kussen werd vochtig en liet doorzichtige plekken achter. Ze hoorde iets maar keek er niet naar. Ze voelde iets maar luisterde er niet naar. Niets kon haar nog schelen ze was immers alles kwijt. Weer hoorde ze iets en ze voelde het ook weer, maar nu stopte het niet. Langzaam kwam Elena omhoog van het kussen. Ze keek opzij naar haar mobiel. Het trilde en bleef trillen. Net alsof het zeggen wilde ‘pak me dan, neem me dan’. Ze keek naar het verlichte schermpje. Daar stonden zeven letters die samen een naam vormden. Richard, drong het tot haar door. Ze nam op maar zei niets. Eerst bleef het stil aan de andere kant. Elena begon te snikken. Hij reageerde erop. Waar ben je? Was het enige wat hij vroeg. ’t Was genoeg. Mama, was alles wat ze zei. Meer kreeg ze niet over haar lippen. Weer werden haar wangen nat van dat zoute vocht dat haar ogen spoelde. Nu snikte ze luidkeels. ‘ik kom’ alles wat ze nog hoorde en toen was het zwart. De wereld begon te draaien. Ze hoorde suizen, ze zweette en haar hele hoofd gonsde. ‘mama ik kom’….